„Do którego zaś (ze) zwiastunów powiedział kiedykolwiek: Siedź z prawej mej, aż umieszczą nieprzyjaciół Twych (jako) podnóżek nóg Twych? Czyż nie wszyscy są służebnymi duchami, ku służbie wysyłanymi względem zamierzających dziedziczyć zbawienie? Z powodu tego trzeba, (aby) obficiej lgnąć my (do) usłyszanych, żeby kiedyś nie przepłynęlibyśmy obok”. (Do Hebrajczyków 1, 13 – 2, 1)

„I do zwiastunów mówi: Czyniący zwiastunów Jego wiatrami i publiczne sługi Jego ognia płomieniem. Do zaś Syna: Tron Twój, Boże, na wiek wieku, i berło prostolinijności berłem królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość i znienawidziłeś bezprawie; z powodu tego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój, oliwą rozweselenia obok uczestników Twych; i Ty u początku, Panie, Ziemię oparłeś na fundamencie, i dziełami rąk Twych są niebiosa; one zginą, Ty zaś trwasz; i wszystkie jak szata zestarzeją się, i jakby okryciem zawirujesz nimi, jak szatą, i zmienią się; Ty zaś Tym samym jesteś i lata Twe nie ustaną”. (Do Hebrajczyków 1, 7 – 12)

„Któremu bowiem powiedział kiedykolwiek (ze) zwiastunów: Synem mym jesteś Ty, ja dzisiaj zrodziłem Cię? I znowu: Ja będę Mu za ojca, i On będzie mi za syna? Kiedy zaś znowu wprowadzi Pierworodnego na zamieszkiwaną (ziemię), mówi: I niech się pokłonią Mu wszyscy zwiastuni Boga”. (Do Hebrajczyków 1, 5 – 6)

„W wielu częściach i na wiele sposobów od dawna Bóg powiedziawszy ojcom w prorokach, na końcu dni tych powiedział nam w Synu, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego, przez którego i uczynił wieki; Ten będąc odblaskiem chwały i wizerunkiem istoty Jego, niosąc także wszystko słowem mocy Jego, oczyszczanie (z) grzechów uczyniwszy, zasiadł po prawicy Wielkości na wysokościach, o tyle potężniejszym stawszy się (od) zwiastunów, o ile różniejsze od nich odziedziczył imię”. (Do Hebrajczyków 1, 1 – 4)

„Jeśli więc mię masz (za) wspólnika, dobierz jego jak mnie. Jeśli zaś jakąś uczynił niesprawiedliwość tobie lub jest winien, to mnie zaliczaj; ja Paweł napisałem moją ręką, ja spłacę; aby nie mówiłbym ci, że i ciebie samego mi nadto jesteś winny. Tak, bracie, ja (z) ciebie obym miał korzyść w Panu: pokrzep me serce w Pomazańcu. Będąc przekonany (o) posłuszeństwie twym, napisałem ci, wiedząc, że i ponad, co mówię, uczynisz. Równocześnie zaś i przygotuj mi gościnę, mam nadzieję bowiem, że poprzez modlitwy wasze zostanę darowany wam. Pozdrawia cię Epafras, współwięzień mój w Pomazańcu Jezusie, Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi. Łaska Pana, Jezusa Pomazańca z duchem waszym”. (Do Filemona 17 – 25)

„Dlatego, wielką w Pomazańcu otwartość mając, (by) nakazywać ci będące stosownym, z powodu miłości raczej proszę, takim będąc jako Paweł starcem, teraz zaś i więźniem Pomazańca Jezusa proszę cię za moim synem, którego zrodziłem w więzach: Onezyma, (tego) niegdyś ci niedogodnego, teraz zaś [i] tobie i mnie bardzo dogodnego, którego wysłałem ci, jego, to jest moje serce; jego ja postanowiłem przy mnie samym zatrzymywać, aby za ciebie mi służyłby w więzach dobrej nowiny, bez zaś twojego zdania niczego (nie) zechciałem uczynić, aby nie jakby według konieczności (to) dobro twe byłoby, ale według dobrowolnego. Może bowiem z powodu tego został oddzielony na czas, aby (jako) wiecznego go otrzymywałbyś, już nie jako niewolnika, ale bardziej niewolnika: brata umiłowanego, najbardziej (dla) mnie, jak wielce zaś bardziej (dla) ciebie i w ciele, i w Panu”. (Do Filemona 8 – 16)

„Dziękuję Bogu memu, każdej chwili wspomnienie (o) tobie czyniąc sobie w modlitwach mych, słysząc (o) twej miłości i wierze, którą masz względem Pana, Jezusa, i przed wszystkimi świętymi, żeby wspólnota wiary twej sprawna stałaby się przez uznanie każdego dobra, (tego) w nas względem Pomazańca; radość bowiem wielką posiadłem i zachętę z powodu miłości twej, bo serca świętych są pokrzepione przez ciebie, bracie”. (Do Filemona 4 – 7)

„Paweł, więzień Pomazańca Jezusa, i Tymoteusz, brat, Filemonowi umiłowanemu i współpracownikowi naszemu, i Apii, siostrze, i Archipowi, współżołnierzowi naszemu, i (tej) w domu twym (społeczności) wywołanych; łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego i Pana, Jezusa Pomazańca”. (Do Filemona 1- 3)

„Kiedy poślę Artemasa do ciebie lub Tychika, postaraj się przyjść do mnie do Nikopolis, tam bowiem osądziłem przezimować. Zenasa, znającego się na Prawie, i Apollosa gorliwie wypraw, aby niczego im (nie) brakowałoby. Niech się uczą zaś i nasi, (jak) pięknym dziełom stawać na czele względem koniecznych potrzeb, aby nie byliby bezowocni. Pozdrawiają cię (ci) ze mną wszyscy. Pozdrów kochających nas w wierze. Łaska z wszystkimi wami”. (Do Tytusa 3, 12 – 15)

„Godnym wiary słowo, i co do nich postanawiam, (aby) ty twierdzić mocno, aby rozmyślaliby, (by) pięknymi czynami stawać na czele (ci) (którzy uwierzyli) Bogu. Te są piękne i pomocne dla ludzi; głupich zaś poszukiwań, i rodowodów, i sporów, i walk związanych z prawem unikaj, są bowiem bezpomocne i czcze. Odszczepieńczego człowieka po jednym i drugim włożeniu do rozumu odsuwaj, wiedząc, że jest odwrócony taki i grzeszy, będąc zasądzonym przez samego siebie”. (Do Tytusa 3, 8 – 11)