„i język ogniem, świat niesprawiedliwości, język ustanowiony jest wśród członków naszych, plamiący całe ciało i rozpłomieniający krąg urodzenia i rozpłomieniany przez gehennę. Cała bowiem natura zwierząt i fruwających, pełzających i morskich jest ujarzmiana i jest ujarzmiona (przez) naturę ludzką; zaś języka nikt (nie) ujarzmić może (z) ludzi; niespokojne zło, napełniony jadem śmiercionośnym. Przez niego wysławiamy Pana i Ojca, i przez niego przeklinamy ludzi, (tych) na podobieństwo Boga (którzy stali się); z tych samych ust wychodzi wysławienie i przekleństwo. Nie należy, bracia moi, (by) to tak stawać się. Czy źródło z tej samej szczeliny tryska słodyczą i goryczą? Czy może, bracia moi, figowiec oliwki uczynić lub winorośl figi? Ani słone słodką uczynić wodę”. (Jakuba 3, 6 – 12)

„Nie liczni nauczycielami stawajcie się, bracia moi, wiedząc, że iększy sąd weźmiemy. Wielce bowiem potykamy się wszyscy. Jeśli ktoś w słowie nie potyka się, ten dojrzałym mężem, mocnym (by) poprowadzić przy pomocy wędzidła i całe ciało. Jeśli zaś koniom wędzidła do pysków rzucamy ku być uległe one nam, i całe ciało ich przeprowadzamy. Oto i statki, tak wielkimi będące i przez wiatry twarde popędzanymi, są przeprowadzane przez bardzo małe wiosło sterowe (tam gdzie) poruszenie kierującego postanawia; tak i język małym członkiem jest i wielkimi chlubi się. Oto jak wielki ogień jak wielki las zapala”. (Jakuba 3, 1 – 5)

„Ale powie ktoś, Ty wiarę masz, a ja dzieła mam. Pokaż mi wiarę twą bez dzieł, i ja ci pokażę dzięki dziełom mym wiarę. Ty wierzysz, że jeden jest Bóg? Pięknie czynisz; i demony wierzą i drżą z lęku. Chcesz zaś poznać, o człowieku pusty, że wiara bez dzieł bezczynna jest? Abraham, ojciec nasz, nie dzięki dziełom został uznany za sprawiedliwego, wzniósłszy Izaaka, syna jego, na ołtarz? Widzisz, że wiara współpracuje z dziełami jego i dzięki dziełom wiara stała się dojrzałą, i zostało wypełnione Pismo, mówiące: Uwierzył zaś Abraham Bogu, i zostało policzone mu ku usprawiedliwieniu, i przyjacielem Boga został nazwany. Widzicie, że dzięki dziełom jest uznawany za sprawiedliwego człowiek i nie dzięki wierze jedynie. Podobnie zaś i Rachab, (ta) nierządna, nie dzięki dziełom została uznana za sprawiedliwą, podjąwszy zwiastunów i inną drogą wyrzuciwszy? Jak właśnie bowiem ciało bez ducha martwe jest, tak i wiara bez dzieł martwa jest”. (Jakuba 2, 18 – 26)

„Jaka korzyść, bracia moi, jeśli wiarę mówiłby ktoś mieć, dzieł zaś nie miałby? Nie może wiara zbawić go? Jeśli brat lub siostra nadzy byliby i odczuwający brak codziennego pokarmu, powiedziałby zaś ktoś im z was: Odchodźcie w pokoju, ogrzewajcie się i nasycajcie się pokarmem, nie dalibyście zaś im koniecznych (dla) ciała, jaka korzyść? Tak i wiara, jeśli nie miałaby dzieł, martwa jest w sobie samej”. (Jakuba 2, 14 – 17)

„Ktokolwiek bowiem całe Prawo przestrzegłby, potknąłby się zaś w jednym, stał się wszystkim winien. (Ten) bowiem, (który powiedział): Nie będziesz cudzołożyć, powiedział i: Nie będziesz zabijać; i zaś nie cudzołożysz, zabijasz zaś, stałeś się przestępcą Prawa. Tak mówcie i tak czyńcie, jak poprzez prawo wolności mający być sądzeni. Bo osądzenie bezlitosne (dla tego), (który) nie (uczynił) litości; chełpi się litość (nad) osądzeniem”. (Jakuba 2, 10 – 13)

„Posłuchajcie, bracia moi umiłowani. Czy nie Bóg wybrał sobie ubogich (dla) świata (jako) bogatych w wierze i dziedziczących królestwo, które obiecał miłującym Go? Wy zaś nie okazaliście szacunku ubogiemu. Czy nie bogaci biorą pod swą moc was i oni ciągną was na sądzenie? Czy nie oni spotwarzają piękne imię, (to) przywołane na was? Jeśli jednakże prawo spełniacie królewskie według Pisma: Będziesz miłować (tego) tuż obok twego jak ciebie samego, pięknie czynicie; jeśli zaś bierzecie według twarzy, grzech działacie, zawstydzani przez Prawo jako przestępcy”. (Jakuba 2, 5 – 9)

„Bracia moi, nie w braniu według twarzy miejcie wiarę (w) Pana naszego, Jezusa Pomazańca, chwały. Jeśli bowiem wejdzie do synagogi waszej mąż mający złoty pierścień, w odzieniu jaśniejącym, wejdzie zaś i ubogi brudnym odzieniu, popatrzycie zaś na (tego) noszącego odzienie jaśniejące i powiecie: Ty siedź tutaj pięknie, i (temu) ubogiemu powiecie: Ty stań tam, lub: Siedź pod podnóżkiem mym, (czy) nie zostaliście rozdzieleni w sobie samych i staliście się sędziami rozważań niegodziwych?” (Jakuba 2, 1 – 4)

„Stawajcie się zaś czyniącymi słowa i nie jedynie słuchaczami, oszukującymi siebie samych. Bo jeśli ktoś słuchaczem słowa jest i nie czyniącym, ten jest podobny (do) męża oglądającego twarz urodzenia jego w lustrze; obejrzał bowiem siebie samego, i odszedł, i zaraz zapomniał, jaki był. (Ten) zaś, (który zajrzał) w prawo dojrzałe, (to) wolności, i (który wytrwał przy), nie słuchaczem zapomnienia stawszy się, ale czyniącym dzieło, ten szczęśliwy w (tym) czynieniu jego będzie. Jeśli ktoś uważa, religijnym być, nie prowadząc przy pomocy wędzidła języka jego, ale zwodząc serce jego, tego czczą religia. Religia czysta i nieskalana przed Bogiem i Ojcem ta jest: nawiedzać sieroty i wdowy w utrapieniu ich, niesplamionym siebie samego strzec z dala od świata”. (Jakuba 1, 22 – 27)

„Nie łudźcie się, bracia moi umiłowani. Każde danie dobre i każdy dar dojrzały z góry jest, zstępujący od Ojca świateł, u którego nie jest zmieniane lub przesilenia zacienienie. Postanowiwszy spłodził nas słowem prawdy, ku być my pierwociną jakąś Jego stworów. Wiedzcie, bracia moi umiłowani. Niech będzie zaś każdy człowiek szybki ku usłyszeć, powolny ku powiedzieć, powolny ku gniewowi; gniew bowiem męża sprawiedliwości Boga nie działa. Dlatego odłożywszy od siebie każdy brud i obfitowanie złości, w delikatności przyjmijcie zasadzone słowo, mogące zbawić dusze wasze”. (Jakuba 1, 16 – 21)

„Niech chełpi się zaś brat, (ten) uniżony, w wysokości jego, zaś bogaty w uniżeniu jego, bo jak kwiat trawy przejdzie. Wzeszło bowiem słońce razem z upałem i wysuszyło (tę) trawę, i kwiat jej opadł, i wspaniałość oblicza jego zginęła; tak i bogaty na drogach jego zmarnieje. Szczęśliwy mąż, który znosi doświadczanie, bo wypróbowanym stawszy się, otrzyma wieniec życia, który obiecał miłującym Go. Nikt doświadczany niech mówi, że: Od Boga jestem doświadczany; bo Bóg niepodatny na doświadczania jest zła, (nie) doświadcza zaś sam nikogo. Każdy zaś jest doświadczany przez własne pożądanie, odciągany i łowiony na przynętę; potem pożądanie zaszedłszy w ciążę rodzi grzech, zaś grzech wydoroślały płodzi śmierć”. (Jakuba 1, 9 – 15)