„Starszy Gajuszowi umiłowanemu, którego ja miłuję w prawdzie. Umiłowany, co do wszystkich życzę, (by) ci (dobrze się wiodło) i (byś był zdrowym), jako dobrze się wiedzie twej duszy. Uradowałem się bowiem bardzo, (gdy przychodzili) bracia i (gdy świadczyli) twej prawdzie, jako ty w prawdzie chodzisz. Większej (od) tych nie mam radości, (że) słyszę (że) moje dzieci w prawdzie chodzące. Umiłowany, godnie wiary czynisz, co jeśli pracujesz dla braci i to obcych, którzy poświadczyli twą miłość wobec (społeczności) zwołanych; tych dobrze uczynisz wyprawiając godnie Boga. Dla bowiem imienia wyszli, nic (nie) biorąc od pogan. My więc winniśmy podejmować takich, aby współpracownikami staliśmy się prawdy”. (Jana III 1 – 8)