„Uznani za sprawiedliwych więc z wiary pokój mamy względem Boga poprze Pana naszego Jezusa Pomazańca, poprzez którego i zbliżenie się posiedliśmy [(dzięki) wierze] do łaski tej, w której stanęliśmy, i chełpimy się z powodu nadziei chwały Boga. Nie jedynie zaś, ale i chełpimy się w utrapieniach, wiedząc, że utrapienie wytrwałość sprawia, zaś wytrwałość wypróbowanie, zaś wypróbowanie nadzieję; zaś nadzieja nie zawstydza, bo miłość Boga jest wylana w sercach naszych poprzez Ducha Świętego, danego nam, już bowiem Pomazaniec, (kiedy) byliśmy my nie mającymi siły, już w stosownej porze za bezbożnych umarł”. (Do Rzymian 5, 1 - 6)

Być gotowym na śmierć tylko przez gadanie, to jeszcze nie wiele, ale potwierdzić to oddając życie, to już wielki znak miłości. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 21, 12 – 13 „Kiedyśmy to usłyszeli, razem z miejscowymi braćmi zaklinaliśmy Pawła, aby nie szedł do Jerozolimy. Wtedy Paweł odpowiedział: Co robicie? Dlaczego płaczecie i rozdzieracie mi serce? Ja przecież gotów jestem nie tylko na więzienie, ale i na śmierć w Jerozolimie dla imienia Pana Jezusa”.

„Saraj, żona Abrama, nie urodziła mu jednak potomka. Miała zaś niewolnicę Egipcjankę, imieniem Hagar. 2 Rzekła więc Saraj do Abrama: «Ponieważ Pan zamknął mi łono, abym nie rodziła, zbliż się do mojej niewolnicy; może z niej będę miała dzieci». Abram usłuchał rady Saraj. 3 Saraj, żona Abrama, wzięła zatem niewolnicę Hagar, Egipcjankę, i dała ją za żonę mężowi swemu Abramowi, gdy już minęło dziesięć lat, odkąd Abram osiedlił się w Kanaanie. 4 Abram zbliżył się do Hagar i ta stała się brzemienną. A widząc, że jest brzemienna, zaczęła lekceważyć swą panią”.

„Nie zostało napisane zaś z powodu niego samego, że policzone zostało mu, ale i z powodu nas, którym ma być liczone, wierzącym w (Tego), (który wskrzesił) Jezusa, Pana naszego, z martwych, który pozwolił się wydać z powodu występków naszych i został wskrzeszony z powodu uznania za sprawiedliwych nas”. (Do Rzymian 4, 23 - 25)

Proroctwa, które wypowiadają współcześni prorocy wcale nie muszą być miłe w słuchaniu. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 21, 9 - 11 „Miał on cztery córki, dziewice - prorokinie. Kiedyśmy tam przez dłuższy czas mieszkali, przyszedł z Judei pewien prorok, imieniem Agabos. Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie męża, do którego należy ten pas, i wydadzą w ręce pogan”.

„A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. 18 Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: «Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, 19 wraz z Kenitami, Kenizytami, Kadmonitami, 20 Chetytami, Peryzzytami, Refaitami, 21 Amorytami, Kananejczykami, Girgaszytami i Jebusytami».”

„Nie bowiem z powodu Prawa obietnica Abrahamowi lub nasieniu jego, (że) dziedziczącym on być świata, ale w powodu usprawiedliwienia wiary; jeśli bowiem (ci) z Prawa dziedziczącymi, jest uczynioną pustą wiara i udaremniona jest obietnica; bo Prawo gniew sprawia; gdzie zaś nie jest Prawo, ani przestępstwo. Dla tego z wiary, aby według łaski, ku być mocną (ta) obietnica (dla) całego nasienia, nie (temu) z Prawa jedynie, ale i (temu) z wiary Abrahama, (który jest ojcem wszystkich nas, tak jak jest napisane, że: Jako ojca wielu ludów położyłem cię) naprzeciw, któremu uwierzył, Boga, ożywiającego martwych i powołującego nie będące jako będące; on wbrew nadziei dla nadziei uwierzył ku stać się on ojcem wielu ludów według (tego) (co jest powiedziane): Tak będzie nasienie twe; i nie stawszy się bezsilnym (w) wierze, zrozumiał, (że) jego samego ciało [już] uczyniwszy się martwym, stuletni gdzieś będąc, i umartwienie łona Sary, względem zaś obietnicy Boga nie dał się rozłożyć niewiarą, ale dał się umocnić wiarą, dawszy chwałę Bogu i przekonany, że co obiecał, mocny jest i uczynić. Dlatego [i] policzone zostało mu ku usprawiedliwieniu”. (Do Rzymian 4, 13 - 22)

W każdych czasach nieco inaczej wyglądała gościnność oraz wszystko to, co wiązało się z ewangelizacją. Metody i formy nieustannie się zmieniają, ale treść pozostaje zawsze ta sama. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 21, 7 - 8 „Kończąc naszą żeglugę, przybyliśmy z Tyru do Ptolemaidy i powitawszy braci, pozostaliśmy u nich jeden dzień. Wyszedłszy nazajutrz, dotarliśmy do Cezarei. Weszliśmy do domu Filipa ewangelisty, który był jednym z Siedmiu, i zamieszkaliśmy u niego”.

„I wtedy to Pan rzekł do Abrama: «Wiedz o tym dobrze, iż twoi potomkowie będą przebywać jako przybysze w kraju, który nie będzie ich krajem, i przez czterysta lat będą tam ciemiężeni jako niewolnicy; 14 aż wreszcie ześlę zasłużoną karę na ten naród, którego będą niewolnikami, po czym oni wyjdą z wielkim dobytkiem. 15 Ale ty odejdziesz do twych przodków w pokoju, w późnej starości zejdziesz do grobu. 16 Twoi potomkowie powrócą tu dopiero w czwartym pokoleniu, gdy już dopełni się miara niegodziwości Amorytów».”

„Uszczęśliwienie więc to nad obrzezaniem czy i nad nieobrzezaniem? Mówimy bowiem: Policzona została Abrahamowi wiara ku usprawiedliwieniu. Jak więc policzona została? W obrzezaniu będącemu czy w nieobrzezaniu? Nie w obrzezaniu, ale w nieobrzezaniu; i znak otrzymał obrzezania: pieczęć usprawiedliwienia wiary, (tej) w nieobrzezaniu, ku być on ojcem wszystkich wierzących w obecności nieobrzezania, ku policzona zostać [i] im (jako) usprawiedliwienie, i ojcem obrzezania (dla tych) nie z obrzezania jedynie, ale i (dla tych) idących w szeregu śladami (tej) w nieobrzezaniu wiary ojca naszego, Abrahama”. (Do Rzymian 4, 9 - 12)