„Pozdrawia was Tymoteusz, współpracownik mój, i Lucjusz, i Jazon, i Sozypater, krewni moi. Pozdrawiam was ja, Tercjusz, (ten) (który napisałem) (ten) list, w Panu. Pozdrawia was Gajus, goszczący mię i całą (społeczność) wywołanych. Pozdrawia was Erast, szafarz miasta, i Kwartus, brat”. (Do Rzymian 16, 21 – 23)

Jeśli chcemy być jak Jezus, musimy pamiętać, że niektórzy będą chodzili za nami tylko po to, żeby nas oskarżyć Łk 6, 6 – 7 „W inny szabat wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek, który miał uschłą prawą rękę. Uczeni zaś w Piśmie i faryzeusze śledzili Go, czy w szabat uzdrawia, żeby znaleźć powód do oskarżenia Go”.

Posłaniec poszedł. Po przybyciu oznajmił Dawidowi wszystko, z czym go Joab posłał. . 23 Posłaniec odpowiedział Dawidowi: «Udało im się przemóc nas i wyjść przeciw nam w pole; odparliśmy ich aż do bramy. 24 Tymczasem łucznicy zaczęli strzelać z muru do twych sług. Dlatego to zginęło kilku ze sług królewskich. Zginął też sługa twój, Uriasz Chetyta»".

„Zachęcam zaś was, bracia, (by) baczyć (na tych) poróżnienia się i obrazy wbrew nauce, której wy nauczyliście się, czyniących, i odchylajcie się od nich; bo tacy Panu naszemu, Pomazańcowi nie służą, ale swojemu brzuchowi, i poprzez łagodne mówienia i wysławiania zwodzą serca nie znających zła. Bo wasze posłuszeństwo do wszystkich doszło; z powodu was więc raduję się, chcę zaś, (by) wy mądrymi być względem dobra, nietkniętymi zaś względem zła. Zaś Bóg pokoju zetrze szatana pod nogami waszymi w szybkości. Łaska Pana naszego, Jezusa, z wami”. (Do Rzymian 16, 17 – 20)

Jezus wykorzystuje Słowo Boże, aby pokazywać istotne sprawy Łk 6, 3 – 5 „Wtedy Jezus rzekł im w odpowiedzi: Nawet tegoście nie czytali, co uczynił Dawid, gdy był głodny on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać. I dodał: Syn Człowieczy jest panem szabatu”.

Następnego ranka napisał Dawid list do Joaba i posłał go za pośrednictwem Uriasza. 15 W liście napisał: «Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął». 16 Joab obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam najsilniejsi wojownicy. 17 Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wśród ludu i sług Dawida; zginął też Uriasz Chetyta. 18 Joab przez wysłańców zawiadomił Dawida o całym przebiegu walki. 19 Posłańcowi dał następujące wyjaśnienie: «Jeśliby po opowiedzeniu królowi całego przebiegu walki do końca 20 król wpadł w gniew i zapytywał cię: "Dlaczego zbliżyliście się tak do miasta, by toczyć walkę? Czyż nie wiedzieliście, że strzelają z muru? 21 Kto zabił Abimeleka, syna Jerubbaala? Czyż nie kobieta, która zrzuciła na niego z muru kamień młyński, tak iż umarł w Tebes? Czemuż podchodziliście aż pod mury?" - powiesz: Sługa twój, Uriasz Chetyta, zginął również»".

„Pozdrówcie Ampliata, umiłowanego mego w Panu. Pozdrówcie Urbana, współpracownika naszego w Pomazańcu, i Stachyra, umiłowanego mego. Pozdrówcie Apellesa, wypróbowanego w Pomazańcu. Pozdrówcie (tych) z (tych) Arystobula. Pozdrówcie Herodiona, krewnego mego. Pozdrówcie (tych) z (tych) Narcyza, będących w Panu. Pozdrówcie Tryfenę i Tryforę, trudzące się w Panu. Pozdrówcie Persydę umiłowaną, która wielce utrudziła się w Panu. Pozdrówcie Rufusa, wybranego w Panu, i matkę jego i moją. Pozdrówcie Asynkryta, Flegonta, Hermesa, Patrobę, Hermasa i (tych) razem z nimi braci. Pozdrówcie Filologa i Julię, Nereusza i siostrę jego, i Olimpasa, i (tych) razem z nimi wszystkich świętych. Pozdrówcie jedni drugich przez ukochanie święte. Pozdrawiają was (społeczności) wywołanych wszystkie Pomazańca”. (Do Rzymian 16, 8 – 16)

Jezus skutecznie pokazuje, przez swoje czyny, jak podchodzić do szabatu Łk 6, 1 – 2 „W pewien szabat przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i, wykruszając je rękami, jedli. Na to niektórzy z faryzeuszów mówili: Czemu czynicie to, czego nie wolno czynić w szabat?”

Kiedy Uriasz do niego przyszedł, Dawid wypytywał się o powodzenie Joaba, ludu i walki. 8 Następnie rzekł Dawid Uriaszowi: «Wstąp do swojego domu i umyj sobie nogi!» Uriasz opuścił pałac królewski, a za nim niesiono dar ze stołu króla. 9 Uriasz położył się jednak u bramy pałacu królewskiego wraz ze wszystkimi sługami swojego pana, a nie poszedł do własnego domu. 10 Przekazano wiadomość Dawidowi: «Uriasz nie wstąpił do swego domu». Pytał więc Dawid Uriasza: «Czyż nie wracasz z drogi? Dlaczego nie wstępujesz do własnego domu?» 11 Uriasz odpowiedział Dawidowi: «Arka, Izrael i Juda przebywają w namiotach, podobnie też i pan mój, Joab, wraz ze sługami mego pana obozują w otwartym polu, a ja miałbym pójść do swojego domu, aby jeść, pić i spać ze swoją żoną? Na życie Pana i na twoje, czegoś podobnego nie uczynię». 12 Dawid więc rzekł do Uriasza: «Pozostań tu jeszcze dziś, a jutro cię odeślę». Uriasz został więc w Jerozolimie w tym dniu. Nazajutrz 13 Dawid zaprosił go, aby jadł i pił w jego obecności, aż go upoił. Wieczorem poszedł [Uriasz], położył się na swym posłaniu między sługami swojego pana, a do domu swojego nie wstąpił".

„Pozdrówcie Pryskę i Akwilę, współpracowników mych w Pomazańcu Jezusie, którzy za duszę mą swoją szyję podsunęli, którym nie ja jedyny dziękuję, ale i wszystkie (społeczności) wywołanych pogan, i (tę) w domu ich (społeczność) wywołanych. Pozdrówcie Epeneta, umiłowanego mego, który jest pierwociną Azji dla Pomazańca. Pozdrówcie Marię, która wielce utrudziła się dla was. Pozdrówcie Andronika i Juniasa, krewnych mych i współjeńców mych, kórzy są znaczni wśród wysłanników, którzy i przede mną stali się w Pomazańcu”. (Do Rzymian 16, 3 – 7)