„Bracia, nie dzieciątkami stawajcie się (w) umysłach, ale dla złości bądźcie niemowlętami, zaś (w) umysłach dojrzałymi stawajcie się. W Prawie jest napisane, że: W innojęzycznych i w wargach innych będę mówił ludowi temu, i ani tak usłyszą mię mówi Pan. Tak że języki ku znakowi są nie (dla) wierzących, ale (dla) niewierzących, zaś prorokowanie nie (dla niewierzących, ale (dla) wierzących. Jeśli więc zeszłaby się (społeczność) wywołanych cała na to samo i wszyscy mówiliby językami, weszliby zaś prostacy lub niewierzący, nie powiedzą, że szalejecie?” (Do Koryntian I 14, 20 – 23)