„Z przebitego boku Jezusa narodził się Kościół i każda wspólnota parafialna” – mówił 21 sierpnia ks. prał. Marian Duda, który przewodniczył Mszy św. dziękczynnej w 80. rocznicę powstania parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubojnie. https://www.niedziela.pl/artykul/44734/Parafia-jest-matka

„Był zaś pewien uczeń w Damaszku imieniem Ananiasz i powiedział do niego w widzeniu Pan: Ananiaszu. Ten zaś powiedział: Oto ja, Panie. Zaś Pan do niego: Wstawszy pójdź na ulicę nazywaną Prostą i odszukaj w domu Judy Szawła imieniem Tarsyjczyk. Oto bowiem modli się. I zobaczył męża [w widzeniu] Ananiasza imieniem, (który wszedł) i (który położył na) nim ręce, żeby zaczął widzieć. Zacząwszy odpowiadać zaś Ananiasz: Panie: usłyszałem od wielu o mężu tym, jakie zła świętym Twym uczynił w Jeruzalem. I tutaj ma władzę od arcykapłanów związać wszystkich przywołujących imię Twe”. (Dokonania wysłanników 9, 10 – 14)

„Powiedział zaś: Kim jesteś, Panie? Ten zaś: Ja jestem Jezusem, którego ty prześladujesz. Ale wstań i wejdź do miasta, i zostanie powiedziane ci, które co ty trzeba czynić. Zaś mężowie podróżujący razem z nim stanęli oniemiali, słysząc głos, nikogo (nie) zaś oglądając. Został podniesiony zaś Szaweł z ziemi, (chociaż były otwarte) zaś oczy jego nic (nie) widział. Prowadząc za rękę zaś go, wprowadzili do Damaszku. I był dni trzy nie widzącym. I nie zjadł ani (nie) wypił”. (Dokonania wysłanników 9, 5 – 9)

„Zaś Szaweł, jeszcze dysząc groźbą i zabójstwem względem uczniów Pana, podszedłszy do arcykapłana uprosił sobie u niego listy względem Damaszku do synagog, żeby jeśli jakichś znajdzie (tej) drogi będących: mężów i kobiety, związanych poprowadziłby do Jeruzalem. W (czasie) zaś iść stało się, (że) on zbliżać się (do) Damaszku. Nagle go objęło blaskiem światło z nieba. I padłszy na ziemię usłyszał głos mówiący mu: Szawle, Szawle, dlaczego mię prześladujesz?” (Dokonania wysłanników 9, 1 – 4)

„Odpowiedziawszy zaś trzebieniec Filipowi powiedział: Proszę cię, o kim prorok mówi to? O sobie samym lub o innym kimś? Otwarłszy zaś Filip usta jego i zacząwszy od Pisma tego ogłosił dobrą nowinę mu (o) Jezusie. Gdy zaś jechali po drodze, przyszli do jakiejś wody. I mówi trzebieniec: Oto woda. Co zabrania ja zostać zanurzonym? I wezwał, (aby) stanąć wóz. I zeszli jeden i drugi do wody: Filip i trzebieniec. I zanurzył go. Gdy zaś weszli z wody, Duch Pana porwał Filipa. I nie zobaczył go więcej trzebieniec. Jechał bowiem drogą jego radując się. Filip zaś znalazł się przed Azotem. I przechodząc głosił dobrą nowinę (po) miastach wszystkich aż do przyjść on ku Cezarei”. (Dokonania wysłanników 8, 34 – 40)

„Powiedział zaś Duch Filipowi: Podejdź i przyłącz się (do) wozu tego. Podbiegłszy zaś Filip, usłyszał go odczytującego Izajasza proroka i powiedział: Czy pojmujesz, co odczytujesz? Ten zaś powiedział: Jak bowiem mógłbym, jeśli nie ktoś poprowadzi mię? Zaprosił Filipa, (żeby) wszedłszy usiąść razem z nim. Zaś urywek Pisma, który odczytywał, był ten: Jak owca na zabicie dała się prowadzić, i jak baranek wobec (tego), (który zaczął strzyc) go, bez głosu, tak nie otwiera ust Jego. W uniżeniu [Jego] osądzenie Jego zostało podniesione; ród Jego kto opisze? Bo usuwane jest z ziemi życie Jego”. (Dokonania wysłanników 8, 29 – 33)

W tej inspiracji nie chodzi mi o wymyślanie wizji na jakiś projekt, działanie lub przygotowywanie strategii. Wizja, która przychodzi na modlitwie pozwala zobaczyć coś z zupełnie innej, niespodziewanej perspektywy.

„I wszedłszy do niej rzekł: Raduj się napełniona łaską, Pan z tobą. Ona zaś na słowo zmieszała się i rozważała, co za byłoby pozdrowienie to”. (Według Łukasza 1, 28 – 29)

„Podobne bowiem jest królestwo niebios człowiekowi panu domu, który wyszedł zaraz rano wynająć pracowników do winnicy jego. Zgodziwszy się zaś z pracownikami za denara dzień, wysłał ich do winnicy jego”. (Według Mateusza 20, 1 – 2)