„I inny zwiastun, drugi, nastąpił mówiąc: Upadł, upadł Babilon wielki, który z wina szału rozpusty jego napoił wszystkie narody. I inny zwiastun, trzeci, nastąpił po nich mówiąc głosem wielkim: Jeśli ktoś kłania się zwierzęciu i obrazowi jego, i bierze piętno na czole jego lub na ręce jego, i sam napije się z wina szału Boga, zmieszanego, nierozcieńczonego w kielichu gniewu jego, i męczony będzie ogniem i siarką wobec zwiastunów świętych i wobec baranka. I dym męczarni ich na wieki wieków wstępuje, i nie mają wypoczynku dniem i nocą, kłaniający się zwierzęciu i obrazowi jego, i jeśli ktoś bierze piętno imienia jego. Tu wytrwałość świętych jest, strzegący przykazań Boga i wiary Jezusa. I usłyszałem głos z nieba mówiący: Napisz: Szczęśliwi martwi, w Panu umierający, od teraz. Tak, mówi duch, aby odpoczęli od trudów ich. Bowiem czyny ich idą z nimi”. (Objawienie Jana 14, 8 – 13)

„I ujrzałem, a oto baranek stojący na górze Syjon, i z nim sto czterdzieści cztery tysiące, mające imię jego i imię Ojca jego napisane na czołach ich. I usłyszałem głos z nieba jak głos wód wielu i jak głos grzmotu wielkiego, a głos, który usłyszałem, jak cytrzystów grających na cytrach ich. I śpiewają [jak] pieśń nową przed tronem i przed czterema istotami żywymi i starszymi. I nikt (nie) mógł nauczyć się pieśni, jeśli nie sto czterdzieści cztery tysiące, kupieni z ziemi. Ci są, którzy z kobietami nie splamili się, dziewicami bowiem są. Ci towarzyszący barankowi, gdzie szedłby. Ci kupieni zostali z ludzi, pierwocina Bogu i barankowi. I w ustach ich nie zostało znalezione kłamstwo. Niewinni są. I ujrzałem innego zwiastuna lecącego w środku nieba, mającego dobrą nowinę wieczną ogłosić wobec siedzących na ziemi i wobec każdego narodu i plemienia i języka i ludu, mówiąc głosem wielkim: Ulęknijcie się Boga i dajcie mu chwałę, bo przyszła godzina sądu jego, i pokłońcie się (temu), (który uczynił) niebo i ziemię i morze i źródła wód”. (Objawienie Jana 14, 1 – 7)

„I ujrzałem inne zwierzę wychodzące z ziemi, a miało rogi dwa podobne barankowi, i mówiło jak smok. I władzę pierwszego zwierzęcia całą czyni przed nim. I czyni ziemię i na niej zamieszkujących, by pokłonili się zwierzęciu pierwszemu, którego uzdrowione zostało uderzenie śmierci jego. I czyni znaki wielkie, aby i ogień czyniło z nieba, (by) (schodził) na ziemię przed ludźmi. I zwodzi zamieszkujących na ziemi przez znaki, które dane zostało jej uczynić przed zwierzęciem, mówiąc zamieszkującym na ziemi, (by) uczynić obraz zwierzęciu, które ma uderzenie miecza i ożyło. I dane zostało mu dać ducha obrazowi zwierzęcia, aby i mówił obraz zwierzęcia i czynił, [aby] ilu nie pokłonią się obrazowi zwierzęcia, zostali zabici. I czyni wszystkich, małych i wielkich, i bogatych i biednych, i wolnych i niewolników, aby dali im piętno na rękę ich prawą lub na czoło ich, i aby nie ktoś mógł kupić lub sprzedać, jeśli nie mający piętno, imię zwierzęcia lub liczbę imienia jego. Tu mądrość jest: mający rozum niech przeliczy liczbę zwierzęcia liczbą bowiem człowieka jest. A liczba jego sześćset sześćdziesiąt sześć”. (Objawienie Jana 13, 11 – 18)

„I ujrzałem z morza zwierzę wychodzące, mające rogów dziesięć i głów siedem, i na rogach jego dziesięć diademów, i na głowach jego imię bluźnierstwa. I zwierzę, które ujrzałem, było podobne panterze, a stopy jego jak niedźwiedzia, a pysk jego jak pysk lwa. I dał mu smok moc jego, i tron jego, i władzę wielką. I jedna z głów jego jak zarżnięta na śmierć, i uderzenie śmierci jego zostało uzdrowione. I zdziwiła się cała ziemia za zwierzęciem i pokłonili się smokowi, bo dał władzę zwierzęciu, i pokłonili się zwierzęciu mówiąc: Kto podobny zwierzęciu, i kto może zacząć wojować z nim? I dane zostały mu usta mówiące wielkości i bluźnierstwa, i dana została mu władza uczynić (przez) miesięcy czterdzieści [i] dwa. I otworzyło pysk jego do bluźnierstw przeciw Bogu, (by) zelżyć imię jego i namiot jego, w niebie rozbijających namioty. I dane zostało mu uczynić wojnę ze świętymi i zwyciężyć ich, i dana została mu władza nad każdym plemieniem i ludem i językiem i narodem. I pokłonią się mu wszyscy zamieszkujący na ziemi, którego nie jest zapisane imię jego w zwoju życia baranka zabitego (na ofiarę), od założenia świata. Jeśli ktoś ma ucho niech usłyszy. Jeśli ktoś do niewoli, do niewoli idzie; jeśli ktoś mieczem (ma) zostać zabitym, (jemu) mieczem zostać zabitym. Tu jest wytrwałość i wiara świętych”. (Objawienie Jana 13, 1 – 10)

„I stała się wojna na niebie, Michał i zwiastunowie jego, (by) wojować ze smokiem. I smok zaczął wojować i zwiastunowie jego. I nie miał siły ani miejsce znalezione zostało ich jeszcze na niebie. I rzucony został smok wielki, wąż dawny, zwany Oszczerca i Szatan, zwodzący (świat) zamieszkały cały, rzucony został na ziemię i zwiastunowie jego z nim zostali rzuceni. I usłyszałem głos wielki na niebie mówiący: Teraz stało się wybawienie i moc, i królowanie Boga naszego, i władza Pomazańca jego, bo rzucony został oskarżyciel braci naszych, oskarżający ich przed Bogiem naszym dniem i nocą. I oni zwyciężyli go przez krew baranka, i przez słowo świadectwa ich, i nie umiłowali życia ich aż do śmierci. Dla tego cieszcie się niebiosa, i w nich rozbijający namioty. Biada ziemi i morzu, bo zeszedł oszczerca do was mający furię wielką, wiedząc, że mały czas ma. I gdy ujrzał smok, że rzucony został na ziemię, zaczął ścigać kobietę, która urodziła mężczyznę. I dane zostały kobiecie dwa skrzydła orła wielkiego, aby leciała na pustkowie na miejsce jej, gdzie karmiona jest tam porą i pory i połowę pory, z dala od oblicza węża. I rzucił wąż z ust jego za kobietą wodę jak rzekę, aby ją przez rzekę niesioną uczynił. I pomogła ziemia kobiecie, i otworzyła ziemia usta jej i połknęła rzekę, którą rzucił smok z ust jego. I rozgniewał się smok na kobietę, i odszedł uczynić wojnę z pozostałymi (z) nasienia jej, strzegącymi przykazań Boga i mającymi świadectwo Jezusa. I stanął na piasku morza”. (Objawienie Jana 12, 7 – 18)

„I znak wielki dał się widzieć na niebie, kobieta odziana słońcem, a księżyc popod stopami jej, i na głowie jej wieniec gwiazd dwunastu, i w łonie mająca, i krzyczy rodząca w bólach i męcząca się (by) urodzić. I dał się widzieć inny znak na niebie, i oto smok wielki ognisty, mający głów siedem i rogów dziesięć, a na głowach jego siedem diademów i ogon jego ciągnie (jedną) trzecią gwiazd nieba i rzucił je na ziemię. I smok stanął przed kobietą mającą urodzić, aby kiedy urodzi dziecko jej, pożarł. I urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. I porwane zostało dziecko jej do Boga i do tronu jego. I kobieta uciekła na pustkowie, gdzie ma tam miejsce przygotowane od Boga, aby tam karmili ją dni tysiąc dwieście sześćdziesiąt”. (Objawienie Jana 12, 1 – 6)

„I zamieszkujący na ziemi radują się nad nimi i cieszą się i dary posyłać będą jedni drugim, bo ci dwaj prorocy znękali zamieszkujących na ziemi. I po trzech dniach i pół duch życia od Boga wszedł w nich i stanęli na stopach ich, i strach wielki padł na oglądających ich. I usłyszeli głos wielki z nieba mówiący im: Wejdźcie tu, I weszli do nieba w chmurze, i zobaczyli ich wrogowie ich. I w ową godzinę stało się trzęsienie wielkie, i (jedna) dziesiąta miasta upadła, i zabici zostali w trzęsieniu imiona ludzi tysięcy siedem, a pozostali przestraszeni stali się i dali chwałę Bogu nieba. Biada drugie odeszło, oto biada trzecie przychodzi szybko. I siódmy zwiastun zatrąbił. I stały się głosy wielkie w niebie mówiące: Stało się królowanie świata Pana naszego i Pomazańca jego, i królować będzie na wieki wieków. I dwadzieścia czterej starsi przed Bogiem siedzący na tronach ich padli na twarze ich i pokłonili się Bogu, mówiąc: Dzięki czynimy ci, Panie, Boże Wszechwładco, Będący, i Był, bo wziąłeś moc twą wielką i zakrólowałeś. I narody rozgniewały się. I przyszedł gniew twój, i pora martwych być sądzonymi, i dać zapłatę sługom twym prorokom i świętym i bojącym się imienia twego, małych i wielkich, i zniszczyć niszczących ziemię. I otwarty został przybytek Boga w niebie i dała się widzieć arka Przymierza jego w przybytku jego. I stały się błyskawice i głosy i grzmoty i trzęsienie i grad wielki”. (Objawienie Jana 11, 10 – 19)

„Ci mają władzę zamknąć niebo, aby nie deszcz zraszałby dni prorokowania ich, i władzę mają nad wodami obracać je w krew i porazić ziemię każdą plagą, ilekroć zechcą. I kiedy dokończą świadectwo ich, zwierzę wychodzące z czeluści uczyni z nimi wojnę, i zwycięży ich, i zabije ich. I zwłoki ich na placu miasta wielkiego, które nazywa się duchowo Sodoma i Egipt, gdzie i Pan ich został ukrzyżowany. I widzą z ludów i plemion i języków i narodów zwłoki ich dni trzy i pół, i zwłok ich nie dopuszczają położyć do grobowca”. (Objawienie Jana 11, 6 – 9)

„I dana została mi trzcina podobna lasce; mówiąc: Podnieś się i zmierz przybytek Boga i ołtarz i kłaniających się w nim. I dziedziniec na zewnątrz przybytku porzuć na zewnątrz i nie go zmierz, bo dany został narodom, i miasto święte deptać będą miesięcy czterdzieści [i] dwa. I dam dwóm świadkom mym, i prorokować będą dni tysiąc dwieście sześćdziesiąt odziani worami. Ci są dwie oliwki i dwa świeczniki przed Panem ziemi stojące. I jeśli ktoś im chce uczynić niesprawiedliwość, ogień wychodzi z ust ich i zjada wrogów ich. I jeśli ktoś zechce im uczynić niesprawiedliwość, tak ma on zostać zabitym”. (Objawienie Jana 11, 1 – 5)

„I głos, który usłyszałem z nieba, znów mówiący ze mną i mówiący: Idź, weź zwój otwarty w ręce zwiastuna stojącego na morzu i na ziemi. I odszedłem do zwiastuna mówiąc mu, (by) (dał) mi mały zwój. I mówi mi: Weź i zjedz go, i gorzkim uczyni twój brzuch, ale w ustach twych będzie słodki jak miód. I wziąłem (ten) mały zwój z ręki zwiastuna i zjadłem go, i był w ustach mych jak miód słodki. I gdy zjadłem go, gorzki stał się brzuch mój. I mówią mi: Trzeba (ci) znów zacząć prorokować o ludach i narodach i językach i królach licznych”. (Objawienie Jana 10, 8 – 11)