„Zapłonął żar mego gniewu, co sięga do głębin Szeolu, pożera ziemię z plonami, podwaliny gór zapala. 23 Zgromadzę na nich nieszczęścia, wypuszczę na nich swe strzały, 24 zmorzy ich głód, gorączka ich strawi i złośliwa zaraza. Wbiję w nich kły dzikich zwierząt z jadem tych, co pełzają w prochu. 25 Na dworze miecz będzie ich pozbawiał dzieci, a przerażenie po domach, tak młodzieńców jak panny, niemowlę ssące i starca. 26 I rzekłem: Ja ich wygładzę, wygubię ich pamięć u ludzi. 27 Alem się bał drwiny wroga, że przeciwnicy ich będą się łudzić, mówiąc: Nasza ręka przemożna, a nie Pan uczynił to wszystko. 28 Gdyż jest to plemię niemądre i nie mające rozwagi. 29 Jako roztropni zdołaliby pojąć, zważaliby na swój koniec: 30 Jak może jeden odpędzać tysiące, a dwóch odpierać dziesięć tysięcy? Dlatego, że ich sprzedała ich Skała, że Pan na łup ich wydał”.