„Podczas pierwszej mej obrony nikt mi (nie) stał się obok, ale wszyscy mię pozostawili; nie im oby zostało policzone; zaś Pan mi stanął obok i umocnił mię, aby przeze mnie ogłaszanie zostałoby dopełnione i usłyszałyby wszystkie ludy, i zostałem wyciągnięty z ust lwa. Wyciągnie mię Pan z każdego dzieła niegodziwego i zbawi do królestwa Jego, (tego) niebieskiego, któremu chwała na wieki wieków. Amen”. (Do Tymoteusza II 4, 16 – 18)

„Postaraj się, (by) przyjść do mnie szybko; Demas bowiem mię pozostawił, umiłowawszy (ten) teraz wiek, i poszedł do Tesaloniki, Krescent do Galacji, Tytus do Dalmacji; Łukasz jest jedyny ze mną. Marka wziąwszy prowadź z tobą samym, jest bowiem mi bardzo dogodny do służby. Tychika zaś wysłałem do Efezu. Płaszcz, który pozostawiłem w Triadzie u Karposa, przychodząc nieś, i zwoje, najbardziej pergaminy. Aleksander, kowal, liczne mi zła okazał; odda mu Pan według uczynków jego; tego i ty strzeż się, bardzo bowiem stanął przeciw naszym słowom”. (Do Tymoteusza II 4, 9 – 15)

„Ja bowiem już jestem wylewany w libacji i pora rozwiązania mego stanęła obok. Piękną walkę zwalczyłem, biegu dokonałem, wiarę ustrzegłem; w końcu jest odłożony mi sprawiedliwości wieniec, który odda mi Pan w owym dniu, sprawiedliwy sędzia, nie jedynie zaś mnie, ale i wszystkim, (którzy umiłowali) pokazanie się Jego”. (Do Tymoteusza II 4, 6 – 8)

„Zaświadczam przed Bogiem i Pomazańcem Jezusem, zamierzającym sądzić żyjących i martwych, i (o) pokazaniu się Jego i (o) królestwie Jego: ogłoś (to) słowo, stań obok dobrze w porę nie w porę, zawstydź, potęp, zachęć, w całej wielkoduszności i nauczaniu. Będzie bowiem czas, gdy będącej zdrową nauki nie zniosą, ale według własnych pożądań sobie samym będą dosypywać nauczycieli, dając drapać sobie słuch, i od prawdy słuch odwracać będą, do zaś bajek zwracać się będą. Ty zaś bądź trzeźwy e wszystkim, wycierp zło, pracę uczyń głosiciela dobrej nowiny, służbę twą dopełnij”. (Do Tymoteusza II 4, 1 – 5)

„Ty zaś poszedłeś za mą nauką, prowadzeniem się, postanowieniem, wiarą, wielkodusznością, miłością, wytrwałością, prześladowaniami, cierpieniami, jakie mi stały się w Antiochii, w Ikonium, w Listrze, jakie prześladowania wytrzymałem; i ze wszystkich mię wyciągnął Pan. I wszyscy zaś chcący nabożnie żyć w Pomazańcu Jezusie będą prześladowani; niegodziwi zaś ludzie i oszuści posuną się naprzód do gorszego, łudząc i dając się łudzić. Ty zaś trwaj, w których nauczyłeś się i zostałeś uznany godnym wiary, od jakich nauczyłeś się, i że od niemowlęcia poświęcone pisma znasz, mogące cię uczynić mądrym ku zbawieniu przez wiarę, (tę) w Pomazańcu Jezusie. Całe Pismo natchnione Bogiem i pomocne do nauki, do zawstydzania, do wyprostowania, do wychowywania, (tego) w usprawiedliwieniu, aby przygotowany byłby Boga człowiek, do każdego czynu dobrego wyposażony”. (Do Tymoteusza II 3, 10 – 17)

„To zaś wiedz, że w ostatnich dniach nastaną czasy uciążliwe; będą bowiem ludzie kochający siebie samych, kochający pieniądze, samochwalcy, hardzi, krzywdząco mówiący, rodzicom nieulegli, niewdzięczni, nieświątobliwi, nieluby, nieubłagani, oszczercy, nieopanowani, nieoswojeni, nie kochający dobra, zdrajcy, porywczy, poddani próżności, kochający przyjemność raczej niż kochający Boga, mający ukształtowanie nabożności, zaś moc jej (odrzucili); i (od) tych odwracaj się. Z tych bowiem są (ci) wciskający się do domów i biorący do niewoli kobietki obsypane grzechami, prowadzone pożądaniami rozmaitymi, każdej chwili uczące się i nigdy do uznania prawdy przyjść (nie) mogące. Jakim sposobem zaś Jannes i Jambres stanęli przeciw Mojżeszowi, tak i ci stają przeciw prawdzie, ludzie (którzy na wylot zniszczyli sobie) myśl, niewypróbowani co do wiary; ale nie posuną się naprzód do większego, bo bezmyślność ich wyjawiona będzie wszystkim, jak i (ta) tamtych stała się”. (Do Tymoteusza II 3, 1 – 9)

„(Przed) zaś młodzieńczymi pożądaniami uciekaj, ścigaj zaś usprawiedliwienie, wiarę, miłość, pokój z przywołującymi Pana z czystego serca. Zaś głupie i niezdolne do wychowania poszukiwania odwracaj od siebie, wiedząc, że rodzą walki; niewolnik zaś Pana nie trzeba, (by) walczyć, ale miłym być względem wszystkich, zdolnym do nauczania, znoszącym zło, w delikatności wychowującym układających siebie przeciw, czy kiedyś nie może da im Bóg zmianę myślenia ku uznaniu prawdy, i otrzeźwieją z (tej) oszczercy pułapki, wzięci żywcem do niewoli przez niego do jego woli”. (Do Tymoteusza II 2, 22 – 26)

„Jednakże twardy fundament Boga stoi, mając pieczęć tę: Poznał Pan będących Jego, i: Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy wymieniający imię Pana. W wielkim zaś domu nie są jedynie naczynia złote i srebrne, ale i drewniane, i gliniane, i te do szacunku, te zaś do braku szacunku; jeśli więc ktoś oczyściłby siebie samego z tych, będzie naczyniem do szacunku, uświęconym, bardzo dogodnym dla pana, do każdego dzieła dobrego przygotowanym”. (Do Tymoteusza II 2, 19 – 21)

„To przypominaj, zaświadczając przed Bogiem, aby nie walczyć o słowa, do niczego użyteczne, do przewrócenia słuchających. Wykaż gorliwość, (by) siebie samego wypróbowanym postawić przy Bogu, pracownikiem nie zasługującym na zawstydzenie, prosto krojącym słowo prawdy. (Tych) zaś profanujących pustych mów unikaj; do coraz większego (stopnia) bowiem posuwać będą bezbożności i słowo ich jak zgorzel paszę mieć będzie; (z) tych jest Hymenajos i Filetos, którzy co do prawdy chybili, mówiąc, (że) powstanie już stać się, i przewracają niektórych wiarę”. (Do Tymoteusza II 2, 14 – 18)

„Godne wiary słowo: Jeśli bowiem razem umarliśmy, i razem żyć będziemy; jeśli znosimy, i razem królować będziemy; jeśli odrzucimy, i On odrzuci nas; jeśli jesteśmy niewierni, On wiernym pozostaje, odrzucić bowiem siebie samego nie może”. (Do Tymoteusza II 2, 11 – 13)