Doświadczenie miłości Boga i bezwarunkowego przyjęcia człowieka takim, jakim jest prowadzi do przemiany życia Łk 19, 8 „Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”.

Już za czasów Jezusa byli ludzie, którzy „wiedzieli”, co ma robić Bóg… Nie powinno nas to dziwić, że dziś jest podobnie Łk 19, 7 „A wszyscy, widząc to, szemrali: Do grzesznika poszedł w gościnę”.

Gdy widzimy, że Jezus nas dostrzega, naturalną konsekwencją jest doświadczenie radości Łk 19, 6 „Zszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany”.

Zacheusz musiał wykonać pewien trud, ale Jezus ten trud dostrzega, nie przeocza zaangażowania żadnego człowieka Łk 19, 5 „Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”.

Pragnienia, jakie rodzą się w sercu Zacheusza dziś przypiszemy działaniu Ducha Świętego Łk 19, 2 – 4 „A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić”.

Po uzdrowieniu człowieka Jezus podejmuje dalsze kroki w swojej działalności Łk 19, 1 „Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto”.

Najskuteczniejszymi ewangelizatorami są ci, którzy doświadczyli mocy Pana Boga w swoim życiu Łk 18, 43 „Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu”.

Tak często na kartach Biblii widać, jakie znaczenie ma głęboka wiara Łk 18, 42 „Jezus mu odrzekł: Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła”.

Autentyczne wołanie do Jezusa z głębi serca powoduje dialog, którego człowiek z jednej strony jest uczestnikiem, a z drugiej staje się znakiem dla innych Łk 18, 40 – 41 „Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go: Co chcesz, abym ci uczynił? Odpowiedział: Panie, żebym przejrzał”.

Wołanie do Jezusa niewidomego spod Jerycha jest dla nas świetną lekcją wytrwałości w modlitwie Łk 18, 39 „Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”