„Zgrubiał bowiem serce ludu tego, i uszami ciężko usłyszeli i oczy ich zamknęli żeby kiedyś nie zobaczyli oczami, i uszami (nie) usłyszeli, i sercem (nie) zrozumieli i (nie) zawrócili, i (nie) uleczyłbym ich”. (Dokonania wysłanników 28, 27)

Od ofiarowania Dzieciątka w świątyni, w życiu Józefa i Maryi, rozpoczyna się nowy okres Łk 2, 39 – 40 „A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim”.

„Tymczasem Dawid przebywał na pustyni, w miejscach niedostępnych, później zamieszkał w górach i na pustyni Zif. Saul zaś szukał go przez cały ten czas, lecz Bóg nie oddał Dawida w jego ręce. 15 Dawid przeląkł się, gdy Saul wyruszył, aby czyhać na jego życie. Dawid przebywał na pustyni Zif w Chorsza. 16 Powstał Jonatan, syn Saula, i udał się do Dawida do Chorsza, umacniając go w Bogu. 17 Mówił do niego: «Nie obawiaj się, bo nie wytropi cię ręka mojego ojca, Saula. Ty będziesz panował nad Izraelem, ja zaś będę drugim po tobie. Mój ojciec, Saul wie, że tak będzie». 18 Obydwaj związali się przymierzem wobec Pana. Dawid pozostał potem w Chorsza, a Jonatan udał się do domu. 19 Tymczasem mieszkańcy Zif udali się do Saula do Gibea z zawiadomieniem: «Dawid ukrywa się koło nas w niedostępnych miejscach w Chorsza, na wzgórzu Chakila, w południowej stronie stepu”.

„Niezgodni zaś będąc względem jedni drugich oddalali się, (gdy powiedział) Paweł słowo jedno, że: Pięknie Duch Święty powiedział przez Izajasza proroka do ojców waszych, mówiąc: Pójdź do ludu tego i powiedz: Słuchaniem słuchać będziecie i nie zrozumiecie, i patrząc patrzeć będziecie i nie zobaczycie”. (Dokonania wysłanników 28, 25 – 26)

Bóg często posługuje się dwójką ludzi, aby zwrócić uwagę na coś, co jest naprawdę ważne Łk 2, 38 „Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy”.

„Tymczasem zawiadomiono Saula o tym, że Dawid przybył do Keili. I rzekł Saul: «Bóg oddaje go w moje ręce, gdyż wchodząc do miasta mającego bramy i zamki, sam się zamknął». 8 Zwołał więc Saul cały lud na wojnę, by wyruszyć do Keili i oblegać Dawida i jego ludzi. 9 Kiedy się Dawid dowiedział o tym, że Saul knuje przeciw niemu złe zamiary, rozkazał kapłanowi Abiatarowi: «Przynieś tu efod!» 10 I rzekł Dawid: «Panie, Boże Izraela! Sługa twój usłyszał, że Saul ma zamiar wkroczyć do Keili, aby zburzyć miasto z mego powodu. 11 Czy Saul wyruszy, jak o tym słyszał sługa twój? Panie, Boże Izraela, daj znać o tym słudze twemu!» Pan odpowiedział: «Wyruszy». 12 Dawid pytał jeszcze: «Czy mieszkańcy Keili wydadzą mnie i moich ludzi w ręce Saula?» Pan odrzekł: «Wydadzą». 13 Powstał więc Dawid wraz ze swoimi ludźmi, których było około sześciuset, uszedł z Keili, krążąc na los szczęścia. Kiedy doniesiono Saulowi, że Dawid uciekł z Keili, zaniechał wyprawy”.

„Wyznaczywszy zaś mu dzień, przyszli do niego w gościnę liczniejsi, którym wykładał zaświadczając (o) królestwie Boga, przekonując także ich co do Jezusa z Prawa Mojżesza i (z) proroków od rano aż do wieczoru. I ci ulegali (tym) mówionym, ci zaś nie wierzyli”. (Dokonania wysłanników 28, 23 – 24)

Bóg dostrzega, jeśli czyimś powołaniem jest modlitwa i post, i służba w świątyni Łk 2, 36 – 37 „Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą”.

„Tymczasem zawiadomiono Dawida: «Oto Filistyni oblegają Keilę i grabią [zboże na] klepiskach». 2 I radził się Dawid Pana: «Czy mam wyruszyć i czy pokonam tych Filistynów?» Pan odrzekł Dawidowi: «Wyruszaj, a pokonasz Filistynów i oswobodzisz Keilę». 3 Ludzie Dawida mówili jednak: «Przecież my tutaj w Judzie żyjemy w lęku, a pójdziemy do Keili na szyki filistyńskie?» 4 I znów radził się Dawid Pana. A Pan dał mu odpowiedź: «Wstań, idź do Keili, gdyż oddam Filistynów w twoje ręce». 5 Dawid wyruszył więc ze swymi ludźmi w kierunku Keili, uderzył na Filistynów, uprowadzając ich trzody i zadając im wielką klęskę. Tak wyzwolił Dawid mieszkańców Keili.
6 Kiedy Abiatar, syn Achimeleka, schronił się u Dawida i kiedy razem z Dawidem udał się do Keili, nosił ze sobą efod”.

„(Gdy mówili przeciwko) zaś Judejczycy, zostałem postawiony w konieczności, (by) przywołać sobie Cezara, nie jako lud mój mając coś (by) oskarżać. Dla tego więc powodu poprosiłem was, (by) zobaczyć i powiedzieć do, ze względu na bowiem nadzieję Izraela kajdany te mam na sobie. Ci zaś do niego powiedzieli: My ani pismo o tobie (nie) otrzymaliśmy z Judei, ani przybywszy jakiś (z) braci (nie) oznajmił lub powiedział coś o tobie niegodziwego. Uznajemy za godne zaś od ciebie usłyszeć, co myślisz. O bowiem stronnictwie tym znajome nam jest, że wszędzie jest mówione przeciwko”. (Dokonania wysłanników 28, 19 – 22)