„I ujrzałem, a oto baranek stojący na górze Syjon, i z nim sto czterdzieści cztery tysiące, mające imię jego i imię Ojca jego napisane na czołach ich. I usłyszałem głos z nieba jak głos wód wielu i jak głos grzmotu wielkiego, a głos, który usłyszałem, jak cytrzystów grających na cytrach ich. I śpiewają [jak] pieśń nową przed tronem i przed czterema istotami żywymi i starszymi. I nikt (nie) mógł nauczyć się pieśni, jeśli nie sto czterdzieści cztery tysiące, kupieni z ziemi. Ci są, którzy z kobietami nie splamili się, dziewicami bowiem są. Ci towarzyszący barankowi, gdzie szedłby. Ci kupieni zostali z ludzi, pierwocina Bogu i barankowi. I w ustach ich nie zostało znalezione kłamstwo. Niewinni są. I ujrzałem innego zwiastuna lecącego w środku nieba, mającego dobrą nowinę wieczną ogłosić wobec siedzących na ziemi i wobec każdego narodu i plemienia i języka i ludu, mówiąc głosem wielkim: Ulęknijcie się Boga i dajcie mu chwałę, bo przyszła godzina sądu jego, i pokłońcie się (temu), (który uczynił) niebo i ziemię i morze i źródła wód”. (Objawienie Jana 14, 1 – 7)