„Juda, Jezusa Pomazańca niewolnik, brat zaś Jakuba, w Bogu Ojcu umiłowanym i (przez) Jezusa Pomazańca ustrzeżonym powołanym: litość wam, i pokój, i miłość oby została pomnożona. Umiłowani, całą gorliwość sobie czyniąc, (by) pisać wam o wspólnym naszym zbawieniu, konieczność powziąłem, (by) napisać wam, zachęcając, (by) walczyć dla raz przekazanej świętym wiary. Wślizgnęli się bowiem jacyś ludzie, od dawna zawczasu zapisani na ten sąd, bezbożni, Boga naszego łaskę zamieniający na rozpasanie i (tego) jedynie Władcę i Pana naszego, Jezusa Pomazańca, odrzucający”. (Judy 1 – 4)

„Napisałem coś (do) (społeczności) zwołanych, ale kochający pierwszeństwo (wśród) nich Diotrefes nie przyjmuje nas. Dla tego, jeśli przyjdę, przypomnę jego dzieła, które czyni, słowami złymi wygadując (na) nas. I nie zadowalając się tymi, ani on przyjmuje (tych) braci, i chcącym zabrania, i ze (społeczności) zwołanych wyrzuca. Umiłowany, nie naśladuj zła, ale dobro. Dobro czyniący z Boga jest; zło czyniący nie ujrzał Boga. Demetriuszowi zaświadczone jest przez wszystkich i przez samą prawdę. I my zaś świadczymy i wiesz, że świadectwo nasze prawdziwe jest. Wiele miałem napisać ci, ale nie chcę przez atrament i trzcinę ci pisać. Mam nadzieję zaś zaraz cię zobaczyć, i ustami do ust pomówimy. Pokój ci. Pozdrawiają cię przyjaciele. Pozdrów przyjaciół imiennie”. (Jana III 9 – 15)

„Starszy Gajuszowi umiłowanemu, którego ja miłuję w prawdzie. Umiłowany, co do wszystkich życzę, (by) ci (dobrze się wiodło) i (byś był zdrowym), jako dobrze się wiedzie twej duszy. Uradowałem się bowiem bardzo, (gdy przychodzili) bracia i (gdy świadczyli) twej prawdzie, jako ty w prawdzie chodzisz. Większej (od) tych nie mam radości, (że) słyszę (że) moje dzieci w prawdzie chodzące. Umiłowany, godnie wiary czynisz, co jeśli pracujesz dla braci i to obcych, którzy poświadczyli twą miłość wobec (społeczności) zwołanych; tych dobrze uczynisz wyprawiając godnie Boga. Dla bowiem imienia wyszli, nic (nie) biorąc od pogan. My więc winniśmy podejmować takich, aby współpracownikami staliśmy się prawdy”. (Jana III 1 – 8)

„Bo liczni zwodziciele wyszli na świat, nie wyznający Jezusa Pomazańca przybyłego w ciele. To jest zwodziciel i przeciwnik Pomazańca. Patrzcie na siebie, aby nie zatraciliście, co wypracowaliśmy, ale zapłatę pełną odebraliście. Każdy wyprzedzający i nie pozostający w nauce Pomazańca, Boga nie ma. Pozostający w nauce, ten i Ojca i Syna ma. Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi, nie przyjmujcie go do domu i (raduj się) mu nie mówcie. Mówiący bowiem mu (raduj się) jest wspólnikiem dzieł jego złych. Wiele mając wam pisać, nie chciałem przez kartę i atrament, ale nadzieję mam (być) u was i ustami do ust powiedzieć, aby radość nasza wypełniona była. Pozdrawiają cię dzieci siostry twej wybranej”. (Jana II 7 – 13)

„Starszy (do) wybranej Pani i dzieci jej, które ja miłuję w prawdzie, i nie ja jedyny, ale i wszyscy znający prawdę; ze względu naprawdę pozostającą w nas, i z nami będzie na wiek. (Niech) będzie z nami łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i od Jezusa Pomazańca, Syna Ojca, w prawdzie i miłości. Uradowałem się bardzo, że znalazłem z dzieci twych chodzące w prawdzie, jako przykazanie wzięliśmy od Ojca. I teraz proszę cię, Pani, nie jak przykazanie nowe pisząc ci, ale które mamy od początku, aby miłowaliśmy jedni drugich. I ta jest miłość, aby chodziliśmy według przykazań jego. To przykazanie jest, jako usłyszeliście od początku, aby w nim chodziliście”. (Jana II 1 – 6)

„Jeśli ktoś ujrzy brata jego grzeszącego grzechem nie ku śmierci, (niech) poprosi, i da mu życie, (tym) grzeszącym nie ku śmierci. Jest grzech ku śmierci, nie co do tego mówię, aby prosił. Wszelka niesprawiedliwość grzechem jest; i jest grzech nie ku śmierci. Wiemy, że każdy zrodzony z Boga nie grzeszy, ale który zrodził się z Boga strzeże go, i zły nie dotyka go. Wiemy, że z Boga jesteśmy, i świat cały w złym leży. Wiemy zaś, że Syn Boga nadchodzi i dał nam myślenie, aby poznawaliśmy Prawdziwego. I jesteśmy w Prawdziwym, w Synu jego, Jezusie Pomazańcu; ten jest prawdziwy Bóg i życie wieczne. Dzieci, ustrzeżcie się od wizerunków (bogów)”. (Jana I 5, 16 – 21)

„Wierzący w Syna Boga ma świadectwo w sobie. Nie wierzący Bogu kłamcą uczynił go, bo nie uwierzył w świadectwo, którym zaświadczył Bóg o Synu jego. I to jest świadectwo, że życie wieczne dał nam Bóg, i to życie w Synu jego jest. Mający Syna ma życie. Nie mający Syna Boga życia nie ma. To napisałem wam, aby wiedzieliście, że życie macie wieczne, wierzącym w imię Syna Boga. I ta jest śmiałość, którą mamy do niego, że jeśli (o) coś poprosimy według woli jego, słucha nas. I jeśli wiemy, że słucha nas, (o) co poprosimy, wiemy, że mamy prośby, które poprosiliśmy od niego”. (Jana I 5, 10 – 15)

„Kto [zaś] jest zwyciężający świat, jeśli nie wierzący, że Jezus jest Synem Boga? Ten jest, (który przyszedł) przez wodę i krew, Jezus Pomazaniec. Nie w wodzie jedynie, ale w wodzie i we krwi. I duch jest świadczący, bo duch jest prawdą. Bo trzej są świadczący: Duch, i woda, i krew, i trzej w jedno są. Jeśli świadectwo ludzi bierzemy, świadectwo Boga większe jest, bo to jest świadectwo Boga, że zaświadczył o Synu jego”. (Jana I 5, 5 – 9)

„Każdy wierzący, że Jezus jest Pomazańcem, z Boga zrodził się, i każdy miłujący (tego), (który zrodził), miłuje [i] zrodzonego z niego. (Po) tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boga, kiedy Boga miłujemy i przykazania jego czynimy. Ta bowiem jest miłość Boga, aby przykazań jego strzegliśmy; i przykazania jego ciężkie nie są. Bo wszystko zrodzone z Boga, zwycięża świat. I to jest zwycięstwo, (które zwyciężyło) świat, wiara nasza”. (Jana I 5, 1 – 4)

„W tym doskonała się stała miłość z nami, (że) śmiałość mamy w dniu sądu, że jak On jest, i my jesteśmy w świecie tym. Strach nie jest w miłości, ale doskonała miłość na zewnątrz wyrzuca strach, bo strach udrękę ma, zaś bojący się nie stał się pełny w miłości. My miłujemy, bo on pierwszy umiłował nas. Jeśli ktoś rzekłby: Miłuję Boga, a brata jego nienawidziłby, kłamcą jest. Bowiem nie miłujący brata jego, którego ujrzał, Boga, którego nie ujrzał, nie może miłować. I to przykazanie mamy od niego, aby miłujący Boga, miłował i brata jego”. (Jana I 4, 17 – 21)