W styczniu rozsyłamy myśli św. Antoniego z Padwy. Poniżej trochę informacji o nim.

Ferdynand Bulonne urodził się w Lizbonie w 1195 r. Pomiędzy 15. a 20. rokiem życia wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna, którzy mieli swój klasztor na przedmieściu Lizbony. Spędził tam dwa lata, po czym przeniósł się do klasztoru w Coimbrze, które to miasto, obok Lizbony, było drugim, najważniejszym ośrodkiem życia religijnego i kulturalnego kraju. Tam zdobył gruntowne wykształcenie teologiczne i w roku 1219 otrzymał święcenia kapłańskie.     

W rok potem Ferdynand był świadkiem pogrzebu pięciu franciszkanów zamordowanych przez mahometan w Maroko. Przy tej okazji po raz pierwszy usłyszał o duchowych synach św. Franciszka z Asyżu i natychmiast wstąpił do nich w Olivanez, gdzie osiedlili się przy kościółku św. Antoniego Pustelnika. Z tej okazji Ferdynand zmienił swoje imię na Antoni. Zapalony duchem męczeńskiej ofiary, postanowił udać się do Afryki, by tam oddać swoje życie dla Chrystusa. Jednak plany Boże były inne. Antoni zachorował śmiertelnie i musiał wracać do ojczyzny. Jednakże na Morzu Śródziemnym zastała go burza i zapędziła jego statek na Sycylię. W roku 1221 odbywała się w Asyżu kapituła generalna nowego zakonu. Antoni udał się tam i spotkał się ze św. Franciszkiem (+ 1226). Po skończonej kapitule oddał się pod władzę brata Gracjana, prowincjała Emilii i Romanii, który mu wyznaczył erem w Montepaolo w pobliżu Forli. Czas tam spędzony Antoni wykorzystał na pogłębienie życia wewnętrznego i dla swoich studiów. Ze szczególnym zamiłowaniem zagłębiał się w Pismo święte. Równocześnie udzielał pomocy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Sława jego kazań dotarła niebawem do brata Eliasza, następcy św. Franciszka. Ten ustanowił go generalnym kaznodzieją zakonu.

Jan urodził się w rodzinie ubogich wieśniaków w Dardilly koło Lyonu 8 maja 1786 r. Do I Komunii przystąpił potajemnie podczas Rewolucji Francuskiej w 1799 r. Po raz pierwszy przyjął Chrystusa do swego serca w szopie, zamienionej na prowizoryczną kaplicę, do której wejście dla ostrożności zasłonięto furą siana. Ponieważ szkoły parafialne były zamknięte, nauczył się czytać i pisać dopiero w wieku 17 lat.

Po ukończeniu szkoły podstawowej, otwartej w Dardilly w 1803 roku, Jan uczęszczał do szkoły w Ecully (od roku 1806). Miejscowy, świątobliwy proboszcz udzielał młodzieńcowi lekcji łaciny. Od służby wojskowej Jana wybawiła ciężka choroba, na którą zapadł. Wstąpił do niższego seminarium duchownego w 1812 r. Przy tak słabym przygotowaniu i późnym wieku nauka szła mu bardzo ciężko. W roku 1813 przeszedł jednak do wyższego seminarium w Lyonie. Przełożeni, litując się nad nim, radzili mu, by opuścił seminarium. Zamierzał faktycznie tak uczynić i wstąpić do Braci Szkół Chrześcijańskich, ale odradził mu to proboszcz z Ecully. On też interweniował za Janem w seminarium. Dopuszczono go do święceń kapłańskich właśnie ze względu na tę opinię oraz dlatego, że diecezja odczuwała dotkliwie brak kapłanów. 13 sierpnia 1815 roku Jan otrzymał święcenia kapłańskie. Miał wówczas 29 lat.

W listopadzie rozsyłamy myśli bł. Honorata Koźmińskiego. Poniżej trochę informacji o nim.

Wacław Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej, jako drugi syn Stefana i Aleksandry z Kahlów. Miał także dwie młodsze siostry. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę.

Szkoła Nowej Ewangelizacji i Fundacja SMS z NIEBA zapraszają na dzień skupienia zatytułowany „Miłość nigdy nie ustaje”. Poprowadzi go p. Marcin Zieliński, znany w Polsce i świecie ewangelizator, przez którego Bóg wielokrotnie dokonywał uzdrowień fizycznych i duchowych. Spotkanie będzie miało miejsce w Koszalinie, 02 listopada 2019 r. (sobota) w godzinach od 14:00 do 19:00 w katedrze. Skierowane jest ono szczególnie do tych, którzy stracili najbliższych.

Plan:

1. 14.00 Rozpoczęcie 

2. 14.15 Konferencja I z posługą modlitewną

3. 16.00 Konferencja II z posługą modlitewną 

4. 18.00 Msza św. pod przewodnictwem ks. Biskupa Krzysztofa Włodarczyka

5. Niespodzianka na zakończenie

Czas: 29 października 2019 r. (wtorek)
Msza Święta godz. 17:30
Miejsce: Siemiatycze, ul. 3 Maja 2
Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny 
Prowadzenie: ks. Rafał Jarosiewicz
Temat: "Przyjdzie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście..."

W październiku rozsyłamy myśli św. Teresy z Lisieux. Poniżej trochę informacji o niej.

Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, zwana także Małą Tereską (dla odróżnienia od św. Teresy z Avila, zwanej Wielką) albo Teresą z Lisieux, urodziła się w Alencon (Normandia) w nocy z 2 na 3 stycznia 1873 r. jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zofii. Kiedy miała 4 lata, umarła jej matka. Wychowaniem dziewcząt zajął się ojciec. Teresa po śmierci matki obrała sobie za matkę Najświętszą Maryję Pannę. W tym samym roku (1877) ojciec przeniósł się z pięcioma swoimi córkami do Lisieux. W latach 1881-1886 Teresa przebywała u sióstr benedyktynek w Lisieux, które w swoim opactwie miały także szkołę z internatem dla dziewcząt.

We wrześniu rozsyłamy myśli św. Augustyna. Poniżej trochę informacji o nim.

 Augustyn urodził się 13 listopada 354 r. w Tagaście, w rodzinie urzędnika państwowego Patrycjusza. Matka Augustyna, św. Monika, pochodziła z rodziny o tradycji chrześcijańskiej i bardzo pragnęła, by jej syn przyjął chrzest. Pragnienie to spełniło się jednak dopiero po 33 latach. Na rozwoju Augustyna niewątpliwie zaciążył fakt, że ojciec i matka różnili się co do wiary i przekonań odnośnie do spraw decydujących o losach człowieka. Przez to Augustyn przez wiele lat pozostawał rozdarty między wpływem matki i ojca.

Z całego serca dziękujemy Panu Jezusowi za wszystkich, którzy w dniach 17- 21 lipca 2019 r., wzięli udział w tegorocznej Ogólnopolskiej Ewangelizacji "Przystań z Jezusem" w Kołobrzegu, która odbywała się podczas trwania festiwalu muzyki elektronicznej "Sunrise". 

Z całego serca dziękujemy Panu za obecnego z nami bp Krzysztofa Włodarczyka, za kapłanów, kleryka, siostry zakonne, za wszystkich zaproszonych gości i przybyłych uczestników, całą ekipę zaangażowaną w organizację wydarzenia, za wszystkich tych, którzy nie mogli być obecni fizycznie na ewangelizacji, ale otaczali nas swoją modlitwą, oraz za wszystkie osoby, które w jakikolwiek sposób przyczyniły się do tego, aby ta inicjatywa mogła się odbyć. Wasze włożone serce, zaangażowanie, pomysły oraz wsparcie to nieoceniona pomoc i ogromna radość. Dziękujemy za Waszą niestrudzoną posługę w dzieleniu się tym, że On żyje dziś i kocha każdego bez wyjątku. Niech Bóg będzie uwielbiony w każdym i każdej z Was i obdarza potrzebnymi łaskami. 

Modlimy się, aby pragnienie mówienia o Bożej miłości nie było tylko jednorazowym zrywem podczas lipcowej ewangelizacji, ale by towarzyszyło nam na każdym kroku, byśmy śmiało, z radością, odwagą i mocą głosili, że Jezus Chrystus jest Panem!

Z tego miejsca serdecznie zapraszamy już na ewangelizację do Kołobrzegu za rok. Data "Przystani z Jezusem" to 15 - 20 lipca 2020 r. Bądźcie tam z nami! Wszelkie informacje będziemy podawali na bieżąco na oficjalnej stronie wydarzenia www.przystanzjezusem.pl     

Dyrektor diecezjalnej SNE - ks. Rafał Jarosiewicz i Ekipa ewangelizacyjna  

Ps. Więcej o tej ewangelizacji: https://koszalin.gosc.pl/doc/5722277.Nie-oceniamy-Glosimy-Ewangelizacja-Przystan-z-Jezusem-podczas

foto: Gość Niedzielny

W sierpniu rozsyłamy myśli Sługi Bożej Marty Robin. Poniżej trochę informacji o niej.

Marta Robin urodziła się 13 marca 1902 roku we Francji, w Châteauneuf-de-Galaure, w małej wiosce Drome, niedaleko Lyonu. Została ochrzczona w kościele parafial­nym w Saint-Bonnet. Miała pięcioro star­szego rodzeństwa, cztery siostry i brata. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Ojciec Marty był pracowitym i solidnym gospodarzem, a jej matka pobożną i ra­dosną kobietą.

W 1903 roku cały region został na­wiedzony przez epidemię tyfusu, w wy­niku której zmarło wielu ludzi. Również maleńka Marta zachorowała na tyfus. Przeżyła, ale jej zdrowie zostało mocno nadwątlone. Mimo słabości organizmu, Marta miała bardzo dobrą pamięć, szybko zapamiętywała nowe treści i przykładała się do nauki. Niestety, edukację szkolną zakończyła w wieku 14 lat, ponieważ mu­siała pomagać rodzicom w gospodarstwie. Była pogodnym i radosnym dzieckiem, szczególnie kochała kwiaty, bardzo lubiła pracować w kuchni i ogrodzie, uwielbiała również ludowe śpiewy i tańce podczas wieczornych spotkań sąsiedzkich. Nie­stety z powodów zdrowotnych często opuszczała szkołę. Doszło nawet do tego, że ksiądz proboszcz musiał ją w domu przygotowywać do przyjęcia pierwszej Komunii świętej. Przyjęła ją 15 sierpnia 1912 roku. Było to dla niej wielkie wyda­rzenie. Wyznała po latach: „Wydaje mi się, że Pan w chwili mojej pierwszej Komunii świętej wziął mnie w posiadanie. Serce Jezusa zabiło w moim sercu”.

Postępujący paraliż

W maju 1918 roku szesnastoletnia Marta zaczęła cierpieć na dotkliwe bóle głowy. 25 listopada w obecności matki nagle upadła w kuchni. Od tej chwili przez 20 miesięcy pozostawała w stanie śpiączki. Lekarze byli bezradni, gdyż nie potrafili zdiagnozować choroby. Rodzice obawiali się, że Marta wkrótce umrze. Nikt nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, że była to „śpiączka mistyczna”, podczas której Jezus duchowo przygoto­wywał Martę do wielkiego posłannictwa uobecniania Jego miłości i nieskończone­go miłosierdzia. Ku zdumieniu i radości wszystkich, pewnego dnia Marta się prze­budziła i wznowiła rozmowę dokładnie w tym miejscu, w którym ją przerwała w chwili zapadnięcia w mistyczny sen. Od tamtej pory Marta mogła poruszać się już tylko za pomocą kul. Jednak w miarę upływu czasu jej choroba coraz bardziej się pogłębiała. Dziewczyna otrzymała wewnętrzne przekonanie, że najważ­niejszą misją jej życia będzie cierpienie za innych. Uczyła się na modlitwie od Maryi bezgranicznie wierzyć i ufać Jezu­sowi. Miała tylko jedno pragnienie: aby do końca wypełnić wolę Bożą.

15 października 1925 roku, we wspo­mnienie św. Teresy z Ávila, Marta na­pisała akt zawierzenia i całkowitego ofiarowania swojego życia Bogu. Był to jej prywatny akt konsekracji, zaślubin z Chrystusem, oddania się Jemu i zarazem wzruszający rodzaj listu miłosnego do Boga. Po tym akcie zawierzenia Jezusowi, z Martą zaczęły się dziać niewytłuma­czalne rzeczy. 3 października 1926 roku, we wspomnienie św. Teresy z Lisieux, dwudziestoczteroletnia dziewczyna po­nownie zapadła w stan mistycznego snu, który tym razem trwał 3 tygodnie. Po przebudzeniu zwierzyła się rodzicom, że w tym czasie doznała wielkiego cier­pienia, które paradoksalnie było równo­cześnie doświadczeniem słodyczy Bożej miłości. Wyznała: „Kiedy cierpimy, jest to szkoła miłości, aby kochać bardziej”. W tym czasie trzy razy odwiedziła ją św. Teresa z Lisieux, która mówiła chorej, że powinna podjąć się misji zakładania „ognisk miłości” na całym świecie. Święta dała Marcie wybór: może już teraz pójść do nieba lub żyć, przyjmując cierpienie w intencji odrodzenia Kościoła i życia chrześcijańskiego we Francji. Wybrała cierpienie.

Paraliż nóg Marty posunął się tak da­leko, że nie mogła się już poruszać o wła­snych siłach. Od 2 lutego 1929 roku paraliż objął także jej ręce, ramiona i mięśnie przełyku. Nie mogła nic przełykać – nie była więc w stanie ani jeść, ani pić. Od tego momentu aż do śmierci 6 lutego 1981 roku nie opuściła już swojego łóżka.

Jezus – Pokarm Jedyny

Fakt całkowitego paraliżu Marty Robin potwierdzili w swoich raportach opiekujący się nią lekarze: dr Jean De­chaume, profesor na fakultecie medycyny w Lyonie oraz dr Andrew Ricard. Fakt, że Marta żyła pomimo tego, iż w ogóle się nie odżywiała i nie spała, pozostał dla nauki zagadką. Naukowcy stwierdzili, że przyczyną całkowitej bezwładności mło­dej kobiety nie były jej stany emocjonalne, psychiczne lub umysłowe. Wykluczono także atak nerwowy, nowotwór mózgu czy epilepsję. Przyczyny choroby Mar­ty pozostały więc dla medycyny wielką tajemnicą.

Niewierzący filozof i lekarz z Wied­nia, Paul Couchoud, zaciekawiony infor­macjami o Marcie Robin, wybrał się do niej, aby samemu ocenić, czy prawdziwe jest to wszystko, co się mówi o jej życiu mistycznym, stygmatach i o tym, że jedy­nym jej pokarmem jest Eucharystia. Po wielu trudnościach, dzięki interwencji samego biskupa, udało mu się wreszcie spotkać z Martą. Szybko nawiązała się między nimi duchowa przyjaźń i od tej pory uczony stał się jej częstym gościem. Doktor Couchoud stwierdził, że Marta Robin doznała paraliżu całego ciała, który tak mocno zablokował jej mięśnie przeły­ku, że nie była w stanie przełknąć nawet kropelki wody. W swoim medycznym raporcie dr Couchoud napisał, że to, co go najbardziej zdumiewało, to sposób, w jaki Marta przyjmowała Komunię świętą. Nie połykała ona Hostii, gdyż ze względu na blokadę mięśni przełyku było to niemożliwe. Sama Hostia w tajemniczy sposób przenikała przez jej zamknięte usta i krtań. Księża przychodzący do niej z Najświętszym Sakramentem byli zdumieni. Wystarczyło przybliżyć Ho­stię do warg Marty, a ona sama znikała w jej ustach. Księża twierdzili, że Hostia dosłownie wyrywała im się z rąk. W tym fenomenie upatrywano dążenie Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie do zjednoczenia się z człowiekiem.

Eucharystia była dla Marty najważ­niejszym wydarzeniem i jedynym pokar­mem, który utrzymywał ją przy życiu. Przyjmowała Komunię świętą tylko raz w tygodniu, we wtorek, a w ostatnich latach swojego ziemskiego życia w śro­dę wieczorem. W dniu, w którym miała przyjąć Jezusa w Komunii świętej, przy­stępowała też do sakramentu pokuty i od samego rana modliła się, powtarzając swój miłosny akt oddania się Chrystusowi z 15 października 1925 roku. Po przyjęciu Ko­munii wydawała cichy okrzyk zachwytu i radości, a następnie wpadała w ekstazę, jednocząc się z Bogiem. Podczas ekstazy z twarzy Marty promieniowały szczęście i piękno. Wyraziła to w modlitwie: „Tak jestem szczęśliwa, o mój Ukochany, po­nieważ czuję, że moje serce bije w Twoim, ponieważ czuję Ciebie w moim sercu, Ciebie żywego i wszechmocnego. Pan we mnie – jakie misterium! Czuję się jak w raju. Pewnego dnia umrę, czując Ciebie, o mój Jezu, jak bijesz w moim sercu. O mój Jezu, spraw, aby pewnego dnia powiedziano, że Twoja miłość mnie spaliła, nie na skutek moich wysiłków, lecz dzięki Twojej łasce… O mój Boże, jeśli już teraz obdarzasz mnie takim pokojem, czynisz mnie tak szczęśliwą na tej ziemi, co będzie w niebie?”.

Dopiero następnego dnia po przyję­ciu Komunii świętej kończyła się ekstaza i Marta wracała do normalnego stanu. Dla niej najważniejsze było życie wiary, jej osobista relacja miłości z Jezusem, a nie nadzwyczajne stany i przeżycia. Tak, jak św. Jan od Krzyża twierdziła, że nie nale­ży pragnąć nadzwyczajnych duchowych przeżyć, gdyż ciemna noc wiary również jest cennym darem, dzięki któremu możemy iść z Jezusem drogą krzyżową i dojrzewać do miłości. „Kiedy przyjmuję Komunię świętą – mówiła Marta – to dzieje się to tak, jak gdyby żywa osoba wchodziła we mnie... Zwilżają mi usta, ale niczego nie mogę przełknąć. Hostia wnika we mnie, lecz ja sama nie wiem jak. Eucharystia nie jest zwykłym pokarmem. Za każdym razem nowe życie we mnie się wlewa. Jezus jest w całym moim cie­le, jakbym zmartwychwstała. Komunia jest czymś więcej, niż zjednoczeniem: jest stopieniem się w jedno… Mam ochotę krzyczeć do tych wszystkich, którzy ciągle mnie pytają, czy ja rzeczywiście nic nie jem, mówiąc im, że ja jem więcej, niż oni, ponieważ karmię się Ciałem i Krwią Pana Jezusa!”.

Przykład Marty Robin jest dla wie­rzących, a więc także dla każdego z nas, wyraźnym potwierdzeniem, że Jezus jest jedynym i prawdziwym Pokarmem. On daje się człowiekowi cały, aby dzielić się z nim pełnią życia: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6, 53 54).

Cierpiała z Jezusem

Marta zrozumiała, że gdy zjednoczy się z Chrystusem w miłości, będzie musia­ła również uczestniczyć w Jego cierpieniu za zbawienie świata i prowadzić duchową walkę z siłami szatana. W październiku 1927 roku po raz pierwszy została zaata­kowana przez demona, który pokazał się jej pod postacią budzącego grozę zwie­rzęcia. Później złe duchy przychodziły do niej w ludzkiej postaci, potrząsały nią, przerzucały ją na łóżku oraz policzkowały.

W 1930 roku Marta otrzymała od Jezusa dar stygmatów. Podczas modli­twy zobaczyła coś bardzo trudnego do określenia, jakiś rodzaj ognistej strzały, która jakby ostrze światła wyszła z Serca Jezusa. Tak opowiadała o tym tajemni­czym wydarzeniu: „Jezus poprosił mnie najpierw, abym ofiarowała swoje ręce. Wydawało mi się, że grot strzały wy­szedł z Jego Serca i że rozdzielił się na dwa promienie, aby każdy przebił jedną z moich rąk. Lecz w tym samym cza­sie ręce moje zostały przebite jakby od wewnątrz. Potem Jezus zachęcił mnie, abym ofiarowała nogi, co natychmiast uczyniłam. Wówczas zobaczyłam grot strzały, który również podzielił się na dwie części i przebił moje nogi. Jezus poprosił mnie następnie, abym ofiaro­wała swoją pierś i serce. Ich przebicie dokonało się w sposób jeszcze bardziej intensywny. Jezus ofiarował mi jeszcze koronę cierniową. Umieścił ją na mojej głowie, wciskając ją mocno”. Od tamtego wydarzenia Marta nosiła na swoim ciele rany, jakie miał ukrzyżowany Jezus. Co więcej, na oczach rodziców chorej rany obficie krwawiły. Skąd się brały tak duże ilości krwi, skoro Marta nie przyjmowała żadnego pokarmu, a każdy kilkulitrowy ubytek płynu powinien doprowadzić do natychmiastowej śmierci? Lekarze byli zdezorientowani, nie potrafili zrozumieć ani wytłumaczyć tych wszystkich tajem­niczych zjawisk.

W każdy piątek Marta Robin do­świadczała w swoim ciele Męki i Śmierci Jezusa. Było to przerażające cierpienie fizyczne i duchowe, spowodowane całko­witym opuszczeniem przez wszystkich, doświadczeniem braku obecności Boga Ojca, które Jezus wyraził na krzyżu w sło­wach: „Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił” (Mt 27, 46). Marta, przez swoje zjednoczenie z Jezusem w tajemnicy Jego Męki i Śmierci krzyżowej za zbawienie świata, była świadoma wielkiego drama­tu walki dobra ze złem, rozgrywającego się w sercach ludzi; wiedziała, że naj­większą tragedią człowieka jest grzech i takie życie, jakby Bóg nie istniał. Było dla niej oczywiste, że człowiek trwając w grzechu, staje się niewolnikiem złe­go ducha. Aby uchronić grzeszników od zguby wiecznej i zawrócić ich z drogi prowadzącej do piekła, Marta jednoczyła się z Chrystusem w Jego ofierze krzyżo­wej za zbawienie świata. Ofiarowywała swoje cierpienia i modlitwy za innych ludzi, brała na siebie ich cierpienia, aby wysłużyć im łaskę nawrócenia. Ból był szczególnie intensywny w okresach, kiedy nie doświadczała obecności Boga. To od­czucie braku bliskości Jezusa było dla niej „piekłem”, doświadczeniem prawdy, jak strasznym cierpieniem jest grzech. Marta była zjednoczona z Chrystusem, który dla naszego zbawienia „stał się grzechem, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą” (2 Kor 5, 21). Marta uczestniczyła w całym dramacie naszego zbawienia, który uobecnia się podczas każdej Mszy świętej. Sam Jezus powiedział do niej: „Każde chrześcijańskie życie jest Mszą świętą i każda dusza na tym świecie jest hostią. Weź całą siebie, bez zastrzeżeń i ofiaruj siebie Bogu wraz ze Mną – Ofia­rą, nieprzerwanie składaną za zbawienie świata”.

Prowadziła do Jezusa

Wiadomość o dziwnej chorobie Mar­ty i stygmatach szybko roznosiła się po całej okolicy. Coraz więcej ludzi odwie­dzało kobietę z prośbą o rady, wskazówki i modlitwę. W sumie przez jej maleńki pokój przewinęły się tysiące osób. Byli to ludzie sprawujący bardzo odpowie­dzialne funkcje w Kościele i państwie: kardynałowie, biskupi, księża, ministro­wie, profesorowie, bogaci pracodawcy, a także ubodzy robotnicy, rolnicy, ludzie zniewoleni przez różne nałogi, dręczeni myślami samobójczymi. Chora udzielała potrzebującym bardzo trafnych i natych­miastowych odpowiedzi, wskazówek oraz przestróg. Nie było dla niej pytań bez odpowiedzi, problemów bez rozwiąza­nia, sytuacji, z których nie pokazałaby dróg wyjścia. Zrozpaczonym i cierpią­cym, którzy przychodzili do niej z prośbą o pomoc i radę, mówiła, że weźmie na siebie ciężar ich problemów. W ten sposób mogła sama spłacić Bogu dług ich win. Wszystkich prowadziła do Chrystusa, który leczy rany, koi bóle i rozwiązuje problemy. W ten sposób nieraz jedno słowo rady Marty zmieniało życie wielu ludzi. Przyjmowała grzeszników z naj­większym współczuciem. Kochała ich miłością Jezusa. Atakowana przez szatana najróżniejszymi pokusami, znała ciężar winy lepiej, niż sam winowajca. Dlatego mocą zjednoczenia z Panem Jezusem na modlitwie i w Eucharystii oraz dobro­wolnie przyjmowanym cierpieniem za grzeszników, Marta podejmowała nie­ustanną, zwycięską walkę z mocami zła, wyrywając z ich niewoli tysiące ludzi.

Świętość cicha i pokorna

Marta Robin przeżywała swoje życie prosto i pokornie. Nie lubiła, gdy nazywa­no ją świętą mistyczką albo stygmatyczką. Wzbraniała się przed tym, jak tylko mo­gła. Ona – jak sama mówiła – bez własnej zasługi doświadczała tylko miłości Jezusa, Przyjaciela i Oblubieńca przyjmowane­go w Eucharystii. Była kobietą miłującą, która żyła Chrystusem i pragnęła, aby wszyscy ludzie Go poznali. Ona nigdy nie wskazywała na siebie, ale zawsze na Tego, którego kochała ponad wszystko. Marta nigdy nie zwracała uwagi innych na swoje duchowe przeżycia, ale zawsze zachęcała, by całym sercem miłować Je­zusa. Z pewnością dlatego płodność jej życia nie zakończyła się wraz z chwilą śmierci. Również dzisiaj do domu Marty Robin przybywają rzesze pielgrzymów. Modlą się za jej przyczyną, wierząc w jej orędownictwo u Boga.

Proces beatyfikacyjny Marty Robin został zakończony na etapie diecezjal­nym w kwietniu 1996 roku. 8 listopada 2014 roku Kongregacja ds. Kanoniza­cyjnych wydała dekret ogłaszający he­roiczność cnót Marty. Aby Marta Robin mogła zostać ogłoszona błogosławioną, potrzeba jeszcze uznania cudu za jej wstawiennictwem.

Źródło: https://www.apchor.pl/temat/2018/12/03/W-slabosci-moc-Sluzebnica-Boza-Marta-Robin  

W lipcu rozsyłamy myśli św. Józefa Moscati - lekarza. Poniżej trochę informacji o nim.

Józef urodził się w Benevento (Włochy) 25 lipca 1880 r. Jego ojciec, Franciszek, był urzędnikiem miejskim, a matka, Róża de Luca, pochodziła z markizów di Rosato. Chrzest otrzymał 31 lipca w kościele parafialnym św. Marka. Przyjął wówczas imiona Józef, Maria, Karol, Alfons. Kiedy chłopiec miał zaledwie rok, ojciec został przeniesiony do Ankony. Tam więc Józef spędził swoje dzieciństwo (1881-1888). Następnie ojciec przeniósł się do Neapolu. Tu jego syn, Józef, przyjął pierwszą Komunię świętą w kaplicy Służebnic Świętego Serca.     

Przystań z Jezusem - czyli ewangelizacja w Kołobrzegu podczas Festivalu Sunrise już za niecały miesiąc. 
Zapisy trwają na www.przystanzjezusem.pl 
Pozostało już tylko 32 miejsca. 
ZAPRASZAMY

W czerwcu rozsyłamy myśli św. Pawła VI papieża. Poniżej trochę informacji o nim.

Paweł VI, łac. Paulus VI, właśc. Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini (ur. 26 września 1897 r. w Concesio, zm. 6 sierpnia1978 r. w Castel Gandolfo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup Mediolanu (1954–1963), 262. papież i 4. Suweren Państwa Watykańskiego od 21 czerwca 1963 r. do 6 sierpnia 1978 r., święty Kościoła katolickiego.

W maju rozsyłamy myśli św. Hildegardy z Bingen. Poniżej trochę informacji o niej.

Hildegarda urodziła się 16 września 1098 r. w Rupertsbergu koło Bingen. Jej rodzicami byli Hildebert i Mechtylda von Bermersheim. Ponieważ była dziesiątym dzieckiem w szlacheckiej rodzinie, w wieku ośmiu lat, zgodnie z tradycją dziesięciny, została poświęcona Kościołowi. Zaopiekowała się nią przeorysza benedyktynek - Judyta.

18 kwietnia 2019 r. ruszyła nowa inicjatywą "Adoptuj Biskupa" - zorganizowana podobnie jak wcześniejsza "Adoptuj Polityka" (zob np..: https://www.gosc.pl/doc/4046404.Fantastyczna-popularnosc-naszej-akcji-spuszczamypowietrze )

Fakt spalenia książek i innych przedmiotów był niefortunny. Nie miał on jednak charakteru prześmiewczego wobec jakiejkolwiek grupy społecznej czy religii, nie był też wymierzony w książki jako takie czy kulturę. 
Jeśli ktokolwiek moje działanie odebrał w ten sposób, chciałbym w tym miejscu go bardzo serdecznie przeprosić.

W kwietniu rozsyłamy myśli Sługi Bożego o. Serafina Kaszuby. Poniżej trochę informacji o nim.

Sługa Boży o. Serafin Kaszuba - ur. w 1910 r. we Lwowie. Wrażliwe i posłuszne dziecko. Cherlawy, ciamajdowaty gimnazjalista, który nie umie „batiarować” i nie dokucza żydom. Skupiony, pobożny nowicjusz. Przejawiający zainteresowania naukowe kleryk. I wreszcie - heroiczny apostoł Wołynia, Ukrainy, Kazachstanu, Syberii. Kondycja fizyczna Alojzego była raczej kiepska. Już jako dziesięcioletni chłopiec chorował na szkarlatynę i zapalenie nerek. Głosząc rozliczne kazania nabawił się przepukliny. Przeszedł również operacje uszu w związku z niedosłuchem, który u niego wystąpił, a duszpasterzując na Wołyniu zachorował na tyfus. Prawie całe kapłańskie posługiwanie towarzyszyła mu, jak cień, gruźlica wzmagając, bądź osłabiając swoje objawy. Choroba ta stała się też najprawdopodobniej przyczyną jego śmierci w 1977 r. Pomimo rozlicznych cierpień ojciec Serafin potrafił zachować pogodę ducha. Mówił o sobie „grat życiowy”, a przeczuwając zbliżająca się śmierć pisał: „lampa dogasa i kopci”. Innym razem zauważał „trzeba trochę odpoczynku, ale chyba już będzie wieczny”.