„O Jezu, Ty wiesz jeden, co cierpię, ale zamilknę i nie powiem o tym stworzeniu, bo wiem, że mnie żadne nie pocieszy”. (667)

„To zaś mówili wypróbowując go, aby mieli (za co) oskarżać go. Zaś Jezus w dół schyliwszy się palcem zapisywał na ziemi. Jak zaś zatrzymywali się pytając go, wyprostował się i powiedział im: Bezgrzeszny (z) was pierwszy na nią niech rzuci kamień. I znowu pochyliwszy się pisał na ziemi. Zaś usłyszawszy wychodzili jeden po jednym, zacząwszy od starszych, i pozostawiony został sam, i kobieta na środku będąca”. (Według Jana 8, 6 – 9)

„Biskup, naznaczony pełnią sakramentu kapłaństwa, jest »szafarzem łaski najwyższego kapłaństwa”, szczególnie co do Eucharystii, którą sam ofiaruje albo o której ofiarowanie się troszczy, a którą ustawicznie żywi się i wzrasta Kościół. Ten Kościół Chrystusowy jest prawdziwie obecny we wszystkich prawowitych miejscowych zrzeszeniach wiernych, które trwają przy swoich pasterzach same również nazywane są Kościołami w Nowym Testamencie. Są one bowiem na swoim miejscu nowym Ludem powołanym przez Boga w Duchu Świętym i w pełności wielkiej (por. 1 Tes 1,5). W nich głoszenie Ewangelii Chrystusowej zgromadza wiernych i w nich sprawowana jest tajemnica Wieczerzy Pańskiej, „aby przez ciało i krew Pana zespalali się z sobą ściśle wszyscy bracia wspólnoty”. W każdej wspólnocie ołtarza, przy świętej służbie biskupa, ofiaruje się symbol owej miłości i „jedności Ciała Mistycznego, bez której nie może być zbawienia”. W tych wspólnotach, choć nieraz są one szczupłe i ubogie albo żyją w rozproszeniu, obecny jest Chrystus, którego mocą zgromadza się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół. Albowiem „nie co innego sprawia uczestnictwo w ciele i krwi Chrystusa jak to właśnie, że się przemieniamy w to, co przyjmujemy”. Każdym zaś należytym sprawowaniem Eucharystii kieruje biskup, któremu powierzony jest obowiązek oddawania Majestatowi Bożemu kultu religii chrześcijańskiej i kierowania tym kultem zgodnie z przykazaniami Pańskimi i prawami Kościoła, określonymi bardziej szczegółowo dla diecezji według jego własnego osądu. W ten sposób biskupi, modląc się za lud i pracując dla niego, wielorakim sposobem rozdają hojnie w pełni świętości Chrystusowej. Przez posługę słowa udzielają wiernym mocy Pańskiej ku zbawieniu (por. Rz 1,16), a przez sakramenty, których należytym i owocnym rozdawnictwem autorytatywnie kierują, uświęcają wiernych. Oni kierują udzielaniem chrztu, przez który dostępuje się uczestnictwa w królewskim kapłaństwie Chrystusowym. Oni są naturalnymi włodarzami udzielanego na ich terenie bierzmowania, szafarzami święceń kapłańskich i kierownikami karności pokutnej, oni zachęcają i pouczają troskliwie lud swój, aby wiernie i uszanowaniem brał właściwy sobie udział w liturgii, a zwłaszcza w ofierze Mszy świętej. Przykładem wreszcie swego życia winni wspierać tych, których są przełożonymi, strzegąc obyczajów swoich przed wszelkim złem i w miarę możności zmieniając je z pomocą Pańską na lepsze, aby razem z powierzoną sobie trzodą osiągnąć żywot wieczny”. (SW II, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Lumen gentium, pkt. 26)

Okazuje się, że już za czasów apostolskich opinia publiczna miała ogromny wpływ na to, w jaki sposób odnoszono się do głosicieli Dobrej Nowiny. ks. Rafał Jarosiewicz
Dz 4, 21 „Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało”.

O spoczynku w Duchu Świętym mówi ks. Rafał Jarosiewicz https://www.youtube.com/watch?v=rFzNAQoI6Yw

„Odchodźcie: oto wysyłam was jak jagnięta w środek wilków”. (Według Łukasza 10, 3)

„Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki”. (Łk 10, 3)
„Widzę Maryję kontemplującą swego martwego Syna, spoczywającego w Jej ramionach. Ileż cierpi to Serce Matki! Czyż miałabym odwagę odmówić Jej pociechy?” bł. Elżbieta z Dijon (cytat z książki „Ku zbawieniu. Myśli świętych i błogosławionych”)
Ps. Posłanie, jak owce między wilki zobowiązuje. ks. Rafał Jarosiewicz

„Go on your way; behold, I am sending you like lambs among wolves”. (Luke 10, 3)

Piątkowa wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych jest w naszej ojczyźnie darem. ks. Rafał Jarosiewicz

Do mężów: „Jako małżonkowie macie jedno serce, więc jeśli zranisz żonę, to również i siebie. (…) Zasada jednego serca oznacza, że jako mąż, który pragnie być szczęśliwy oraz zdrowy, i tego samego doświadczać w małżeństwie, muszę być czujny i chronić nasze jedno serce, cokolwiek mówię czy robię”. „7 sposobów jak zostać jej bohaterem. Bądź mężem, o którym marzy twoja żona”, Doug Fields