„Jakie bowiem dziękowanie możemy Bogu oddać w zamian za was z powodu całej radości, którą radujemy się przez was przed Bogiem naszym, nocą i dniem ponad wszelką miarę prosząc ku zobaczyć wasze oblicze i wydoskonalić braki wiary waszej?” (Do Tesaloniczan I 3, 9 – 10)

„Właśnie zaś (gdy przyszedł) Tymoteusz do nas od was i (gdy ogłosił dobrą nowinę) nam (o) wierze i miłości waszej, i że macie wspomnienie (o) nas dobre każdej chwili, pragnąc nas zobaczyć tak jak i my was, przez to doznaliśmy zachęty, bracia, z powodu was w każdej konieczności i utrapieniu naszym przez waszą wiarę, bo teraz żyjemy, jeśli wy trwacie w Panu”. (Do Tesaloniczan I 3, 6 – 8)

„I bowiem gdy przy was byliśmy, wcześniej mówiliśmy wam, że mamy być trapieni, tak jak i stało się i wiecie. Przez to i ja już nie wytrzymując, posłałem ku poznać wiarę waszą, czy nie jakoś doświadczył was doświadczający i na puste stał się trud nasz”. (Do Tesaloniczan I 3, 4 – 5)

„Dlatego już nie wytrzymując, znaleźliśmy upodobanie, (by) zostać pozostawionymi w Atenach sami i posłaliśmy Tymoteusza, brata naszego i współpracownika Boga w dobrej nowinie Pomazańca ku utwierdzić was i zachęcić co do wiary waszej, (by) nikt (nie) chwiać się wśród utrapień tych. Sami bowiem wiecie, że do tego jesteśmy położeni”. (Do Tesaloniczan I 3, 1 – 3)

„My zaś, bracia, osieroceni z was na stosowną porę czasu, obliczem, nie sercem, obficiej wykazaliśmy gorliwość, (by) oblicze wasze zobaczyć, w wielkim pragnieniu. Dlatego zechcieliśmy przyjść do was: ja Paweł, i raz i dwakroć, i przeszkodził nam szatan. Kto bowiem naszą nadzieją, czy radością, czy wieńcem dumy czy nie i wy przed Panem naszym, Jezusem, podczas Jego przybycia? Wy bowiem jesteście chwałą naszą i radością”. (Do Tesaloniczan I 2, 17 – 20)

„Wy bowiem naśladowcami staliście się, bracia, (społeczności) wywołanych Boga, będących w Judei w Pomazańcu Jezusie, bo te same wycierpieliście i wy od własnych współziomków jak i oni od Judejczyków, (tych) i Pana (którzy zabili), Jezusa, i proroków, i nas (którzy zaczęli srogo ścigać), i Bogu nie (którzy starają się przypodobać), i wszystkim ludziom przeciwni, którzy powstrzymują nas poganom powiedzieć, aby dali się zbawić, ku wypełnić się ich grzechy każdej chwili. Pospieszył się zaś przeciwko nim gniew ku końcowi”. (Do Tesaloniczan I 2, 14 – 16)

„I przez to i my dziękujemy Bogu nieustannie, albowiem przyjąwszy słowo wiadomości od nas (o) Bogu, otrzymaliście nie słowo ludzi, ale, jak jest prawdziwie, słowo Boga, który i działa w was wierzących”. (Do Tesaloniczan I 2, 13)

„Przypominacie sobie bowiem, bracia, (o) trudzie naszym i (o) mozole: nocą i dniem pracując ku nie obciążyć kogoś (z) was, ogłosiliśmy przed wami dobrą nowinę Boga. Wy świadkami i Bóg, jak świątobliwie, i sprawiedliwie, i nienagannie (dla) was wierzących staliśmy się, tak jak wiecie, że jednego każdego (z) was jak ojciec dzieci swoje, zachęcając was, i pocieszając, i świadcząc ku postępować wy w sposób godny Boga, powołującego was do swojego królestwa i chwały”. (Do Tesaloniczan I 2, 9 – 12)

„Ani bowiem kiedykolwiek w słowie schlebiania staliśmy się, jak wiecie, ani w pozorze zachłanności, Bóg świadkiem, ani szukającymi od ludzi chwały, ani od was, ani od innych, mogąc w ciężarze być jako Pomazańca wysłannicy, ale staliśmy się niemowlętami w środku was. Jak (by) karmicielka pielęgnowała swoje dzieci, tak będąc tkliwymi (dla) was mamy upodobanie, (by) przekazać wam nie jedynie dobrą nowinę Boga, ale i swoje dusze, dlatego że umiłowanymi nam staliście się”. (Do Tesaloniczan I 2, 5 – 8)

„Bo zachęta nasza nie z łudzenia, ani z nieczystości, ani w podstępie, ale jak jesteśmy wypróbowani przez Boga, (by) mieć powierzoną dobrą nowinę, tak mówimy, nie jak ludziom (starający się przypodobać), ale Bogu, próbującemu serca nasze”. (Do Tesaloniczan I 2, 3 – 4)