„I to jest wielkie wyzwanie dla nas na dziś: jak być świadkiem Chrystusa i Jego miłości w sposób piękny, komunikatywny, autentyczny, rześki, przekonujący, atrakcyjny? Jak mówić o Chrystusie współczesnym językiem do współczesnego człowieka? Jest to wielkie pole do zagospodarowania we wspólnocie Kościoła i do zagospodarowania przez kobiety”. „Kobieta w pełni szczęśliwa”, s. Anna Maria Pudełko AP

Dlaczego tak mało kobiet gra w piłkę nożną?
- Bo nie tak łatwo znaleźć jedenaście kobiet, które chciałyby wystąpić w takich samych kostiumach.
Ps. Niektóre dowcipy to nic więcej, jak tylko spisane historie z życia. ks. Rafał Jarosiewicz

Czy wiesz, że od Ostatniej Wieczerzy Królestwo Boże przychodzi w Eucharystii: jest pośród nas? Zob. KKK 2816

„Małżeństwo to cenny znak, bo kiedy mężczyzna i kobieta zawierają sakrament małżeństwa, Bóg niejako odzwierciedla się w nich, nadaje im własne rysy i niezatarty charakter swojej miłości. Małżeństwo jest ikoną miłości Boga do nas” – Franciszek
Posynodalna Adhortacja Apostolska Amoris Laetitia – O miłości w rodzinie (pkt 121)

1 Biada tym, którzy planują nieprawość
i obmyślają zło na swych łożach!
Gdy świta poranek, wykonują je,
bo jest ono w mocy ich rąk.
2 Gdy pożądają pól, zagarniają je,
gdy domów - to je zabierają;
biorą w niewolę męża wraz z jego domem,
człowieka z jego dziedzictwem.

Zapowiedź kary Bożej za ucisk ludu

3 Przeto tak mówi Pan:
«Oto Ja zamierzam [zesłać] na to plemię niedolę,
od której nie uchylicie waszych karków
i nie będziecie dumnie chodzić,
bo będzie to czas nieszczęścia.
4 W owym dniu wygłoszą przeciw wam satyrę,
podniosą wielki lament, mówiąc:
""Jesteśmy ograbieni do szczętu!""
Dział mego ludu przemierzony sznurem,
i nie ma, kto by go przywrócił;
pola nasze przydzielono grabieżcy.
5 Przeto nie będziesz mieć nikogo,
kto by rzucał sznurem na dział
w zgromadzeniu Pańskim».

Protest możnych i odpowiedź Proroka

6 «Nie przepowiadajcie!
Niech przepowiadają oni!
Nigdy nie będą przepowiadać w ten sposób:
""Sromota nie będzie oddalona"".
7 Czyż miałby być przeklęty dom Jakuba?
Czyż skory do gniewu jest Duch Pański,
czy takie Jego postępowanie?
Czyż słowa Jego nie są życzliwe
dla ludu swego izraelskiego?»
8 Lecz wy jesteście wrogami mego ludu,
powstajecie przeciwko miłującym pokój;
wyrywacie płaszcz spokojnym przechodniom,
którzy czują odrazę do walki.
9 Kobiety ludu mego wyrzucacie
z ich miłych domów;
dzieciom ich odbieracie
chwałę moją na zawsze.
10 «Wstańcie i uchodźcie,
bo tu nie jest wasze miejsce spoczynku».
Z powodu nieczystości będziecie zniszczeni,
i to zniszczeniem bolesnym.
11 Jeśli człowiek żyjący próżnością i fałszem tak kłamie:
«Będę ci prorokował o winie i sycerze»,
ten staje się prorokiem tego ludu.

Powrót z niewoli

12 Zaprawdę zgromadzę ciebie całego, Jakubie!
Zbiorę w jedno Resztę Izraela,
umieszczę go razem jak owce w ogrodzeniu,
jak trzodę w środku pastwiska,
i będzie gwarno z powodu mnóstwa ludzi.
13 Wystąpi przewodnik przed nimi,
przebiją i przejdą bramę, i wyjdą przez nią;
ich król pójdzie przed nimi,
Pan na ich czele.

Uczenie się wierności w rzeczach małych nie jest łatwą sztuką. ks. Rafał Jarosiewicz

„Wtem nagle stanął Jezus przy mnie i rzekł: Gdzie zamierzasz iść? Nic nie odpowiadałam Jezusowi, ale cały ból wylałam przed Nim i ustąpiły wszystkie zakusy szatana. Jezus mi powiedział, że: Spokój wewnętrzny, który masz, jest łaską. I nagle znikł. Ja się czułam szczęśliwa i dziwnie uspokojona. Naprawdę, w jednej chwili żeby wróciła taka moc pokoju, to rzeczywiście, że tylko Jezus może to sprawić, On, Pan najwyższy”. (674)

„Powiedzieli [więc] mu Judejczycy: Teraz poznaliśmy, że demona masz. Abraham umarł i prorocy, a ty mówisz: Jeśli ktoś słowa mego strzec będzie, nie skosztuje śmierci na wiek. Czy ty większy jesteś (od) ojca naszego Abrahama, który umarł? I prorocy umarli. Kim siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeśli ja będę wsławiał mnie samego, chwała ma niczym jest. Jest Ojciec mój wsławiający mnie, który, wy mówicie, że: Bogiem naszym jest. I nie poznaliście go, Ja zaś znam go. I jeśli rzekłbym, że nie znam go, będę podobnym wam kłamcą. Ale znam go i słowa jego strzegę”. (Według Jana 8, 52 – 55)

„Chrystus Prorok wielki, który zarówno świadectwem życia, jak mocą słowa ogłosił Królestwo Ojca, pełni swe prorocze zadanie aż do pełnego objawienia się chwały – nie tylko przez hierarchię, która naucza w Jego imieniu i Jego władzą, ale także przez świeckich, których po to ustanowił świadkami oraz wyposażył w zmysł wiary i łaskę słowa (por. Dz 2,17-18, Ap 19,10), aby moc Ewangelii jaśniała w życiu codziennym, rodzinnym i społecznym. Okazują się oni synami obietnicy, jeśli mocni w wierze i nadziei wykorzystują czas obecny (por. Ef 5,16, Kol 4,5) i w cierpliwości oczekują przyszłej chwały (por. Rz 8,25). A nadziei tej nie powinni ukrywać w głębi serca, lecz dawać jej stale wyraz swym postępowaniem oraz walką „przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw złym duchom” (Ef 6,12), także przez formy życia świeckiego. Tak jak sakramenty Nowego Zakonu, z których pokarm swój czerpie życie i apostolstwo wiernych, typicznie zapowiadają i wyobrażają nowe niebo i nową ziemię (por. Ap 21,1), tak ludzie świeccy stają się potężnymi głosicielami wiary w rzeczy, których się spodziewają (por. Hbr 11,1), jeżeli z życiem z wiary niezachwianie łączą wyznawanie wiary. Ta ewangelizacja, to znaczy głoszenie Chrystusa dokonywane zarówno świadectwem życia, jak i słowem, nabiera swoistego charakteru i szczególnej skuteczności przez to, że dokonuje się w zwykłych warunkach właściwych światu. W wypełnianiu tego zadania nader cenny okazuje się ten stan życia, który uświęcony jest osobnym sakramentem, mianowicie życie małżeńskie i rodzinne. Tam odbywa się zaprawa w apostolstwie świeckich i tam znajduje się znakomita jego szkoła, gdzie pobożność chrześcijańska przenika całą treść życia i z dnia na dzień coraz bardziej ją przemienia. Tam małżonkowie znajdują swoje powołanie, polegające na tym, że mają być dla siebie nawzajem i dla swoich dzieci świadkami wiary i miłości Chrystusa. Rodzina chrześcijańska pełnym głosem oznajmia zarówno obecne cnoty Królestwa Bożego, jak i nadzieję błogosławionego życia. W ten sposób przykładem i świadectwem swoim przekonuje świat o jego grzechu i oświeca tych, co szukają prawdy. Toteż ludzie świeccy, nawet gdy zaprzątają ich doczesne troski, mogą i powinni prowadzić cenną działalność mającą na celu ewangelizację świata. I jeśli niektórzy z nich w miarę możliwości sprawują święte czynności, kiedy brakuje szafarzy świętych lub gdy nie mogą oni sprawować funkcji wskutek prześladowania, jeśli też liczni spośród nich wszystkie swe siły poświęcają dziełu apostolskiemu, to jednak wszyscy powinni współpracować dla rozszerzania Królestwa Chrystusowego w świecie. Dlatego też ludzie świeccy mają się pilnie starać o głębsze poznawanie prawdy objawionej i usilnie błagać Boga o dar mądrości”. (SW II, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, pkt. 35)

W historii Kościoła mamy wiele świadectw ludzi, którzy wszystko zawierzyli Jezusowi. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 4, 36 „Tak Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów”.