„Wyżej mówiąc, że: Ofiar, i darów, i całopaleń i za grzechy nie zechciałeś ani znalazłeś upodobanie, które według Prawa są przynoszone, wtedy powiedział: Oto przychodzę, (by) uczynić wolę Twą. Zabiera pierwsze, aby drugie postawiłby; w tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Pomazańca raz na zawsze”. (Do Hebrajczyków 10, 8 – 10)

„Cień bowiem mając Prawo mających nastąpić dóbr, nie sam obraz spraw, co rok tymi samymi ofiarami, które przynoszą na ciągle, nigdy (nie) może podchodzących uczynić doskonałymi, gdyż (czy) nie powstrzymałby się składane dla (tego) (że) żadnej (nie) mieć już świadomości grzechów pełniący służbę, raz oczyściwszy się? Ale w nich przypomnienie grzechów co rok, niemożliwe bowiem, (by) krew byków i kozłów oddzielać grzechy. Dlatego wchodząc na świat mówi: Ofiary i daru nie zechciałeś, ciało zaś wydoskonaliłeś mi; (w) całopaleniach i za grzechy nie znalazłeś upodobania. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę, w głowicy zwoju jest napisane o mnie, (by) uczynić, Boże, wolę Twą”. (Do Hebrajczyków 10, 1 – 7)

„Koniecznością więc, (by) przykłady (tych) w niebiosach tymi być oczyszczane, same zaś niebieskie znaczniejszymi ofiarami od tych. Nie bowiem do ręką uczynionych wszedł Świętych Pomazaniec, odbijających wzór prawdziwych, ale do samego nieba, (by) teraz uczynić się widzialnym osobie Boga w imieniu naszym; ani aby częstokroć ofiarowywałby siebie samego, jak właśnie arcykapłan wchodzi do Świętych co rok przez krew cudzą, gdyż trzeba byłoby, (by) On częstokroć doznać cierpienia od położenia fundamentów świata; teraz zaś raz przy spełnieniu wieków ku odrzuceniu grzechu przez ofiarę Jego uczynił się widocznym. I o ile jest odłożone (dla) ludzi raz umrzeć, po zaś tym osądzenie, tak i Pomazaniec, raz ofiarowany ku (temu) wielu wznieść grzechy, po drugi bez grzechu da się zobaczyć (tym) Go wyczekującym ku zbawieniu”. (Do Hebrajczyków 9, 23 – 28)

„Stąd też ani pierwsze bez krwi jest poświęcone; (gdy ogłoszone zostało) bowiem każde przykazanie według Prawa przez Mojżesza całemu ludowi, wziąwszy krew cieląt [i kozłów] z wodą i wełną szkarłatną i hyzopem, sam zwój i cały lud skropił, mówiąc: To krew przymierza, które przykazał względem was Bóg; i namiot zaś, i wszystkie naczynia publicznej służby krwią podobnie skropił. I prawie przez krew wszystko jest oczyszczane według Prawa, i bez wylania krwi nie staje się uwolnienie”. (Do Hebrajczyków 9, 18 – 22)

„I po to przymierza nowego pośrednikiem jest, żeby, (gdy) śmierć (stała się) ku odkupieniu (od tych) w pierwszym przymierzu przestępstw, obietnicę wzięliby powołani wiecznego dziedziczenia. Gdzie bowiem testament, śmierć koniecznością, (by) być spodziewaną, (tego) (który zarządził); testament bowiem przy martwych mocny, gdyż nigdy (nie) okazuje siły, gdy żyje (ten), (który zarządził)”. (Do Hebrajczyków 9, 15 – 17)

„Pomazaniec zaś, przybywszy (jako) arcykapłan (tych) (które stały się) dóbr, przez większy i dojrzalszy namiot nie ręką uczyniony, to jest nie tego stworzenia, ani przez krew kozłów i cieląt, przez zaś własną krew wszedł raz na zawsze do Świętych, wieczne odkupienie znalazłszy. Jeśli bowiem krew kozłów i byków i popiół jałówki obsypując (tych) (którzy uczynili się nieczystymi) uświęca ku ciała czystości, jak wielce bardziej krew Pomazańca, który przez Ducha wiecznego siebie samego ofiarował (jako) niewinnego Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych czynów ku służyć Bogu żyjącemu”. (Do Hebrajczyków 9, 11 – 14)

„(Gdy) te zaś tak są zbudowane, do pierwszego namiotu przez każdy wchodzą kapłani służbę spełniający, do zaś drugiego raz (w) roku sam arcykapłan, nie bez krwi, którą ofiaruje za swoje i ludu błędy niewiedzy, tak wykazując Duch Święty, (że) jeszcze nie uwidocznić się świętych droga, (gdy) jeszcze pierwszy namiot ma miejsce postoju, które przykładem czasu zastałego, według niego dary i ofiary są przynoszone, nie mogące co do sumienia uczynić doskonałym spełniającego służbę, jedynie dla potraw, i napojów, i różnych obmywań, (jako) przepisy ciała aż do czasu naprawy położone”. (Do Hebrajczyków 9, 6 – 10)

„Miało więc [i] pierwsze przepisy służby jak i święte (miejsce) ziemskie. Namiot bowiem został zbudowany, (ten) pierwszy, w którym świecznik, i stół, i wyłożenie chlebów, który jest nazywany Święte; za zaś drugą zasłoną namiot, nazywany Święte Świętych, złotą mający kadzielnicę, i arkę przymierza, osłoniętą zewsząd złotem, w której dzban złoty, mający mannę, i berło Aarona, (to) (które wypuściło pączki), i płyty przymierza, powyżej zaś niej cheruby chwały, ocieniające przebłagalnię; o tych nie jest teraz mówić według części”. (Do Hebrajczyków 9, 1 – 5)

„I nie będą nauczać każdy (współ)obywatela jego i każdy brata jego, mówiąc: Poznaj Pana, bo wszyscy znać będą mię od małego aż do wielkiego (z) nich. Bo przebłagalny będę (dla) niesprawiedliwości ich, i grzechów ich nie będę pamiętał jeszcze. Przez (to że) mówić Nowe, uczynił starym pierwsze; (to) zaś czynione starym i starzejące się blisko przepadnięcia”. (Do Hebrajczyków 8, 11 – 13)

„Gdybym bowiem pierwsze owo było nienaganne, nie drugiego byłoby szukane miejsce; zarzucając bowiem im mówi: Oto dni przychodzą, mówi Pan, i spełnię na dom Izraela i na dom Judy przymierze nowe, nie według przymierza, które uczyniłem (dla) ojców ich w dniu, (gdy chwyciłem) ja rękę ich, (by) wyprowadzić ich z ziemi Egiptu, ponieważ oni nie wytrwali w przymierzu mym, i ja zaniedbałem ich, mówi Pan. Bo to przymierze, które ułożę sobie dla domu Izraela po dniach tych, mówi Pan, dając prawa me do myśli uch, i na sercach ich napiszę je, i będę im za Boga i oni będą mi za lud”. (Do Hebrajczyków 8, 7 – 10)