Szaweł urodził się w Tarsie w Cylicji (obecnie Turcja) około 5-10 roku po Chrystusie. Pochodził z żydowskiej rodziny silnie przywiązanej do tradycji. Byli niewolnikami, którzy zostali wyzwoleni. Szaweł odziedziczył po nich obywatelstwo rzymskie. Uczył się rzemiosła - tkania płótna namiotowego. Później przybył do Jerozolimy, aby studiować Torę. Był uczniem Gamaliela (Dz 22, 3). Gorliwość w strzeżeniu tradycji religijnej sprawiła, że mając około 25 lat stał się zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Uczestniczył jako świadek w kamienowaniu św. Szczepana. Około 35 roku z własnej woli udał się z listami polecającymi do Damaszku (Dz 9, 1n; Ga 1, 15-16), aby tam ścigać chrześcijan. Jak podają Dzieje Apostolskie, u bram miasta "olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» - «Kto jesteś, Panie?» - powiedział. A On: «Jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić» (Dz 9, 3-6).
Po tym nagłym, niespodziewanym i cudownym nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł.
Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże: pierwszą - w latach 44-49: Cypr-Galacja, razem z Barnabą i Markiem; drugą w latach 50-53: Filippi-Tesaloniki-Berea-Achaia-Korynt, razem z Tymoteuszem i Sylasem; trzecią w latach 53-58: Efez-Macedonia-Korynt-Jerozolima.
Św. Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu.
W Palestynie Paweł został aresztowany i był przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu. Dwa lata przebywał w więzieniu o dość łagodnym regulaminie. Uwolniony, udał się do Efezu, Hiszpanii (prawdopodobnie; jak podaje Klemens, "dotarł do kresu Zachodu", a tak określano tereny Półwyspu Iberyjskiego) i na Kretę. W Efezie albo w Troadzie aresztowano go po raz drugi (64 r.). W Rzymie oczekiwał na zakończenie procesu oraz wyrok.
Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku co św. Piotr Apostoł (67 r.). W Rzymie w IV wieku szczątki Pawła Apostoła złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami. Jest patronem licznych zakonów, Awinionu, Berlina, Biecza, Frankfurtu nad Menem, Poznania, Rygi, Rzymu, Saragossy oraz marynarzy, powroźników, tkaczy.

9.03.2014

Mt 4,1-11

Jeśli jesteś Synem Bożym...

 

Jako uczeń Jezusa chcę być podobny do mojego Mistrza. Jezus odpędził od siebie pokusy mieczem słowa Bożego. Dlatego czytam Pismo Święte, z wiarą poznaję w ten sposób mojego Boga i Jego moc, która w miłości stworzyła świat i mnie. Biblia to jednak przede wszystkim słowo o Jezusie Chrystusie - Zbawicielu i Panu. Chcę znać słowo Boga, bo chcę znać Boga. Chcę, by mnie chronił, prowadził i błogosławił mojemu życiu, dlatego razem z Kościołem żyję i karmię się tym Słowem.

 

 

02.03.2014

Mt 6, 24-34

Nie możecie służyć Bogu i mamonie! Dlatego powiadam wam: Nie martwcie się...

 

O czym najczęściej myślę? Co mnie najbardziej martwi? Tak, pieniądze. Czy wystarczy? Czy dam radę? Czy się uda? Dziś, Jezu, pokazujesz mi, że martwienie się jest rodzajem niewoli, służby złemu panu. A przecież to Jezus ma być moim jedynym Panem!

Jezu, proszę, uwolnij mnie, uwolnij moje serce, umysł, myśli! Chcę już odrzucić ciężki bagaż zmartwień i przejść na Twoją stronę, na Ciebie patrzeć, z Tobą się spotykać, Tobie służyć, Tobie tylko zaufać, Twojej miłości, zbawieniu, które pochodzi od Ciebie.

 

 

23.02.2014

Mt 5, 38-48

On sprawia, że słońce wschodzi dla złych i dobrych.

 

Miłość Boża zawsze jest ze mną! Nie ma takiej chwili, w której Bóg by mnie nie kochał!
Jako uczeń Jezusa chcę być podobny do Ojca, ale jak stać się takim, jak Bóg? Jak nie dzielić ludzi na dobrych i złych, godnych i niegodnych mojej życzliwości, wybaczenia, czasu?

Jeżeli będę prosił o wsparcie Ducha Świętego i ze swej strony robił wszystko, żeby kochać każdego, także tego, kogo kochać nie umiem, wtedy niepostrzeżenie z "porządnego człowieka" stanę się "Bożym człowiekiem", odbiciem Jego miłości.

 

 

16.02.2014

Mt 5,17-37

(…) nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym lub czarnym.

 

Jestem wolny; podejmuję decyzje, jestem odpowiedzialny za życie własne, moich bliskich. Wkładem mojej pracy mniej lub bardziej wpływam na losy innych.

I jednoczenie całkowicie zależę od Boga.

Jak patrzę na tę zależność? Czy uważam, że mnie ogranicza? Czy nie pojmuję jeszcze, że Bóg, Pan całego świata ma dla mnie wspaniały dar – Siebie i wszystko. On chce dzielić ze mną życie i współdziałać we wszystkim dla mojego dobra. Nic nie może oddalić mnie od Jego miłości! Poza moją własną decyzją...

Czy zdecydowałem się już na życie z Nim? Czy przychodzę do Niego z moją słabością, by pomógł mi podnieść się, naprawić to, co zniszczyłem? Czy znam Jego obietnice dla mojego życia? Czy żyję w pełni Jego obfitości i błogosławieństwa?

 

 

9.02.2014

Mt 5, 13-16

Wy jesteście solą ziemi.

 

Czy to, jak żyję nadaje smak mojemu domowi? Skoro jestem uczniem Jezusa, to tak właśnie powinno być. Ale czy moje postępowanie, moje decyzje, słowa - czy to wszystko chroni świat przed zepsuciem?

Jezu, nie umiem być taki, tylko Ty taki jesteś. Dlatego z całego serce proszę Cię, przyjdź, żyj we mnie Twoim życiem, daj mi Twojego Ducha Świętego. Bardzo pragnę dawać innym Ciebie! Chcę, żeby każde moje spotkanie, każda rozmowa, spojrzenie, każda chwila, była dla tych, których stawiasz na mojej drodze, spotkaniem z Twoją miłością.

 

 

2.02.2014

Łk 2, 22-40

Sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim.

Dwoje proroków od razu rozpoznało Zbawiciela. Dlaczego? Ponieważ wiedzieli, co jest w życiu najważniejsze, żyli tą wiarą i całym sercem oczekiwali zbawienia.

Codzienne życie wiary otwiera oczy na obecność Boga, sprawia, że mogę Go rozpoznać i  spotkać. Ktoś taki staje się wtedy dla innych świadkiem i prorokiem Jezusa Chrystusa.

Można by powiedzieć, że świadek Pana zawsze przebywa w świątyni, bo Bóg jego samego uświęca, tak, że nawet całe życie takiej osoby staje się wypełnione obecnością Pana.

 

 

26.01.2014

 

Mt 4,12-17

Rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi.” Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim.

 

Czy słowa Jezusa: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi” miały rację bytu tylko 2000 lat temu w odniesieniu do apostołów? A może Jezus dziś zwraca się tymi samymi słowami do mnie i do Ciebie? Bo jest wielu, którzy jeszcze Go nie poznali… Bo są tacy, którym mogę opowiedzieć o tym, że On żyje, działa dzisiaj i pragnie mieć bliską relację z każdym, a szczególnie szuka tego, który jeszcze nie kroczy z Nim przez życie.

Co przeszkadza mi w tym, by dziś jeszcze bardziej pójść za Jezusem, by jeszcze bardziej się Nim dzielić? Może wstyd, albo lenistwo? Może brak gorliwości? Cokolwiek to jest, przyjdźmy z tym do Jezusa i pozwólmy Mu uczynić nas „rybakami ludzi”.

 

 

19.01.2013

J 1, 29-34

On jest Synem Bożym.

Jezu, daj mi Ducha Świętego, abym był zdolny rozpoznać w Tobie Pana i Zbawiciela.

Daj mi doświadczenie Twojej miłości, abym mógł o niej zaświadczyć.

Daj mi pokorę, żebym umiał się umniejszyć, wskazać na Ciebie i do Ciebie prowadzić innych, a nie zatrzymywać ich przy sobie.

Udziel mi daru wytrwałości, abym czekał na Ciebie tam, gdzie chcesz się ze mną spotkać. Jezu, tak bardzo pragnę Twojej obecności, przyjdź, chcę o Tobie powiedzieć mojej rodzinie, znajomym, każdemu, kogo spotkam!

 

 

12.01.2014

Mt 3, 13-17

Ty przychodzisz do mnie?

Jestem taki słaby, marny, zrobiłem tyle złego. Najchętniej bym się schował. Czuję wstyd. Tak się zakręciłem wokół moich słabości, że ledwo dosłyszałem Twoje kroki. Przyszedłeś, Jezu, i prosisz mnie, żebym Ci dał te wszystkie grzechy, obmywasz mnie z nich. Bierzesz je na siebie i niesiesz na krzyż. Jak ja mam to przyjąć? Tak bardzo mi się to nie należy!

Kim Ty właściwie jesteś, Jezu? Kim jesteś dla mnie? Zaczekaj, Panie, porozmawiajmy! Chcę Cię poznać bliżej, chcę być Twoim przyjacielem.

Jezu, dziękuję Ci za to, że uwolniłeś mnie od tego całego brudu, że dzięki Tobie jestem czysty.

 

 

5.01.2014

J 1,1-18

Słowo stało się Ciałem i zamieszkało wśród nas.

 

Jezus jest Słowem Ojca, Słowem żywym, chce być obecny we wszystkim, co robisz. Dlatego czytając ten fragment Ewangelii, odnieś go do swojej codzienności i pytaj Ducha Świętego: Jak mam mówić, by Jezus był obecny w każdym moim słowie, jak budować relacje z innymi, aby we mnie widzieli świadectwo o Jezusie?

Chciej być świadkiem, kimś takim jak Jan, kimś, w kim Jezus jest stale obecny i poprzez to, co już się stało w twoim życiu, i przez to, co dzieje się teraz, bo Pan żyje i działa poprzez swoich świadków.

Powiedz Mu: Jezu, pragnę, żebyś był obecny w każdym słowie, które wypowiadam, w każdej sytuacji, także wtedy, kiedy nie wymieniam Twojego imienia!

 

 

29.12.2013

Kol. 3, 12-21

Wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego.

 

W rodzinie najtrudniej jest dawać świadectwo wiary. Tutaj nie jest ono odświętne, przystrojone i uładzone: jest codzienne, zabiegane, spóźnione. Ale jest też najprawdziwsze, szczere, osadzone w rzeczywistości.

Jezu, który żyłeś i nadal chcesz żyć z ludźmi, wypełnij moją codzienność: zaspane poranki, zmęczone wieczory, spojrzenia w przelocie, rozmowy o zakupach, wspólne sprawy, plany i decyzje. Przyjdź, Panie Jezu!

 

 

22.12.2013

 

Mt 1,18-24

Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus.

Nieraz dobro rodzi się w nieoczekiwany sposób. Bóg wykorzystuje, uświęca i błogosławi to, co po ludzku uznaliśmy za wstydliwe, co nie pasuje do obrazu pobożności, co spontaniczne, co przyszło spoza wydeptanych dróg.

Ewangelia jest zawsze nowa, świeża; to, co boskie przychodzi w tym, co u ludzi dziwne.

Słuchaj, badaj swoje serce, przyglądaj się temu, co cię dziwi. A potem nadaj temu imię Jezusa, to znaczy odnieś się do Niego, poproś Go o światło, o mądrość. Pielęgnuj w sobie nadzieję przez wytrwałość, cierpliwość, otwartość na nowe.

 

 

15.12.2013

Mt 11,2-11

Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi.

Nieraz Cię, Jezu, nie widać; świat jest, ludzie są, wiele się dzieje, a ja nie wiem, jak mam postąpić, w którą stronę mam pójść. Boję się popełnić błąd, bo mogę zrobić coś złego. Jeszcze bardziej boję się nie robić nic, bo to jest taki błąd, który kosztuje życie wieczne.

Jezu, pokaż mi się! Pokaż mi dobre owoce moich decyzji, daj mi Twojego Ducha, najlepszego Doradcę! W modlitwie, w Eucharystii, we wspólnocie Kościoła, chcę - patrząc oczyma wiary - zobaczyć ślady Twoich stóp, znaleźć błogosławieństwo Twoich rąk - znaki Twojej świętej obecności.

 

 

8.12.2013

Łk 1,29-38

Będzie nazwany Synem Najwyższego.

 

Maryja nie zastanawia się nad aniołem, modli się zawsze do Boga. Ani nad treścią zwiastowania, bo z wiarą czekała na Mesjasza. Po prostu weryfikuje objawienie zgodnie ze zdrowym rozsądkiem. On zawsze jest potrzebny, tak jak i wiara oczekująca i ufna.

Maryjo, naucz nas takiej wiary i postawy mądrej służebnicy Pana!

 

 

1.12.2013

 

Mt 24,37-44

Przyjdzie wasz Pan.

Czy Jezusa mogę nazwać rzeczywiście moim Panem? To ze względu na Niego postępuję tak, a nie inaczej? To ze względu na Niego podejmuję takie, a nie inne decyzje? Nie z lęku, ale dlatego, że w Nim odkryłem wszystko: prawdziwe życie, radość, szczęście, pokój, drogę do Domu Ojca. To za Nim tęsknię, z nadzieją oczekuję spotkania z Nim twarzą w twarz?

Jeśli nie, to wraz z rozpoczynającym się adwentem Bóg chce mnie zaprosić do tego, bym Go rzeczywiście spotkał. Bym uwierzył, że Jego propozycja dla mnie jest najlepszą z możliwych. Bym ją przyjął i żył już nowym życiem, nowym sensem, prawdziwym szczęściem, które może dać tylko On.

Jeśli tak, to czas adwentu został mi dany po to, by z radością przygotowywać się na Jego przyjście. Czy pytałem Go już, jak widzi moje przygotowanie w czasie tegorocznego adwentu?

 

 

24.11.2013

Łk 23,35-43

Dziś za mną będziesz w raju.

 

Każdy chciałby usłyszeć te słowa od Zbawiciela. Dobra wiadomość jest taka, że możesz je usłyszeć. Wystarczy, że jesteś na swoim krzyżu - w sytuacji cierpienia, krzywdy, samotności, świadomości swego grzechu. I powiesz o tym Jezusowi: w modlitwie, w konfesjonale, na Mszy świętej.

On bardzo chce usłyszeć Twój głos, bardzo pragnie twojego całkowitego zaufania do Niego, nie tylko jako Pana, ale i przyjaciela, a nawet brata.

Powierz Mu się, a będziesz w raju życia w Bogu, niezależnie od twojego aktualnego samopoczucia.

Zaufaj Jezusowi, On cię poprowadzi i napełni Duchem Świętym!

 

 

17.11.2013

Łk 21, 5-19

Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie.

Nie dzięki sukcesom, ani osobistej świętości. Żadne wzloty nie decydują. Na nic samo unikanie grzechów.

Darmowy dar zbawienia, czyli miłość Boża najpełniej objawiona na krzyżu Jezusa Chrystusa, jest dla wytrwałych. Czy to nie cudowne? Nie ważne, ile razy upadasz, ważne, że się znów podnosisz dzięki łasce.

Duch Święty poprowadzi cię do Boga, tylko pozwól mu działać, wytrwaj z tymi, których dał ci Pan, wytrwaj z tym krzyżem, jakim jesteś sam dla siebie. Wytrwałość to nie tylko zaciśnięte zęby, jest to raczej radość wspinania się ku kochającemu Ojcu, radość, którą odkrywa się stopniowo, wznosząc się ponad mgły własnych lęków i zniechęceń.

Jezu, prowadź, umacniaj mnie na tej drodze!

 

 

10.11.2013

Łk 20, 27-38

Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych.

 

Mogę być uczestnikiem życia Bożego! Do tego powołuje mnie Chrystus, mój Zbawiciel. Po to przeszedł przez krzyż i umarł, żebym ja mógł żyć w Bogu i dla Niego. Jaka to cudowna perspektywa - spotkam Boga twarzą w twarz, a wraz z Nim Abrahama i innych Patriarchów. Spotkam moich bliskich zmarłych; tych, których kochałem, którzy kochali mnie.

Teraz mój wzrok sięga do krzyża, ale poza krzyżem Jezusa i dzięki niemu jest niebo - pełna komunia z Panem, pełna radość, wieczne, cudowne, radosne życia dziecka Bożego.

Jezu, dzięki Ci za Twoje dzieło zbawienia, dzięki za te słowa, po których wypowiedzeniu sam dokonałeś Paschy - przejścia do życia. Jezu, chcę iść za Tobą!

 

 

3.11.2013

Łk 19,1-10

Chciał zobaczyć Jezusa, kto to jest.

 

A ja? Czy rzeczywiście chcę zobaczyć Jezusa?

Nie takiego, którego obraz pokazują: współczesny świat lub moje doświadczenia z dzieciństwa. Nie takiego, którego sam sobie wytworzyłem. Prawdziwego Jezusa! Takiego, jakim rzeczywiście jest!

Czy chcę poznać Go osobiście?

Tak naprawdę mogę poznać tylko tego, z kim się regularnie spotykam, dla kogo systematycznie znajduję czas.

Czy mam czas dla Jezusa? By poznawać, z kart Pisma Świętego, kim jest. By rozważać - pod natchnieniem Ducha, którego obiecał - Jego słowa i czyny. By spotykać się z Nim na rozmowie (zwanej modlitwą); by słuchać, co ma dla mnie.

Czy chcę zaprosić Jezusa do mojego życia, do wszystkich moich spraw?

On nie zamierza mi niczego odebrać. Przeciwnie: pragnie dać Siebie i wszystko, za czym tęsknię, co kryje się w moim sercu, a co On Sam we mnie kształtuje. O ile Mu na to pozwalam.

Jezus nie wejdzie w moją codzienność z butami. Kocha, więc cierpliwie czeka. Właśnie na mnie!

 

 

27.10.2013

Łk 18, 9–14

Kto się uniża, będzie wywyższony…

Pragnę czuć się potrzebny, wartościowy, ważny… I nie jestem w tym odosobniony; leży to w naturze ludzkiej.

Czyżby więc Bóg chciał dla mnie czegoś całkiem przeciwnego? On, który nazywa mnie swoim ukochanym dzieckiem, który mówi, że w Jego oczach jestem bezcenny i niezastąpiony?

Co więc oznacza wezwanie do uniżenia się? Czy mam nie dostrzegać w sobie wartości? Czy mam zaprzeczać swoim uzdolnieniom, sukcesom?

A może chodzi o to, by po prostu stanąć w prawdzie i szczerości. Dostrzec to, że czasem zachowuję się jak faryzeusz. Upatruję swojej wartości w zewnętrznych osiągnięciach, statusie materialnym. Porównuję się z innymi. Czuję się samowystarczalny. Tak jestem pewny swoich dobrych czynów, że właściwie nie potrzebuję Jezusa i Jego zbawienia.

Dopiero kiedy uznam całą prawdę o sobie, prawdę o tym, co we mnie dobre, i prawdę o mojej słabości, dopiero kiedy zapragnę Boga i Jego miłości ponad wszystko, pozwalam Mu, by mnie „wywyższył”. By podarował mi doświadczenie swojej bezwarunkowej miłości, na które dotąd nie starczało miejsca w moim sercu. By przekonał mnie, że nie zważa na moje grzechy. By pokazał, że zna najgłębsze pragnienia mego serca i chce dla mnie więcej, niż ośmielam się marzyć. Ma dla mnie najwspanialszą „ofertę” – Siebie i niesamowitą przygodę życia w relacji z Sobą. Nie na pewien czas… Na zawsze!

 

 

20.10.2013

 

Łk 18, 1-8

A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego?

 

Bóg nigdy nie odmawia nam tego, co dobre. Zawsze daje więcej, niż oczekujemy. Nie jest jednak czarodziejem do spełniania życzeń, tylko najlepszym Ojcem, Przyjacielem i Doradcą. Najbardziej zależy Mu na relacji, na więzi z Nim samym.

Nie patrzmy tylko na dary, spójrzmy na Dawcę!

Przyjaźń z Bogiem - Tym, który stworzył mnie i cały świat, i który kocha mnie tak, że zniszczył moje grzechy na krzyżu swego jedynego Syna - to najcudowniejsza relacja na świecie.

Jezu, chcę, żebyś został moim najlepszym przyjacielem! Niech Twój Duch Święty nauczy mnie modlitwy - rozmowy z Tobą! Niech nauczy mnie kochać tych, których mi dajesz na co dzień - w domu, szkole, pracy.

 

 

13.10.2013

 

Łk 17, 11-19

Jezusie, Mistrzu! Zmiłuj się nad nami!

Czego naprawdę chcę od Ciebie, Jezu? Żeby mnie życie nie bolało? Żeby mnie wszyscy lubili? Żeby moje życie było pasmem sukcesów ewangelizacyjnych? Mam już zaplanowane, jak masz mnie uzdrowić.

A może warto zajrzeć głębiej, może ta wysypka tylko sygnalizuje mój prawdziwy problem? Może pustynia samotności i oddzielenia od przyjaciół ma być szansą na spotkanie z Tobą?

Jezu, Panie mój i Zbawicielu, prawdziwy Lekarzu, przyjdź! Dotknij mnie! Uzdrów moje serce! Daj mi Ducha Świętego, który pokaże mi prawdę o moim życiu i nauczy wdzięczności wobec Ciebie! Daj mi oczy serca, zdolne dostrzegać Twoją miłość! Przyjdź, Jezu!

 

 

06.10.2013

 

Łk 17, 5-10

Słudzy nieużyteczni jesteśmy...

Tak bardzo trudno jest nie oczekiwać wdzięczności. Jednak tylko w ten sposób można - poprzez zasłonę własnej grzeszności - zobaczyć Jezusa, kiedy się uczy odrywać od myślenia: "Ja tobie, a ty mnie".

Jezus pokazał nam radykalizm Bożej miłości - ona niczego w zamian nie oczekuje, poza tym, że się ją przyjmie.

Każdego, kto chce się tego uczyć od Pana, On sam wzmocni, da mu swego Ducha, rozjaśni jego życie i udzieli mu błogosławieństwa, posyłając na powrót do swoich - do domu, szkoły, pracy... Pośle nas odmienionych - wolnych od oczekiwań, radosnych jego radością, napełnionych Jego miłością.

Tylko się wpatrzmy w Jezusa i Jego słuchajmy!

 

 

29.09.2013

 

Łk 16,19-31

Pragnął on nasycić się odpadkami…

To, czego pragnę tu na ziemi, powinno być bardzo konkretne. Wtedy Bóg może te przeżyte i może przecierpiane - a więc nazwane - pragnienia wypełniać. On przecież mnie kocha i chce mojego dobra. Zawsze jednak zostanie we mnie jakieś najgłębsze pragnienie samego Boga, który na skutek moich grzechów wydaje się daleki. W Jezusie - dla tych, którzy z Nim wędrują po ziemi - Bóg staje się bliski. Jego miłość zbawia, to znaczy prowadzi, w Duchu Świętym, do ostatecznego i wiecznego spotkania z Panem. Wtedy to głębokie i jakby przeczuwane pragnienie będzie wypełnione. I to jak! Naprawdę wszystko, o czym tu na ziemi mogę pomarzyć, to jedynie odpadki, a mój Ojciec ma dla mnie najcudowniejszy dar - pełnię człowieczeństwa przeżywanego w Nim. Dlatego będę pragnąć, wiedząc, że otrzymam nieskończenie więcej

 

 

22.09.2013

 

Łk 16,1-13

Pan pochwalił nieuczciwego rządcę (...) Pozyskujcie sobie przyjaciół...

 

Każdy z nas jest nieuczciwym zarządcą cudzego dobra, bo wszystko, co mamy pochodzi od Boga, a  grzech zawsze jest utratą kapitału miłości.

Jezus pokazuje niesamowitą siłę wspólnoty – Bożego „przedsiębiorstwa” na tej ziemi.

Wspólnota jest miejscem, w którym „dzieje się” miłość. To tutaj wybaczamy innym przewinienia wobec nas i modlimy się za nich. W ten sposób kompensujemy sobie  straty spowodowane przez grzech.

Nie jest to do końca uczciwe wobec Ojca? Rzeczywiście, nie byłoby, gdyby Jezus nie spłacił na krzyżu całego naszego długu (co nazywamy zbawieniem). Teraz możemy, poprzez przyjęcie Jezusa do serca, zbliżać się do siebie nawzajem i, prowadzeni przez Jego Ducha, wspólnie pracować w międzynarodowej firmie, zwanej królestwem Bożym.

 

 

15.09.2013

 

Łk 15, 1- 32

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać.

Lubisz dawać prezenty? Myślę, że tak, bo to wielka frajda! Na pewno lubisz patrzeć na czyjąś radość, szczególnie radość kogoś bliskiego. Dając komuś jakąś rzecz z miłością, przede wszystkim dajesz tej osobie samą radość. Skoro tak, to czy dałeś kiedyś prezent Bogu? Jest coś, co Go zawsze bardzo cieszy, taki piękny, wspaniały prezent. Nie trzeba nawet niczego kupować. Wystarczy przyjść do Niego. Tak, trzeba tylko podejść! Bóg tak bardzo cię kocha, tak bardzo pragnie być z tobą, że Twoje towarzystwo może Go uszczęśliwić!

Kochający Ojciec nie czekał na ciebie bezczynnie… Posłał swego jedynego Syna, Jezusa Chrystusa, żeby na krzyżu uwolnił cię od ciężaru uczynków, które oddaliły cię od Boga. Zostaw to, co oddaliło cię od Niego, czyli uświadom sobie swoją grzeszność, i biegnij! Widziałeś kiedyś, jak małe dziecko biegnie do swojej mamy? Nie ociąga się, tylko pędzi najszybciej, jak się da. Decyzja zaufania Bogu i nawrócenia bywa trudna, ale w drodze poprowadzi cię Duch Święty, a spotkanie z Ojcem rozpocznie wspaniałą ucztę! Kochający Tata powie wtedy: Trzeba się weselić i cieszyć. Będzie muzyka, taniec, śpiew... Całe niebo weźmie udział w zabawie! Na tym właśnie polega zbawienie – na radości, która dzięki zwycięstwu Jezusa na krzyżu, zaczyna się już tutaj, na ziemi.

 

 

08.09.2013

Łk 14, 25-33

Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem.

 

Jezus chyba przesadza, chce cię pozbawić rodziny, przyjaciół? Nie! On chce jednego: Pragnie być naprawdę twoim Bogiem! Ponieważ cię kocha, jest zazdrosny! A wielka miłość, która - ze względu na ciebie - zaprowadziła Go na krzyż, oznacza również wielką zazdrość.

Nie bój się miłości! Jeżeli Jezus ma być twoim najlepszym przyjacielem, zaproś go do szkoły, do pracy, na imprezę. Niech nic i nikt nie przesłoni ci Jezusa! Zaproś Go do każdej swojej relacji; dopiero z Jezusem zyska ona na znaczeniu i zaowocuje. On tak bardzo chce ci towarzyszyć, być z tobą wszędzie!

Matka Teresa - właściwie Agnes Gonxha Bojaxhiu - urodziła się 26 sierpnia 1910 r. w Skopje (dzisiejsza Macedonia) w rodzinie albańskiej. Została ochrzczona następnego dnia i ten dzień obchodziła później jako swoje urodziny. Dzieciństwo upłynęło jej w harmonii, pośród małych, codziennych spraw, w atmosferze wsparcia ze strony rodziny. W 1919 r. jej ojciec, kupiec, wyjechał w interesach. Wrócił z podróży w bardzo ciężkim stanie zdrowia i mimo natychmiastowej pomocy zmarł. Odbiło się to istotnie na sytuacji materialnej rodziny. Matka pozostała bez środków do życia. Choć nie było im łatwo, przyjmowali w swoich murach ubogich i szukających pomocy. Regularnie na posiłki przychodziła do nich pewna starsza kobieta. Matka mówiła wtedy do dzieci: "Przyjmujcie ją serdecznie, z miłością. Nie bierzcie do ust nawet kęsa, jeśli wcześniej nie podzielicie się z innymi". Ponadto matka odwiedzała raz w tygodniu staruszkę opuszczoną przez rodzinę, zanosiła jej jedzenie, sprzątała dom, prała, karmiła. Powtarzała dzieciom: "Gdy czynicie coś dobrego, róbcie to bez hałasu, jakbyście wrzucały kamyk do morza".

Urodził się we Włoszech 25 listopada 1881 r. jako Angelo Giuseppe Roncalli, w biednej rodzinie chłopskiej. Jego matka była osobą bardzo religijną. Urodziła 11 dzieci, z których Angelo przyszedł na świat jako czwarty. Charakteryzowała go niezwykłą dobroć, ciepło i pogoda ducha.
Mając 12 lat wstąpił do niższego seminarium duchownego w Bergamo, które było wówczas jednym z najbardziej prestiżowych miejsc kształcenia przyszłych księży. Tam też został przyjęty do III Zakonu św. Franciszka (1 marca 1896 r.). Po otrzymaniu stypendium za wyniki w nauce, rozpoczął naukę w Papieskim Seminarium Rzymskim. W 1902 roku przerwał naukę na rok, żeby odbyć służbę wojskową. Po jej zakończeniu obronił doktorat z teologii i przyjął święcenia kapłańskie. Rok po podjęciu nauki w seminarium zaczął spisywać swoje notatki duchowe i kontynuował tę pracę aż do późnej starości. Jego zapiski wydane zostały pod tytułem "Dziennik duszy". W 1903 roku napisał w nim między innymi: "Bóg pragnie, abyśmy podążali wzorem świętych poprzez czerpanie z życiodajnej esencji ich cnót, a następnie przerabianie jej na swój własny sposób, adaptowanie do naszych indywidualnych możliwości i okoliczności życia. Gdyby św. Alojzy był taki, jak ja, stałby się świętym w zupełnie inny sposób".

Ambroży urodził się około 340 r. w Trewirze, ówczesnej stolicy cesarstwa (dziś w Niemczech). Jego ojciec był namiestnikiem cesarskim, prefektem Galii. Biskupstwo powstało tu już w wieku III/IV, od wieku VIII było już stolicą metropolii. Po św. Marcelinie i po św. Uraniuszu Satyrze, Ambroży był trzecim z kolei dzieckiem namiestnika.
Podanie głosi, że przy narodzeniu Ambrożego, ku przerażeniu matki, rój pszczół osiadł na ustach niemowlęcia. Matka chciała ten rój siłą odegnać, ale roztropny ojciec kazał poczekać, aż rój ten sam się poderwał i odleciał. Paulin, który był sekretarzem naszego Świętego oraz pierwszym jego biografem, wspomina o tym wydarzeniu. Ojciec po tym wypadku zawołał: "Jeśli niemowlę żyć będzie, to będzie kimś wielkim!". Wróżono, że Ambroży będzie wielkim mówcą. W owych czasach był zwyczaj, że chrzest odkładano jak najpóźniej, aby możliwie przed samą śmiercią w stanie niewinności przejść do wieczności. Innym powodem odkładania chrztu świętego był fakt, że ten sakrament przyjęcia do grona wyznawców Chrystusa traktowano nader poważnie, z całą świadomością, że przyjęte zobowiązania trzeba wypełniać. Dlatego Ambroży przez wiele lat był tylko katechumenem, czyli kandydatem, zaś chrzest przyjął dopiero przed otrzymaniem godności biskupiej. Potem sam będzie ten zwyczaj zwalczał.
Po śmierci ojca, gdy Ambroży miał zaledwie rok, wraz z matką i rodzeństwem przeniósł się do Rzymu. Tam uczęszczał do szkoły gramatyki i wymowy. Kształcił się równocześnie w prawie. O jego wykształceniu najlepiej świadczą pisma, które pozostawił. Po ukończeniu nauki założył własną szkołę. W 365 roku, kiedy Ambroży miał 25 lat, udał się z bratem św. Satyrem do Syrmium (dzisiejsze Mitrovica), gdzie była stolica prowincji Pannonii. Gubernatorem jej bowiem był przyjaciel ojca, Rufin. Pozostał tam przez 5 lat, po czym dzięki protekcji Rufina Ambroży został mianowany przez cesarza namiestnikiem prowincji Ligurii-Emilii ze stolicą w Mediolanie. Ambroży pozostawał na tym stanowisku przez 3 lata (370-373). Zaledwie uporządkował prowincję i doprowadził do ładu jej finanse, został wybrany biskupem Mediolanu, zmarł bowiem ariański biskup tego miasta, Auksencjusz. Przy wyborze nowego biskupa powstał gwałtowny spór: katolicy chcieli mieć biskupa swojego, a arianie swojego (arianizm kwestionował równość i jedność Osób Trójcy Świętej, został potępiony ostatecznie na Soborze Konstantynopolitańskim w 381 r.).
Ambroży udał się do kościoła na mocy swojego urzędu, jak również dla zapobieżenia ewentualnym rozruchom. Kiedy obie strony nie mogły dojść do zgody, jakieś dziecię miało zawołać: "Ambroży biskupem!" Wszyscy uznali to za głos Boży i zawołali: "Ambroży biskupem!" Zaskoczony namiestnik cesarski prosił o czas do namysłu. Skorzystał z nastającej nocy i uciekł z miasta. Rano jednak ujrzał się na koniu u bram Mediolanu. Widząc w tym wolę Bożą, postanowił jej więcej się nie opierać. O wyborze powiadomiono cesarza Walentyniana, który wyraził na to swoją zgodę. Dnia 30 listopada 373 r. Ambroży przyjął chrzest święty i wszystkie święcenia, a 7 grudnia został konsekrowany na biskupa. Rozdał ubogim cały swój majątek. Na wiadomość o wyborze przesłali Ambrożemu swoje gratulacje papież św. Damazy I i św. Bazyli Wielki.

Teresa de Cepeda y Ahumada urodziła się 28 marca 1515 r. w Hiszpanii. Pochodziła ze szlacheckiej i zamożnej rodziny zamieszkałej w Avili. Miała 2 siostry i 9 braci. Czytanie żywotów świętych tak rozbudziło jej wyobraźnię, że postanowiła uciec do Afryki, aby tam z rąk Maurów ponieść śmierć męczeńską. Miała wtedy zaledwie 7 lat. Zdołała namówić do tej wyprawy także młodszego od siebie brata, Rodriga. Na szczęście wuj odkrył ich plany i w porę zawrócił oboje do domu. Kiedy przygoda się nie powiodła, Teresa obrała sobie na pustelnię kącik w ogrodzie, by naśladować dawnych pokutników i pustelników. Mając 12 lat przeżyła śmierć matki. Pisała o tym w swej biografii: "Gdy mi umarła matka... rozumiejąc wielkość straty, udałam się w swoim utrapieniu przed obraz Matki Bożej i rzewnie płacząc, błagałam Ją, aby mi była matką. Prośba ta, choć z dziecinną prostotą uczyniona, nie była - zdaje mi się - daremną, bo ile razy w potrzebie polecałam się tej wszechwładnej Pani, zawsze w sposób widoczny doznawałam jej pomocy".
Jako panienka, Teresa została oddana do internatu augustianek w Avila (1530). Jednak ciężka choroba zmusiła ją do powrotu do domu. Kiedy poczuła się lepiej, w 20. roku życia wstąpiła do klasztoru karmelitanek w rodzinnym mieście, Avili. Ku swojemu niezadowoleniu zastała tam wielkie rozluźnienie. Siostry prowadziły życie na wzór wielkich pań. Przyjmowały liczne wizyty, a ich rozmowy były dalekie od ducha Ewangelii. Już wtedy powstała w Teresie myśl o reformie. Złożyła śluby zakonne w roku 1537, ale nawrót poważnej choroby zmusił ją do chwilowego opuszczenia klasztoru. Powróciła po roku. Wkrótce niemoc dosięgła ją po raz trzeci, tak że Teresa była już bliska śmierci. Jak wyznaje w swoich pismach, została wtedy cudownie uzdrowiona. Pisze, że zawdzięcza to św. Józefowi. Odtąd będzie wyróżniać się nabożeństwem do tego właśnie świętego. Choroba pogłębiła w Teresie życie wewnętrzne. Poznała znikomość świata i nauczyła się rozumieć cierpienia innych. Podczas długich godzin samotności i cierpienia zaczęło się jej życie mistyczne i zjednoczenie z Bogiem. Utalentowana i wrażliwa odkryła, że modlitwa jest tajemniczą bramą, przez którą wchodzi się do "twierdzy wewnętrznej". Mistyczka i wizjonerka, a jednocześnie osoba o umysłowości wielce rzeczowej i praktycznej.
Pewnego dnia, w 1557 r., wpatrzona w obraz Chrystusa ubiczowanego, Teresa doznała przemiany wewnętrznej. Uznała, że dotychczasowe ponad 20 lat spędzone w Karmelu nie było życiem w pełni zakonnym. Zrozumiała także, że wolą Bożą jest nie tylko jej własne uświęcenie, ale także uświęcenie jej współsióstr; że klasztor powinien być miejscem modlitwy i pokuty, a nie azylem dla wygodnych pań. W owym czasie Teresa przeżywała szczyt przeżyć mistycznych, które tak pięknie opisała w swoich pismach. W roku 1560 przeżyła wizję piekła. Wstrząsnęła ona nią do głębi, napełniła bojaźnią Bożą oraz zatroskaniem o zbawienie grzeszników i duchem apostolskim ratowania dusz nieśmiertelnych. Miała szczęście do wyjątkowych kierowników duchowych: św. Franciszka Borgiasza (1557) i św. Piotra z Alkantary (1560-1562), który właśnie dokonywał reformy w zakonie franciszkańskim.