„Wstał król i dowódca, także Berenike i siedzący razem z nimi. I wycofawszy się mówili do jedni drugich, mówiąc, że: Nic śmierci lub więzów godne [coś] (nie) dokonywa człowiek ten. Agryppa zaś Festusowi mówił: Być uwolnionym mógł człowiek ten, gdyby nie przywołał sobie Cezara”. (Dokonania wysłanników 26, 30 – 32)

Kiedy Bóg przychodzi ze swoim orędziem, to czasem jest trochę strachu Łk 2, 8 – 9 „W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli”.

„On przecież swoje życie narażał, on zabił Filistyna, dzięki niemu Pan dał całemu Izraelowi wielkie zwycięstwo. Patrzyłeś na to i cieszyłeś się. Dlaczego więc masz zamiar zgrzeszyć przeciw niewinnej krwi, bez przyczyny zabijając Dawida?» 6 Posłuchał Saul Jonatana i złożył przysięgę: «Na życie Pana, nie będzie zabity!» 7 Zawołał Jonatan Dawida i powtórzył mu całą rozmowę. Potem zaprowadził Dawida do Saula i [Dawid] został u niego jak poprzednio. 8 Znów wybuchła wojna. Wyruszył więc Dawid i walczył z Filistynami, i zadał im wielką klęskę, tak że musieli przed nim uciekać. 9 Zły zaś duch, zesłany przez Pana, opanował Saula, kiedy przebywał on w domu, trzymając dzidę w ręku, a Dawid [tymczasem] grał na cytrze. 10 I Saul usiłował dzidą przybić Dawida do ściany. Uniknął on jednak [ciosu] Saula, a dzida utkwiła w ścianie. Tej też nocy Dawid ratował się ucieczką”.

„Tak zaś on (gdy bronił się) Festus wielkim głosem mówi: Szalejesz, Pawle. Wielka cię uczoność ku szaleństwu obraca. Zaś Paweł: Nie szaleję, mówi, najlepszy Festusie, ale prawdy i rozsądku słowa wypowiadam. Wie bowiem o tych król, do którego i mówiąc otwarcie mówię. (Że) ukrywać się bowiem (przed) nim [coś] (z) tych, nie jestem przekonany nic, nie bowiem jest w kącie dokonane to. Wierzysz, królu Agryppo, prorokom? Wiem, że wierzysz. Zaś Agryppa do Pawła: W małym mię przekonujesz, (że) chrześcijaninem uczynić. Zaś Paweł: Modliłbym się (do) Boga, (by) i w małym, i w wielkim nie jedynie ty, ale i wszyscy słuchający mię dzisiaj stać się takimi, jakim i ja jestem, z wyjątkiem więzów tych”. (Dokonania wysłanników 26, 24 – 29)

Bóg, planując scenerię narodzenia swojego Syna, doskonale wiedział, jak przemówić do serca człowieka Łk 2, 7 „Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie”.

„Saul namawiał syna swego Jonatana i wszystkie sługi swoje, by zabili Dawida. Jonatan jednak bardzo upodobał sobie Dawida. 2 Uprzedził więc Jonatan Dawida, mówiąc: «Ojciec mój, Saul, pragnie cię zabić. Od rana miej się na baczności; udaj się do jakiejś kryjówki i pozostań w ukryciu. 3 Tymczasem ja pójdę, by stanąć przy mym ojcu na polu, gdzie ty się będziesz znajdował. Ja sam porozmawiam o tobie z ojcem. Zobaczę, co będzie, i o tym cię zawiadomię». 4 Jonatan mówił życzliwie o Dawidzie ze swym ojcem Saulem; powiedział mu: «Niechaj nie zgrzeszy król przeciw swojemu słudze Dawidowi! Nie zawinił on przeciw tobie, a czyny jego dla ciebie bardzo pożyteczne”.

„Stąd też, królu Agryppo, nie stałem się nieuległy niebiańskiemu widzeniu, ale (tym) w Damaszku najpierw i Jerozolimie, (po) całej krainie Judei i poganom oznajmiałem, (by) zmieniać myślenie i zawracać do Boga, godne (tej) zmiany myślenia czyny sprawiając. Ze względu na te, mnie Judejczycy ująwszy dla siebie, [będącego] w świątyni, próbowali wziąć w swoje ręce. Opiekę więc osiągnąwszy, (tę) od Boga, aż do dnia tego, stanąłem świadcząc małemu i wielkiemu, nic poza (nie) mówiąc (tymi, o) których prorocy powiedzieli, (że) (mają) stać się, i Mojżesz, że podległy cierpieniom Pomazaniec, że (jako) pierwszy z powstania martwych światło ma zwiastować ludowi i poganom”. (Dokonania wysłanników 26, 19 – 23)

Bóg wiedział, gdzie Maryja będzie rodzić. Pomimo przypadkowego wyjścia do Betlejem zapowiedział to wiele wieków wcześniej, przez proroków Łk 2, 6 „Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania”.

„Przekonał się też Saul naocznie, że Pan jest z Dawidem. Mikal, córka Saula, kochała go. 29 Coraz bardziej zatem obawiał się Saul Dawida i stał się jego wrogiem na zawsze. 30 Wodzowie filistyńscy robili wypady. Za każdym ich wypadem Dawid odnosił większe zwycięstwa niż wszyscy słudzy Saula. Imię jego stawało się coraz sławniejsze”.

„Ja zaś powiedziałem: Kim jesteś, Panie? Zaś Pan powiedział: Ja jestem Jezusem, którego ty prześladujesz. Ale wstań i stój na nogach twych. Na to bowiem dałem widzieć się tobie, (by) wcześniej zatrzymać rękoma cię (jako) sługę i świadka (tych), które zobaczyłeś [mię], które także dam widzieć ci, wyrwawszy sobie cię z ludu i z pogan, do których ja wysyłam cię, (by) otworzyć oczy ich, (by) zawrócić od ciemności ku światłu i (od) władzy szatana do Boga, (by) wziąć oni uwolnienie od grzechów i dziedzictwo wśród uświęconych wiarą, (tą) względem mnie”. (Dokonania wysłanników 26, 15 – 18)