„Ulegajcie dowodzącym wami i poddawajcie się, oni bowiem trwają bez snu dla dusz waszych, ponieważ rachunek mają oddać, aby z radością to czyniliby i nie wzdychając, niekorzystne bowiem (dla) was to. Módlcie się za nas, jesteśmy przekonani bowiem, że piękne sumienie mamy, we wszystkim pięknie chcąc obracać się. Obficiej zaś zachęcam, (by) to uczynić, aby szybciej z powrotem zostałbym ustanowiony wam”. (Do Hebrajczyków 13, 17 – 19)

„Mamy ołtarz, z którego zjeść nie mają władzy namiotowi służący. Których bowiem jest wznoszona istot żywych krew za grzech do Świętych poprzez arcykapłana, tych ciała są spalane na zewnątrz obozu. Dlatego i Jezus, aby uświęciłby przez własną krew lud, na zewnątrz bramy doznał cierpienia. Zatem wychodźmy do Niego na zewnątrz obozu, obelgę Jego niosąc; nie bowiem mamy tutaj trwającego miasta, ale mającego nastąpić poszukujemy. Poprzez Niego [więc] wznośmy ofiarę uwielbienia prze cały Bogu, to jest owoc warg przyznających imieniu Jego. Zaś (o) dobroczynności i wspólnocie nie zapominajcie, (z) takich bowiem ofiar jest zadowolony Bóg”. (Do Hebrajczyków 13, 10 – 16)

„Przypominajcie sobie (o) dowodzących wami, którzy powiedzieli wam słowo Boga, których przeglądając wyjście, zachowywania się naśladujcie wiarę. Jezus Pomazaniec wczoraj i dzisiaj Ten sam, i na wieki. Nauczaniem rozmaitym i obcym nie dajcie się przenosić; piękne bowiem łasce dać sobie umacniać serce, nie potrawom, w których nie pomogli sobie postępujący”. (Do Hebrajczyków 13, 7 – 9)

„Kochanie braci niech trwa. (O) gościnności nie zapominajcie, przez tę bowiem uszli uwagi niektórzy, (że) ugościwszy zwiastunów. Pamiętajcie (o) uwięzionych jakby razem związani, (o) krzywdzonych jako i sami będąc w ciele. Szacownym małżeństwo wśród wszystkich i łoże nieskalane, nierządnych bowiem i cudzołożników osądzi Bóg. Nieprzywiązany do pieniędzy sposób; będąc zadowoleni z (tych) (które są obecne); sam bowiem powiedział: Nie cię porzucę ani nie cię pozostawię; tak żeby wykazując śmiałość my mówić: Pan mnie pomagającym, [i] nie będę bał się; co uczyni mi człowiek?” (Do Hebrajczyków 13, 1 – 6)

„Patrzcie, aby nie odsunęlibyście od siebie Mówiącego; jeśli bowiem tamci nie wymknęli się na ziemi, wyprosiwszy się od otrzymującego wyrocznię, wiele bardziej my, (ci) (od Tego) z niebios (którzy odwracamy się); którego głos ziemią zachwiał wtedy, teraz zaś obwieścił mówiąc: Jeszcze raz ja wstrząsnę nie jedynie ziemią, ale i niebem. To zaś Jeszcze raz ujawnia chcianych przemieszczenie jako uczynionych, aby pozostałyby nie chwiane. Dlatego królestwo niezachwiane przyjmując miejmy łaskę, przez którą służylibyśmy w sposób bardzo podobający się Bogu z pobożnością i lękiem; i bowiem Bóg nasz ogniem trawiącym”. (Do Hebrajczyków 12, 25 – 29)

„Nie bowiem podeszliście do dającego się pomacać i zapalającego się ognia i ćmy, i mroku, i nawałnicy, i trąby dźwięku, i głosu słów, który usłyszawszy odsunęli od siebie, aby nie zostać przedłożone im słowo; nie znosili bowiem (tego), (co jest postanawiane): I jeśli zwierzę dotknęłoby góry, zostanie obrzucone kamieniami; i, tak napawające bojaźnią było (to) zjawiające się, Mojżesz powiedział: Napełniony bojaźnią jestem i drżący. Ale podeszliście do Syjonu góry i miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, i dziesiątków tysięcy zwiastunów, zgromadzenia ogólnego i (społeczności) wywołanych pierworodnych, spisanych w niebiosach, i sędziego Boga wszystkich, i duchów sprawiedliwych uczynionych doskonałymi, i przymierza młodego pośrednika, Jezusa, i krwi pokropienia, lepiej mówiącej od Abla”. (Do Hebrajczyków 12, 18 – 24)

„Pokój ścigajcie ze wszystkimi, i uświęcenie, którego bez nikt (nie) zobaczy Pana, doglądając, aby nie ktoś będący pozbawionym z dala od łaski Boga, aby nie jakiś korzeń gorzkości, wzwyż rosnąc, rozpleniłby się i przez niego zostaliby skalani liczni, aby nie jakiś nierządny lub profanujący jak Ezaw, który za zjedzenie jedno oddał związane z pierworództwem swoje. Wiecie bowiem, że i później chcąc dostać w udziale błogosławieństwo nie został zaaprobowany, zmiany myślenia bowiem miejsca nie znalazł, chociaż ze łzami zażądawszy je”. (Do Hebrajczyków 12, 14 – 17)

„Potem (tych) ciała naszego ojców mieliśmy (jako) karcących i szanowaliśmy; nie wiele [zaś] bardziej podporządkujemy się Ojcu duchów i żyć będziemy? Ci bowiem na nieliczne dni według (tego) co wydawało się im, karcili, (Ten) zaś dla pożytku ku przyjąć świętość Jego. Każde zaś karcenie względem (tego) (co) obecne nie wydaje się radości być, ale udręki, później zaś owoc pokojowy (dla tych) przez nie wyćwiczonych oddaje sprawiedliwości. Dlatego opuszczone ręce i sparaliżowane kolana znowu wyprostujcie, i ścieżki wyprostowane czyńcie nogami waszymi, aby nie chrome zwichnęłoby się, uleczone zostałoby zaś bardziej”. (Do Hebrajczyków 12, 9 – 13)

„Jeszcze nie aż do krwi przeciwstawiliście się, przeciw grzechowi walcząc naprzeciw, i całkiem zapomnieliście (o) zachęcie, która wam jako synom jest wykładana: Synu mój, nie lekceważ karcenia Pana, ani bądź osłabiany przez Niego zawstydzany; którego bowiem miłuje Pan, karze, batoży zaś każdego syna, którego przyjmuje. Ku karceniu bądźcie wytrwali; jak synom wam ofiaruje się Bóg; jakim bowiem syn, którego nie karci ojciec? Jeśli zaś bez jesteście karcenia, którego uczestnikami stali się wszyscy, zatem bękartami, a nie synami jesteście”. (Do Hebrajczyków 12, 4 – 8)

„Przeto i my, tak wielkie mając leżące wokół nas mnóstwo świadków, ciężar odłożywszy cały i dokładnie otaczający grzech, przez wytrwałość biegnijmy (w) wyłożonej nam walce. Spoglądając z daleka na (Tego) wiary początek i wodza i czyniącego dojrzałą, Jezusa, który zamiast wyłożonej przed Nim radości zniósł krzyż, wstyd zlekceważywszy, na prawej tronu Boga usiadł. Porównajcie sobie bowiem (Tego), (który) taki (zniósł) od grzeszników względem siebie samego bunt, aby nie doznalibyście porażki (dla) dusz waszych osłabiani”. (Do Hebrajczyków 12, 1 – 3)