Uczniowie Jezusa wielokrotnie, świadomie lub mniej świadomie, idąc za Panem wypełniają wolę Bożą Łk 19, 37 – 38 „Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I wołali głośno: Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach”.

Do dziś w Afryce panuje ten piękny zwyczaj rozkładania swoich płaszczy i ubrań przed Jezusem, gdy jest procesja eucharystyczna Łk 19, 36 „Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze”.

Wsadzić Jezusa na oślę trzeba wtedy, gdy także w ten sposób wypełnia się wolę Bożą Łk 19, 35 „I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa”.

Kiedy Jezus daje zadanie do wypełnienia (i to rzeczywiście jest od Niego), wszystko staje się według Jego planu Łk 19, 32 – 34 „Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział. A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: Czemu odwiązujecie oślę? Odpowiedzieli: Pan go potrzebuje”.

Znając słowo Jezusa, w sytuacjach, w których jesteśmy przez Niego przeprowadzani, mamy odpowiedź dla tych, którzy nas pytają Łk 19, 31 „A gdyby was kto pytał: Dlaczego odwiązujecie?, tak powiecie: Pan go potrzebuje”.

Jezus pokazuje szczegóły dotyczące tego, czego oczekuje od uczniów – to bardzo istotne, jeśli jako Jego uczniowie chcemy wypełniać Jego wolę Łk 19, 29 – 30 „Gdy przyszedł w pobliże Betfage i Betanii, do góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów, mówiąc: Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie oślę uwiązane, którego nikt jeszcze nie dosiadł. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj!”

Jezus nie boi się wskazywać także konsekwencji za niepodjęcie Jego woli Łk 19, 27 - 28 „Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach. Po tych słowach ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy”.

U Boga sprawiedliwie nie znaczy po równo Łk 19, 12 - 26 „Mówił więc: Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się w kraj daleki, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: Zarabiajcie nimi, aż wrócę. Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: Nie chcemy, żeby ten królował nad nami. Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał. Stawił się więc pierwszy i rzekł: Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min. Odpowiedział mu: Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami! Także drugi przyszedł i rzekł: Panie, twoja mina przyniosła pięć min. Temu też powiedział: I ty miej władzę nad pięciu miastami! Następny przyszedł i rzekł: Panie, tu jest twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: chcesz brać, czegoś nie położył, i żąć, czegoś nie posiał. Odpowiedział mu: Według słów twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: chcę brać, gdzie nie położyłem, i żąć, gdziem nie posiał. Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał. Do obecnych zaś rzekł: Odbierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min. Odpowiedzieli mu: Panie, ma już dziesięć min. Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma”.

Myślenie o czasach ostatecznych było już za czasów Jezusa Łk 19, 11 „Gdy słuchali tych rzeczy, dodał jeszcze przypowieść, dlatego że był blisko Jerozolimy, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi”.

Otwarcie serca gospodarza domu daje też szansę przemiany wszystkich domowników Łk 19, 9 – 10 „Na to Jezus rzekł do niego: Dziś zbawienie stał się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”.