„Teraz zaś Bóg umieścił członki, (każdy z osobna z) nich, w ciele, jak zechciał. Gdyby zaś były wszystkie jednym członkiem, gdzie ciało? Teraz zaś liczne członki, jedno zaś ciało. Nie może zaś oko powiedzieć ręce: Potrzeby ciebie nie mam, lub znowu głowa nogom: Potrzeby was nie mam. Ale wiele bardziej (te) wydające się członki ciała, (że) bardziej nie mającymi siły być, konieczne są; i które uważamy, (że) bardziej nieoszacowane być ciała, te szacunkiem obfitszym otaczamy i (te) niedostojne nasze dostojność obfitszą mają, (te) zaś dostojne nasze nie potrzeby mają, ale Bóg złączył ciało, (członkowi) będącemu słabszym obfitszy dawszy szacunek, aby nie było rozłamu w ciele, ale (tak) samo o siebie wzajemnie troszczyły się członki. I czy to cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie członki; czy to dostępuje chwały [jeden] członek, współradują się wszystkie członki”. (Do Koryntian I 12, 18 – 26)

„I bowiem ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma. Jeśli powiedziałaby noga: Ponieważ nie jestem ręką, nie jestem z (tego) ciała, (czyż) wbrew temu nie jest z (tego) ciała? I jeśli powiedziałoby ucho: Ponieważ nie jestem okiem, nie jestem z (tego) ciała, (czyż) wbrew temu nie jest z (tego) ciała? Gdyby całe ciało okiem, gdzie słuch? Gdyby całe słuchem, gdzie powonienie?” (Do Koryntian I 12, 14 – 17)

„Tak jak bowiem ciało jedno jest, a członki liczne ma, wszystkie zaś (te) członki ciała, licznymi będąc, jednym są ciałem, tak i Pomazaniec; i bowiem w jednym Duchu my wszyscy w jedno ciało zanurzeni zostaliśmy, czy to Judejczycy, czy to Hellenowie, czy to niewolnicy, czy to wolni, i wszyscy jednego Ducha otrzymaliśmy do wypicia”. (Do Koryntian I 12, 12 – 13)

„Rozdzielenia zaś darów są, (ten) zaś sam Duch; i rozdzielenia służb są, i (ten) sam Pan; i rozdzielenia dzieł są, (ten) zaś sam Bóg, (ten) działający wszystko w wszystkim. Każdemu zaś jest dawane uwidocznienie Ducha do pożytku. Temu bowiem przez Ducha jest dawane słowo mądrości, innemu zaś słowo poznania, według (tego) samego Ducha, drugiemu wiara w (tym) samym Duchu, innemu zaś dary leczeń w (tym) jednym Duchu, innemu zaś dzieła mocy, innemu [zaś] prorokowanie, innemu [zaś] rozróżnienia duchów, drugiemu rody języków, innemu zaś tłumaczenie języków: wszystko zaś to działa jeden i (ten) sam Duch, rozdzielający w sposób własny każdemu jak postanawia”. (Do Koryntian I 12, 4 – 11)

„O zaś (rzeczach) duchowych, bracia, nie chcę wy nie wiedzieć. Wiecie, że gdy poganami byliście, do wizerunków, (tych) bez głosu, jakby prowadzeni byliście (jako) uwięzieni. Dlatego daję poznać wam, że nikt w Duchu Boga mówiący (nie) mówi: Zaklęciem Jezus i nikt (nie) może powiedzieć: Panem Jezus, chyba że w Duchu Świętym”. (Do Koryntian I 12, 1 – 3)

„Jeśli zaś siebie samych rozsądzilibyśmy, nie bylibyśmy sądzeni; sądzeni zaś przez Pana jesteśmy karceni, aby nie z światem zostalibyśmy zasądzeni. Tak że, bracia moi, schodząc się ku zjedzeniu, jedni drugich czekajcie. Jeśli ktoś łaknie, w domu niech je, aby nie ku sądowi schodzilibyście się. (Sprawy) zaś pozostałe, jak przyjdę, rozporządzę”. (Do Koryntian I 11, 31 – 34)

„Tak że który jadłby (ten) chleb lub piłby (ten) kielich Pana niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pana. Niech próbuje zaś człowiek siebie samego i tak z (tego) chleba niech je i z kielicha niech pije, bo jedząc i pijąc, sąd sobie samemu je i pije, nie rozróżniając ciała. Przez to w was wielu nie mających siły, i nieokrzepłych, i zasypiają dość liczni”. (Do Koryntian I 11, 27 – 30)

„Ja bowiem przyjąłem od Pana, co i przekazałem wam, że Pan Jezus w (tej) nocy, której był wydawany, wziął chleb i podziękowawszy połamał i powiedział: To me jest ciało, (to) za was. To czyńcie ku mojemu przypomnieniu. Tak samo i kielich po spożyciu wieczerzy, mówiąc: Ten kielich nowym przymierzem jest w mojej krwi. To cyńcie, ilekroć pilibyście, ku mojemu przypomnieniu. Ilekroć bowiem jedlibyście chleb ten i kielich pilibyście, śmierć Pana zwiastujecie, aż do (kiedy) przyjdzie”. (Do Koryntian I 11, 23 – 26)

„(Gdy schodzicie się) więc wy na (to) samo, nie jest Pańskiej Wieczerzy zjedzenie, każdy bowiem własną wieczerzę wcześniej bierze w zjedzeniu, i ten łaknie, ten zaś jest pijany. Czy bowiem domów nie macie na jedzenie i picie? Lub (społeczność) wywołanych Boga lekceważycie i zawstydzacie (tych) nie mających? Co mam powiedzieć wam? Mam pochwalić was? W tym nie pochwalam”. (Do Koryntian I 11, 20 – 22)

„To zaś nakazując nie pochwalam, że nie ku lepszemu, ale ku gorszemu schodzicie się. Najpierw bowiem schodząc się wy w (społeczności) wywołanych, słyszę rozłamy w was być i (w) część jakąś wierzę. Trzeba bowiem i stronnictwa w was być, aby [i] wypróbowani widocznymi stali się w was”. (Do Koryntian I 11, 17 – 19)