„Jesteśmy przekonani co do was, umiłowani, (o) lepszych i mających zbawienie, jeśli i tak mówimy; nie bowiem niesprawiedliwym Bóg, (by) zapomnieć (o) dziele waszym i (o) miłości, którą okazaliście ku imieniu Jego, usłużywszy świętym i usługując. Pragniemy zaś, (by) każdy (z) was tę samą wykazywać gorliwość względem pełni nadziei aż do końca, aby nie tępi stalibyście się, naśladowcami zaś (tych) przez wiarę i wielkoduszność dziedziczących obietnice. Bo Abrahamowi obiecawszy Bóg, gdy na nikogo (nie) miał większego, (by) przysiąc, przysiągł na siebie samego, mówiąc: Że z pewnością błogosławiąc pobłogosławię cię i mnożąc rozmnożę cię; I tak stawszy się wielkodusznym, osiągnął obietnicę”. (Do Hebrajczyków 6, 9 – 15)