„I znak wielki dał się widzieć na niebie, kobieta odziana słońcem, a księżyc popod stopami jej, i na głowie jej wieniec gwiazd dwunastu, i w łonie mająca, i krzyczy rodząca w bólach i męcząca się (by) urodzić. I dał się widzieć inny znak na niebie, i oto smok wielki ognisty, mający głów siedem i rogów dziesięć, a na głowach jego siedem diademów i ogon jego ciągnie (jedną) trzecią gwiazd nieba i rzucił je na ziemię. I smok stanął przed kobietą mającą urodzić, aby kiedy urodzi dziecko jej, pożarł. I urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. I porwane zostało dziecko jej do Boga i do tronu jego. I kobieta uciekła na pustkowie, gdzie ma tam miejsce przygotowane od Boga, aby tam karmili ją dni tysiąc dwieście sześćdziesiąt”. (Objawienie Jana 12, 1 – 6)