„I mówi mi: Napisz: Szczęśliwi na wieczerzę wesela baranka zaproszeni. I mówi mi: Te słowa prawdziwe Boga są. I padłem przed stopami jego, (by) pokłonić się mu. I mówi mi: Patrzał, nie! Współsługą twoim jestem i braci twych mających świadectwo Jezusa. Bogu pokłoń się. Bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa. I ujrzałem niebo otwarte, a oto koń biały i siedzący na nim [zwany] wiernym i prawdziwym, a w sprawiedliwości sądzi i wojuje. Zaś oczy jego [jak] płomień ognia i na głowie jego diademy liczne, mający imię napisane, którego nikt (nie) zna, jeśli nie on sam. A odziany płaszczem zanurzonym we krwi, i nazywa się imię jego Słowo Boga. A wojska w niebie towarzyszyły mu na koniach białych, odziane cienkim lnem białym, czystym. I z ust jego wychodzi miecz ostry, aby nim raził narody, i sam pasł będzie ich laską żelazną. I sam depcze tłocznię wina szału gniewu Boga, Wszechwładcy. I ma na płaszczu i na biodrze jego imię napisane: Król królów i Pan panów”. (Objawienie Jana 19, 9 – 16)