„Znając więc bojaźń Pana, ludzi przekonywamy, Bogu zaś uczyniliśmy siebie widocznymi; mam nadzieję zaś i w sumieniach waszych uczynić siebie widocznymi. Nie znowu siebie samych polecamy wam, ale okazję dając wam chluby za nas, aby mieliście przeciw (tym) na twarzy chełpiącym się i nie w sercu. Czy to bowiem staliśmy się oszalali dla Boga; czy to zachowujemy rozsądek dla was. Bo miłość Pomazańca obejmuje nas, osądzających to, że Jeden za wszystkich umarł; zatem (ci) wszyscy umarli; i za wszystkich umarł, aby (ci) żyjący już nie (dla) siebie samych żyli, ale (dla Tego) za nich Umarłego i Zbudzonego”. (Do Koryntian II 5, 11 – 15)