„I stała się wojna na niebie, Michał i zwiastunowie jego, (by) wojować ze smokiem. I smok zaczął wojować i zwiastunowie jego. I nie miał siły ani miejsce znalezione zostało ich jeszcze na niebie. I rzucony został smok wielki, wąż dawny, zwany Oszczerca i Szatan, zwodzący (świat) zamieszkały cały, rzucony został na ziemię i zwiastunowie jego z nim zostali rzuceni. I usłyszałem głos wielki na niebie mówiący: Teraz stało się wybawienie i moc, i królowanie Boga naszego, i władza Pomazańca jego, bo rzucony został oskarżyciel braci naszych, oskarżający ich przed Bogiem naszym dniem i nocą. I oni zwyciężyli go przez krew baranka, i przez słowo świadectwa ich, i nie umiłowali życia ich aż do śmierci. Dla tego cieszcie się niebiosa, i w nich rozbijający namioty. Biada ziemi i morzu, bo zeszedł oszczerca do was mający furię wielką, wiedząc, że mały czas ma. I gdy ujrzał smok, że rzucony został na ziemię, zaczął ścigać kobietę, która urodziła mężczyznę. I dane zostały kobiecie dwa skrzydła orła wielkiego, aby leciała na pustkowie na miejsce jej, gdzie karmiona jest tam porą i pory i połowę pory, z dala od oblicza węża. I rzucił wąż z ust jego za kobietą wodę jak rzekę, aby ją przez rzekę niesioną uczynił. I pomogła ziemia kobiecie, i otworzyła ziemia usta jej i połknęła rzekę, którą rzucił smok z ust jego. I rozgniewał się smok na kobietę, i odszedł uczynić wojnę z pozostałymi (z) nasienia jej, strzegącymi przykazań Boga i mającymi świadectwo Jezusa. I stanął na piasku morza”. (Objawienie Jana 12, 7 – 18)