„I (ponownie tak zrobił żeby) trzeciego posłać. Oni zaś i tego poraniwszy wyrzucili. Powiedział zaś pan winnicy: Co uczynię? Poślę syna mego umiłowanego; może tego uszanują. Ujrzawszy zaś go rolnicy rozważali do siebie nawzajem mówiąc: Ten jest dziedzic, zabijmy go, aby nasze stało się dziedzictwo. I wyrzuciwszy go poza winnicę zabili. Co więc uczyni im pan winnicy? Przyjdzie i wygubi rolników tych, i da winnicę innym. Usłyszawszy zaś powiedzieli: Nie oby się stało! On zaś przypatrzywszy się im rzekł: Czym więc jest napisane to: Kamień, który zdyskwalifikowali budujący, ten stał się głowicą narożnika”. (Według Łukasza 20, 12 – 17)

„Zaczął zaś do ludu mówić przykład ten: Człowiek [pewien] zasadził winnicę i wynajął ją rolnikom i odjechał (na) czasy dość długie. I porą wysłał do rolników sługę, aby z owocu winnicy dali mu. Zaś rolnicy odesłali go pobiwszy pustego. I (ponownie tak zrobił żeby) drugiego posłać sługę, oni zaś i tamtego pobiwszy i znieważywszy odesłali pustego”. (Według Łukasza 20, 9 – 11)

„I stało się w jednym (z) dni, (gdy nauczał) on lud w świątyni i (gdy głosił dobrą nowinę), stanęli (przy nim) arcykapłani i uczeni w piśmie ze starszymi. I powiedzieli mówiąc do niego: Powiedz nam jaką władzą to czynisz, lub kto jest (ten), (który dał) ci władzę tę? Odpowiadając zaś rzekł do nich: Zapytam was i ja (o) słowo, i powiedzcie mi. Chrzest Jana z nieba był czy z ludzi? Oni zaś zaczęli wspólnie rozważać, do siebie mówiąc, że: Jeśli powiedzielibyśmy: Z nieba, powie: Dla czego nie uwierzyliście mu? Jeśli zaś powiedzielibyśmy: Z ludzi, lud cały ukamienuje nas, przekonany bowiem jest, (że) Jan prorokiem (był). I odpowiedzieli, (że) nie (wiedzą) skąd. I Jezus rzekł im: Ani ja mówię wam, jaką władzą to czynię”. (Według Łukasza 20, 1 – 8)

„I wszedłszy do świątyni zaczął wyrzucać sprzedających, mówiąc im: Jest napisane: I będzie dom mój domem modlitwy, wy zaś go uczyniliście jaskinią rozbójników. I był nauczający co dzień w świątyni. Zaś arcykapłani i uczeni w piśmie szukali (by) go zgubić, i pierwsi ludu. I nie znajdowali, co uczyniliby, lud bowiem cały zawisał go słuchając”. (Według Łukasza 19, 45 – 48)

„I jak zbliżył się, zobaczywszy miasto zapłakał nad nim, mówiąc, że: Jeśli byś poznało w dniu tym i ty, (co) (wiedzie) do pokoju, teraz zaś zakryte zostało od oczu twych. Bo nadejdą dni na ciebie i ustawią wrogowie twoi obóz warowny przeciwko tobie, i okrążą cię, i ścisną cię zewsząd, i powalą na ziemię ciebie i dzieci twe w tobie, i nie zostawią kamienia na kamieniu w tobie, za (to że) nie poznałaś pory nawiedzenia twego”. (Według Łukasza 19, 41 – 44)

„(Gdy zbliżał się) zaś on już do podnóża Góry Oliwek, zaczęła cała mnogość uczniów radując się wielbić Boga głosem wielkim za wszystkie, które widzieli, dzieła mocy, mówiąc: Błogosławiony przychodzący król w imię Pana. W niebie pokój i chwała na wysokościach. I jacyś (z) faryzeuszów z tłumu powiedzieli do niego: Nauczycielu, upomnij uczniów twych. I odpowiadając rzekł: Mówię wam, jeżeli ci umilkną, kamienie krzyczeć będą”. (Według Łukasza 19, 37 – 40)

„I rzekłszy to ruszył naprzód podchodząc do Jerozolimy. I stało się, jak zbliżał się do Betfage i Betanii, ku Górze zwanej Oliwek, wysłał dwóch (z) uczniów mówiąc: Odejdźcie do (tej) naprzeciw wsi, w którą wchodząc znajdziecie oślę uwiązane, na którym nikt kiedykolwiek (z) ludzi (nie) usiadł i odwiązawszy je przyprowadźcie. I jeśli ktoś was zapyta: Dla czego odwiązujecie?, tak powiecie, że: Pan go potrzebę ma. Odszedłszy zaś wysłani znaleźli jako powiedział im. (Gdy odwiązywali) zaś oni oślę, powiedzieli panowie jego do nich: Dlaczego odwiązujecie oślę? Oni zaś powiedzieli, że: Pan go potrzebę ma. I przyprowadzili je do Jezusa i narzuciwszy ich szaty na oślę, wsadzili Jezusa. (Gdy jechał) zaś on, podścielali szaty ich na drodze”. (Według Łukasza 19, 28 – 36)

„I (inny) przyszedł mówiąc: Panie, oto mina twa, którą miałem odłożoną w chustce. Bałem się bowiem ciebie, bo człowiek surowy jesteś, podnosisz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie siałeś. Mówi mu: Z ust twych sądzę cię, zły sługo. Wiedziałeś, że ja człowiek surowy jestem, podnoszący, czego nie położyłem, i żnący, czego nie posiałem? I dla czego nie dałeś mego srebra na stół (bankiera)? I ja przyszedłszy z odsetkiem je odebrałbym. I obok stojącym powiedział: Zabierzcie od niego minę i dajcie dziesięć min mającemu. I powiedzieli mu: Panie, ma dziesięć min! Mówię wam, że każdemu mającemu będzie dane, od zaś nie mającego, i co ma, zabrane będzie. Nadto wrogów mych, tych, nie chcących (mego) (królowania) nad nimi, poprowadźcie tu i wymordujcie ich przede mną”. (Według Łukasza 19, 20 – 27)

„I stało się, (gdy) (powrócił) on, wziąwszy królestwo, i powiedział (by) zawołać mu sługi te, którym dał srebro, aby poznał, co uzyskali w interesach. Przybył zaś pierwszy mówiąc: Panie, mina twa dziesięć przysporzyła min. I powiedział mu: Dobrze, dobry sługo, bo w najmniejszym wierny stałeś się, bądź władzę mający ponad dziesięcioma miastami. I przyszedł drugi mówiąc: Mina twa, panie, uczyniła pięć min. Powiedział zaś i temu: I ty ponad stań się pięciu miastami”. (Według Łukasza 19, 15 – 19)

„(Gdy słuchali) zaś oni tego, przedłożywszy powiedział przykład dla tego, (że) blisko (był) Jeruzalem on i (wydawało się) im, że od razu ma królestwo Boga stać się widziane. Powiedział więc: Człowiek pewien dobrze urodzony wyruszył do krainy dalekiej wziąć sobie królestwo i powrócić. Wezwawszy zaś dziesięciu sług jego dał im dziesięć min i powiedział do nich: Zajmijcie się sprawami w tym (czasie dopóki) przychodzę. Zaś obywatele jego nienawidzili go i wysłali poselstwo za nim, mówiąc: Nie chcemy, (by) ten (zakrólował) nad nami”. (Według Łukasza 19, 11 – 14)