To Jezus pierwszy woła – przywołując do siebie Mk 3, 13 „Potem wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego”.

Jezus pokazuje, jak wielką ma władzę Mk 3, 11 – 12 „Nawet duchy nieczyste, na Jego widok, padały przed Nim i wołały: Ty jesteś Syn Boży. Lecz On surowo im zabraniał, żeby Go nie ujawniały”.

Uzdrowienie od zawsze mocniej, niż słowa oddziaływało na ludzi Mk 3, 10 „Wielu bowiem uzdrowił i wskutek tego wszyscy, którzy mieli jakieś choroby, cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć”.

Jezus wykorzystuje bardzo praktyczne rozwiązania w swojej misji Mk 3, 9 „Toteż polecił swym uczniom, żeby łódka była dla Niego stale w pogotowiu ze względu na tłum, aby się na niego nie tłoczyli”.

Kiedy Jezus rusza w drogę z uczniami, ściąga tłumy Mk 3, 7 – 8 „Jezus zaś oddalił się ze swymi uczniami w stronę jeziora. A szło za Nim wielkie mnóstwo ludu z Galilei. Także z Judei, z Jerozolimy, z Idumei i Zajordania oraz z okolic Tyru i Sydonu szło do Niego mnóstwo wielkie na wieść o Jego wielkich czynach”.

Niektóre spotkania są tylko po to, żeby podważyć naukę Jezusa Mk 3, 6 „A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić”.

Na słowo Jezusa zmienia się rzeczywistość Mk 3, 5 „Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: Wyciągnij rękę! Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa”.

Jezus zmusza swoich słuchaczy do zastanowienia się przez zadawanie pytań Mk 3, 4 „A do nich powiedział: Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić? Lecz oni milczeli”.

Jezus wykonuje symboliczne czynności, aby zawsze pokazać coś więcej Mk 3, 3 „On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: Stań tu na środku!”

Postawa niektórych, którzy idą za Jezusem wiąże się tylko z oskarżeniami Mk 3, 2 „A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć”.