„Gdy zaś stało się, (że) wypłynąć my, odciągnięci od nich, pojechawszy prosto przyszliśmy ku Kos, (tego) zaś następnie ku Rodos i stamtąd ku Patarze. I znalazłszy statek przeprawiający się ku Fenicji, wszedłszy wypłynęliśmy. Pokazawszy się zaś Cyprowi i pozostawiwszy go z lewej, płynęliśmy ku Syrii. I zeszliśmy do Tyru, tam bowiem statek był wyładowującym ładunek”. (Dokonania wysłanników 21, 1 – 3)

„I mówił lud do Samuela: «Kto to mówił: Czy Saul może nad nami królować? Oddajcie nam tych mężów, abyśmy im śmierć zadali». 13 Saul na to odrzekł: «W tym dniu nikt nie umrze, gdyż dzisiaj sprawił Pan, że Izraelici zwyciężyli». 14 Samuel odezwał się do ludu: «Chodźcie, udamy się do Gilgal, tam na nowo ustalona będzie władza królewska». 15 Wszyscy wyruszyli do Gilgal i obwołali tam królem Saula, przed obliczem Pana w Gilgal. Tam też przed Panem złożyli ofiary biesiadne. Saul radował się bardzo wraz z całym ludem izraelskim”.

Nawet wysokiej rangi duchowy przewodnik Izraela doświadczył strachu w spotkaniu z aniołem Łk 1, 11 – 12 „Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego”.

„I to powiedziawszy, położywszy kolana jego, razem z wszystkimi innymi pomodlił się. Dość duży zaś płacz stał się wszystkich i przypadłszy na szyję Pawła, całowali go, bolejąc najbardziej z powodu (tego) słowa, które powiedział, że już nie maja oblicze jego oglądać. Odprowadzali zaś go do statku”. (Dokonania wysłanników 20, 36 – 38)

„Opanował wtedy Saula Duch Boży, gdy słuchał tych słów, i wpadł w wielki gniew. 7 Wziął parę wołów, porąbał je i przez posłańców rozesłał po całej krainie Izraela z wyzwaniem: «Tak się postąpi z wołami każdego, kto nie wyruszy za Saulem i za Samuelem». Na cały lud padła bojaźń Pańska i wyruszyli jak jeden mąż. 8 [Saul] dokonał ich przeglądu w Bezek i było trzysta tysięcy z Izraela i trzydzieści tysięcy z Judy. 9 Powiedzieli więc do przybyłych posłańców: «Donieście mężom z Jabesz w Gileadzie: Jutro, gdy słońce będzie gorące, nadciągnie wam pomoc». Posłowie wrócili, a gdy oznajmili to mieszkańcom Jabesz, ci ucieszyli się. 10 Mieszkańcy Jabesz powiedzieli: «Jutro zejdziemy do was i uczynicie z nami wszystko, co wam się wyda słuszne». 11 Nazajutrz Saul podzielił lud na trzy oddziały, które w czasie porannej straży wdarły się w środek obozu. I zabijali Ammonitów aż do dziennej spiekoty; pozostali rozpierzchli się tak, że dwóch razem nie zostało”.

To, co po ludzku jest przypadkowe, u Boga zapisane jest w odwiecznych planach Łk 1, 8 – 10 „Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia”.

„Srebra, lub złota, lub odzieży niczyjej pożądałem. Sami poznajecie, że potrzebom mym i będącym ze mną usłużyły ręce te. W ogóle pokazałem wam, że tak trudzący się trzeba, (by) pomagać będącym bez siły, przypominać sobie także (o) słowach Pana, Jezusa, że On powiedział: Szczęśliwe jest raczej dawać niż brać”. (Dokonania wysłanników 20, 33 – 35)

„Nadciągnął Nachasz Ammonita i oblegał miasto Jabesz w Gileadzie. Oznajmili Nachaszowi wszyscy mieszkańcy Jabesz: «Zawrzyj z nami przymierze, a będziemy ci służyć». 2 Odrzekł im Nachasz Ammonita: «Zawrę z wami przymierze pod warunkiem, że każdemu z was wyłupię prawe oko: tak okryję hańbą całego Izraela». 3 Na to starsi z Jabesz dali taką odpowiedź: «Zostaw nam siedem dni na rozesłanie posłów po całym kraju izraelskim. Jeśli nie znajdzie się nikt, kto nam pomoże, poddamy się tobie». 4 Kiedy przybyli posłowie do Gibea, miasta Saula, i przedstawili te sprawy ludziom, podnieśli wszyscy głos i płakali. 5 Ale właśnie Saul wracał za wołami z pola i pytał się: «Co się stało ludziom, że płaczą?» Opowiedziano mu sprawy mieszkańców Jabesz”.

Bóg bezpłodność wybiera często, aby objawić swoją chwałę Łk 1, 7 „Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach”.

„Ja wiem, że wejdą po odejściu mym wilki ciężkie do was nie oszczędzając trzódki. I z was samych podniosą się mężowie, mówiący odwrócone, (by) odciągnąć uczniów za nimi. Dlatego czuwajcie, przypominając sobie, że (przez) trzylecie nocą i dniem, nie powstrzymaliśmy się ze łzami, kładąc do rozumu jednemu każdemu. I teraz podaję was Bogu i słowu łaski Jego, mogącemu zbudować i dać dziedziczenie wśród uświęconych wszystkich”. (Dokonania wysłanników 20, 29 – 32)