Do mężów: „Prawdziwą ludzką więź buduje się, gdy obdarza się drugą osobę przyjemnością, ale w granicach wyznaczonych przez naturę, przez ludzką cielesność, zgodnie z fizjologią i anatomią człowieka. W tych naturalnych ramach ciała więź małżeńska dojrzewa do coraz piękniejszej miłości, daru z siebie. Ramy te tworzą one równocześnie naturalną ochronę przed uruchomieniem mechanizmów zagrażających międzyludzkiej miłości i godności człowieka. Refleksja nad fizjologią ludzkiego ciała jest także punktem wyjścia do zrozumienia problemu sztucznej inseminacji lub metody in vitro”. „Seks jakiego nie znacie. Dla małżonków kochających Boga”, Ksawery Knotz OFM Cap

„Dziś świat stara się wmówić kobietom, że to, co jest ich największym atutem i darem danym przez Boga, jest ich największym wrogiem. Współczesna dziewczyna czy kobieta często wstydzi się swojej płodności, wyrzeka się jej, walczy z nią. Dlaczego? Bo boi się odrzucenia. Boi się, że nie będzie przez mężczyznę kochana i przyjmowana”. „Kobieta w pełni szczęśliwa”, s. Anna Maria Pudełko AP

Po zademonstrowaniu swych umiejętności kandydatka na śpiewaczkę pyta profesora:
- Czy mój głos ma jakieś szanse?
- Oczywiście! Na przykład, gdy wybuchnie pożar, może pani głośno krzyczeć.
Ps. Niektóre komunikaty można przekazać w dużo delikatniejszy sposób. ks. Rafał Jarosiewicz

Czy wiesz, że wszystkie nasze prośby zostały raz na zawsze włączone w wołanie Jezusa na krzyżu i wysłuchane przez Ojca w Jego Zmartwychwstaniu? Zob. KKK 2741

„Niezależnie od tego, jak dana rodzina może być poraniona, zawsze może się ona rozwijać wychodząc od miłości”. - Franciszek
Posynodalna Adhortacja Apostolska Amoris Laetitia – O miłości w rodzinie (pkt 53)

1 Pan rzekł do mnie:
«Pokochaj jeszcze raz kobietę,
która innego kocha, łamiąc wiarę małżeńską».
Tak miłuje Pan synów Izraela,
choć się do bogów obcych zwracają
i lubią placki z rodzynkami.
2 Nabyłem ją za piętnaście [syklów] srebrnych,
za chomer i letek jęczmienia.
3 I rzekłem do niej:
«Przez wiele dnia będziesz u mnie,
nie będziesz uprawiała nierządu,
ani należała do mężczyzny,
a ja się również nie zbliżę do ciebie».
4 Wiele dni bowiem synowie Izraela
będą bez króla i bez zwierzchnika,
bez ofiary i bez steli,
bez efodu i posążków.
5 Lecz potem się nawrócą synowie Izraela
i będą szukać Pana Boga swego
i króla swego, Dawida;
z drżeniem pospieszą do Pana,
do Jego dóbr u kresu dni.

Brak konkretnych rozwiązań wcale nie musi być powodem, że nie podejmiemy jakiegoś dzieła. ks. Rafał Jarosiewicz

„Wtem nagle ujrzałam Pana Jezusa ukrzyżowanego, który mi rzekł: W męce Mojej szukaj siły i światła. Po skończonej spowiedzi, rozważałam straszną mękę Jezusa i zrozumiałam, że to, co ja cierpię, jest niczym w porównaniu z męką Zbawiciela, a każda, nawet najmniejsza niedoskonałość była przyczyną tej strasznej męki. Wtem duszę moją ogarnęła tak wielka skrucha i dopiero w tym odczułam, że jestem w morzu niezgłębionego miłosierdzia Bożego”. (654)

„Wypracowujcie nie pokarm ginący, ale pokarm pozostający na życie wieczne, który Syn Człowieka wam da. Tego bowiem Ojciec opieczętował, Bóg. Powiedzieli więc do niego: Co mamy czynić, aby wypracowaliśmy dzieła Boga? Odpowiedział Jezus i powiedział im: To jest dzieło Boga, aby wierzyliście w (tego) którego wysłał On. Powiedzieli więc mu: Jaki więc czynisz ty znak, aby zobaczyliśmy i uwierzyliśmy ci? Co robisz?” (Według Jana 6, 27 – 30)

„Kiedy zaś dopełniło się dzieło, którego wykonanie Ojciec powierzył Synowi na ziemi (por. J 17,4), zesłany został w dzień Zielonych Świąt Duch święty, aby Kościół ustawicznie uświęcał i aby w ten sposób wierzący mieli przez Chrystusa w jednym Duchu dostęp do Ojca (por. Ef 2,18). On to właśnie jest Duchem życia, czyli źródłem wody tryskającej na żywot wieczny (por. J 4,14, 7,38-39), przez Niego Ojciec ożywia ludzi umarłych na skutek grzechu, zanim śmiertelne ich ciała wskrzesi w Chrystusie (por. Rz 8,10-11). Duch mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych jak w świątyni (por. 1 Kor 3,16, 6,19), w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za synów (por. Gal 4,6, Rz 8, 15-16 i 26). Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J 16,13) i jednoczenie we wspólnocie (in communione) i w posłudze, uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne, i przy ich pomocy nim kieruje oraz owocami swoimi go przyozdabia (por. Ef 4,11-12, 1 Kor 12,4, Gal 5,22). Mocą Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i do doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi. Albowiem Duch i Oblubienica mówią do Pana Jezusa Przyjdź! (por. Ap 22,17). Tak to cały Kościół okazuje się jako „lud zjednoczony jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. (SW II, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, pkt. 4)