„Powiedział zaś zwiastun do niego: Opasz się i podwiąż sandały twe. Uczynił zaś tak. I mówi mu: Odziej się szatą twą i towarzysz mi. I wyszedłszy towarzyszył. I nie wiedział, że prawdziwe jest (to) stawające się przez zwiastuna, uważał zaś widzenie widzieć. Przeszedłszy zaś pierwszą straż i drugą przyszli do bramy, (tej) żelaznej, (tej) niosącej do miasta, która samorzutnie otwarła się im, i wyszedłszy poszli naprzód jedną, i zaraz odstąpił zwiastun od niego”. (Dokonania wysłanników 12, 8 – 10)