„[I] (po) tym poznamy, że z prawdy jesteśmy, i wobec niego przekonamy serce nasze, bo jeśli obwiniać będzie nas serce, bo większy jest Bóg (od) serca naszego i poznaje wszystko. Umiłowani, jeśli serce [nas] nie będzie obwiniać, śmiałość mamy do Boga i (o) co prosić będziemy, otrzymujemy od niego, bo przykazania jego strzeżemy i (te) podobające się przed nim czynimy. I to jest przykazanie jego, aby uwierzyliśmy imieniu Syna jego, Jezusa Chrystusa, i miłowaliśmy jedni drugich, jako dał przykazanie nam. I strzegący przykazań jego w Nim pozostaje i On w nim. I (po) tym poznajemy, że pozostaje w nas: z Ducha, którego nam dał”. (Jana I 3, 19 – 24)