„I cielę uczynili w dniach owych, i zanieśli ofiarę wizerunkowi , i cieszyli się w czynach rąk ich. Zwrócił zaś Bóg i wydał ich, (aby służyli) wojsku nieba, jak jest napisane w księdze proroków: Czy (bydlęta) zabijane i ofiary przynieśliście mi (przez) lat czterdzieści na pustkowiu, domu Izraela? I wzięliście do góry namiot Molocha i gwiazdę boga [waszego] Refana, figury, które uczyniliście, (aby) kłaniać się im; i przesiedlę was po tamtej stronie Babilonu”. (Dokonania wysłanników 7, 41 – 43) 

„Gdy nowych bogów obrano, którym dawniej nie służyli, czyż widać było choć jedną tarczę lub dzidę wśród czterdziestu tysięcy w Izraelu? 9 Serce me zwraca się ku wodzom izraelskim, ku tym z ludu, co dobrowolnie ofiarowali się do walki: błogosławcie Pana! 10 Wy, co jeździcie na białych oślicach, wy, co na kobiercach siadacie, wy, przechodzący drogą - śpiewajcie. 11 Niech swym głosem dzielący łupy u wodopojów sławią dobrodziejstwa Pana, dobrodziejstwa względem osiedli izraelskich. <Wówczas lud Pana zstąpił do bram>. 12 Powstań, o powstań, Deboro, 
powstań, o powstań i pieśń zaśpiewaj! Powstań, Baraku, by pojmać twych jeńców, synu Abinoama. 13 Niech wtedy zstąpi reszta możnych z ludu Pana, niech zstąpi ku mnie wśród bohaterów”.

Jezus wielokrotnie doprowadza do pytań tych, z którymi się spotyka Mk 11, 27 – 28 „Przyszli znowu do Jerozolimy. Kiedy chodził po świątyni, przystąpili do Niego arcykapłani, uczeni w Piśmie i starsi i zapytali Go: Jakim prawem to czynisz? I kto Ci dał tę władzę, żeby to czynić?”

„Tego Mojżesza, którego odrzucili powiedziawszy: Kto cię ustanowił przywódcą i sędzią? To tego Bóg [i] (jako) przywódcę, i (jako) odkupiciela wysłał razem z ręką zwiastuna, (tego) (który dał się zobaczyć) mu w jeżynie. To ten wyprowadził ich, uczyniwszy cudy i znaki w ziemi Egipcie, i w Czerwonym Morzu, i na pustkowiu (przez) lat czterdzieści. To ten jest, Mojżesz, (ten) (który powiedział) synom Izraela: Proroka wam podniesie Bóg z braci waszych jak mnie. To ten jest (który stał się) w (społeczności) wywołanych na pustkowiu ze zwiastunem mówiącym (do) niego na górze Synaj, i (z) ojcami naszymi, który przyjął wypowiedzi żyjące, (aby) dać nam, któremu nie zechcieli posłusznymi stać się ojcowie nasi, ale odepchnęli od siebie i zwrócili się w sercach ich do Egiptu, powiedziawszy (do) Aarona: Uczyń nam bogów, którzy będą szli przed nami; bo Mojżesz ten, który wyprowadził nas z ziemi Egiptu, nie wiemy, co stało się jemu”. (Dokonania wysłanników 7, 35 – 40) 

„Dnia tego Debora i Barak, syn Abinoama, śpiewali hymn w słowach: 2 «Skoro wodzowie w Izraelu stanęli na czele, a lud dobrowolnie się ofiarował do walki, błogosławcie Pana! 3 Słuchajcie, królowie, nastawcie uszu, władcy: Dla Pana będę śpiewała, będę opiewać Pana, Boga Izraela. 4 Panie, gdyś Ty wychodził z Seiru, gdyś z pól Edomu wyruszał, ziemia wtedy drżała, kropiły niebiosa, chmury kropiły wodą. 5 Góry dżdżem ociekały przed obliczem Pana, <to Synaj> - przed obliczem Pana, Boga Izraela! 6 Za dni Szamgara, syna Anata, za dni Jaeli opustoszały drogi, a chodzący szlakami udeptanymi, po krętych drogach kroczyli. 7 Zanikło życie w osiedlach, zanikło w Izraelu, aż powstała Debora, powstała jako matka w Izraelu”.

Owocność modlitwy zależy także od przebaczenia Mk 11, 25 „A kiedy stajecie do modlitwy, przebaczcie, jeśli macie co przeciw komu, aby także Ojciec wasz, który jest w niebie, przebaczył wam wykroczenia wasze”.

„I (kiedy wypełnionych zostało) lat czterdzieści dał się zobaczyć mu na pustkowiu góry Synaj zwiastun w płomieniu ognia jeżyny. Zaś Mojżesz zobaczywszy dziwił się widzeniu. (Kiedy podchodził) zaś on, (żeby) oglądnąć, stał się głos Pana: Ja Bóg ojców twych, Bóg Abrahama, i Izaaka, i Jakuba. Drżącym zaś stawszy się Mojżesz nie odważył się oglądnąć. Powiedział zaś mu Pan: Rozwiąż sandały nóg twych, bo miejsce, na którym stanąłeś, ziemią świętą jest. Zobaczywszy zobaczyłem skrzywdzenie ludu mego, (tego) w Egipcie, i wzdychania ich wysłuchałem, i zszedłem wyrwać ich. I teraz tutaj wyślę cię do Egiptu”. (Dokonania wysłanników 7, 30 – 34) 

„Jael wychodząc naprzeciw Sisery rzekła do niego: «Zatrzymaj się, panie, zatrzymaj się u mnie! Nie bój się niczego!» Zatrzymał się więc u niej pod namiotem, a ona nakryła go kocem. 19 Potem rzekł do niej: «Daj mi - proszę cię - napić się trochę wody, gdyż mam pragnienie». Ona otwarła bukłak z mlekiem, dała mu się napić i nakryła go na powrót. 20 «Czuwaj przy wejściu do namiotu - rzekł jej - a gdyby ktoś nadszedł i zapytał mówiąc: "Jest tu kto?" - odpowiedz: "Nie ma"». 21 Lecz Jael, żona Chebera, wzięła palik od namiotu, uchwyciła młot w rękę, i zbliżając się cicho do niego, przebiła jego skroń palikiem, tak że ten utkwił w ziemi, [Sisera] spał bowiem głęboko, wyczerpany do ostatka. W ten sposób zginął. 22 Tymczasem nadszedł Barak ścigając Siserę. Jael wyszła naprzeciw niego: «Wejdź - rzekła do niego - a pokażę ci człowieka, którego szukasz». Wstąpił do niej, a oto Sisera leżał martwy, z palikiem w skroni. 23 Tak Bóg w tym dniu uniżył przed Izraelitami Jabina, króla Kanaanu. 24 Ręka zaś Izraelitów uciskała coraz mocniej Jabina, króla Kanaanu, aż do całkowitej jego zagłady”.

Jezus nieustannie łączy skuteczność modlitwy z wiarą Mk 11, 24 „Dlatego powiadam wam: Wszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie”.

„Gdy zaś wypełniał się mu czterdziestoletni czas, weszło do serca jego przyglądnąć się braciom jego, synom Izraela. I zobaczywszy jakiegoś doznającego niesprawiedliwości, stanął w obronie i uczynił obronę uznojonemu, uderzywszy Egipcjanina. Sądził zaś, (że) rozumieć bracia [jego], że Bóg przez rękę jego daje zbawienie im, ci zaś nie zrozumieli. Nadchodzącego dnia dał się zobaczyć im walczącym i jednał ich ku pokojowi powiedziawszy: Mężowie, braćmi jesteście; po co czynicie niesprawiedliwość jeden drugiemu? Ten zaś czyniący niesprawiedliwość (temu) tuż obok odepchnął od siebie go powiedziawszy: Kto cię ustanowił przywódcą i sędzią nad nami? Czy zgładzić mię ty chcesz, (w) który sposób zgładziłeś wczoraj Egipcjanina? Uciekł zaś Mojżesz na słowo to i stał się mieszkającym obok w ziemi Madian, gdzie zrodził synów dwóch”. (Dokonania wysłanników 7, 23 – 29)