„Posłała ona po Baraka, syna Abinoama z Kedesz w pokoleniu Neftalego. «Oto - rzekła mu - co nakazał Pan, Bóg Izraela: Idź, udaj się na górę Tabor i weź z sobą dziesięć tysięcy mężów synów Neftalego i synów Zabulona. 7 Przyprowadzę ci do potoku Kiszon Siserę, wodza wojska Jabina, z jego rydwanami i hufcami i dam je w twoje ręce». 8 Odpowiedział jej Barak: «Jeżeli ty pójdziesz ze mną, pójdę, lecz jeśli ty nie pójdziesz ze mną, nie pójdę». 9 «Pójdę więc z tobą - odpowiedziała mu - lecz chwała nie okryje drogi, po której pójdziesz, albowiem przez ręce kobiety Pan wyda Siserę». Powstała więc Debora i razem z Barakiem udała się do Kedesz. 10 Barak zaś zwołał pokolenie Zabulona i Neftalego, i dziesięć tysięcy mężów poszło z nim, a Debora mu towarzyszyła. 11 Cheber Kenita oddzielił się od rodu Kaina i od plemienia synów Chobaba, teścia Mojżesza. Rozbił swój namiot koło Dębu w Saannaim, w pobliżu Kedesz”.

Jezus uczy nas, że wypowiadane słowo ma moc, a co siejemy, to będziemy zbierać Mk 11, 20 – 21 „Przechodząc rano, ujrzeli drzewo figowe uschłe od korzeni. Wtedy Piotr przypomniał sobie i rzekł do Niego: Rabbi, patrz, drzewo figowe, któreś przeklął, uschło”. 

„Przyszedł zaś głód na cały Egipt i Kanaan i utrapienie wielkie, i nie znajdowali żywności ojcowie nasi. Usłyszawszy zaś Jakub (że jest) zboże, do Egiptu wysłał ojców naszych najpierw. I w drugim (pobycie) dał się rozpoznać Józef braciom jego, i widoczny stał się faraonowi ród Józefa. Wysławszy zaś Józef przywołał do siebie Jakuba, ojca jego, i całą rodzinę w duszach siedemdziesięciu pięciu. I zszedł Jakub do Egiptu. I umarł on, i ojcowie nasi, i przemieszczeni zostali do Sychem, i umieszczeni zostali w (tym) grobowcu, który kupił Abraham (za) szacunek srebra od synów Chamera w Sychem”. (Dokonania wysłanników 7, 11 – 16)

„Po śmierci Ehuda Izraelici znów zaczęli czynić to, co złe w oczach Pana, 2 i Pan wydał ich w ręce Jabina, króla Kanaanu, który panował w Chasor. Wodzem jego wojsk był Sisera, który mieszkał w Charoszet-Haggoim. 3 Wówczas Izraelici wołali do Pana. Jabin bowiem miał dziewięćset żelaznych rydwanów i nielitościwie uciskał Izraelitów przez lat dwadzieścia. 4 W tym czasie sprawowała sądy nad Izraelem Debora, prorokini, żona Lappidota. 5 Zasiadała ona pod Palmą Debory, między Rama i Betel w górach Efraima, dokąd przybywali Izraelici, aby rozsądzać swoje sprawy”.

Jezus wie, czego chce nauczyć swoich uczniów, choć oni niekoniecznie rozumieją wszystkie posunięcia Nauczyciela Mk 11, 19 „Gdy zaś wieczór zapadał, Jezus i uczniowie wychodzili poza miasto”.

„I lud, którego będą niewolnikami, osądzę ja, Bóg powiedział, i po tych wyjdą i będą służyć mi w miejscu tym. I dał mu układ obrzezania. I tak zrodził Izaaka i obrzezał go dnia ósmego, i Izaak Jakuba, i Jakub dwunastu patriarchów. I patriarchowie pozazdrościwszy Józefa oddali do Egiptu. I był Bóg z nim, i wyrwał sobie go z wszystkich utrapień jego, i dał mu łaskę i mądrość wobec faraona, króla Egiptu, i ustanowił go dowodzącym nad Egiptem i [nad] całym domem jego”. (Dokonania wysłanników 7, 7 – 10)

„Gdy oni czekali, Ehud uciekł, przeszedł koło bożków i bezpiecznie wrócił do Hasseira. 27 Wróciwszy, zatrąbił w róg na górze Efraima. Izraelici zeszli z góry, a on na ich czele. 28 «Pójdźcie ze mną! - rzekł do nich - albowiem Pan wydał waszych wrogów, Moabitów, w wasze ręce». Poszli za nim, odcięli Moabitom bród na Jordanie i nie pozwalali nikomu przejść. 29 W tym czasie pobili około dziesięciu tysięcy Moabitów, wszystkich co silniejszych i waleczniejszych, tak że nikt nie uszedł. 30 W tym dniu Moab został poniżony pod ręką Izraela i odtąd żył kraj w spokoju przez lat osiemdziesiąt. 31 Po nim był Szamgar, syn Anata. Pobił on ościeniem na woły Filistynów w liczbie sześciuset ludzi - i on także wybawił Izraela”.

Historia lubi się powtarzać. Gdy jedni cieszą się Bogiem, inni próbują wyeliminować Go z życia Mk 11, 18 „Doszło to do arcykapłanów i uczonych w Piśmie, i szukali sposobu, jak by Go zgładzić. Czuli bowiem lęk przed Nim, gdyż cały tłum był zachwycony Jego nauką”.

„Ehud podszedł do niego. Król przebywał w letniej górnej komnacie, której używał dla siebie. «Mam dla ciebie, królu, słowo od Boga!» - rzekł do niego Ehud, na co ten podniósł się ze swego tronu. 21 Wtenczas Ehud sięgnął lewą ręką po sztylet, który schował na prawym biodrze, i utopił go w jego brzuchu. 22 Rękojeść wraz z ostrzem weszła do wnętrzności i utkwiła w jego tłuszczu, gdyż [Ehud] nie wydobył sztyletu z brzucha i <wyszedł...> 23 Następnie Ehud wyszedł przez ganek, zamknął za sobą drzwi komnaty i zasunął rygle. 24 Po jego odejściu nadeszli słudzy i spostrzegli, że drzwi letniej komnaty są zaryglowane. Mówili więc do siebie: «Z pewnością chce okryć sobie nogi w letniej komnacie». 25 Czekali długo, aż się zaczęli niepokoić, dlaczego nie otwiera drzwi letniej komnaty. Wreszcie wziąwszy klucz otworzyli, a oto pan ich leżał martwy na ziemi”.

„Wtedy wyszedłszy z ziemi Chaldejczyków, zamieszkał w Charanie. I stamtąd po śmierci ojca jego przesiedlił go do ziemi tej, na której wy teraz zamieszkujcie. I nie dał mu dziedziczenia w niej ani podstawy nogi, i obiecał dać jemu na nabycie jej i nasieniu jego po nim, nie (choć było) mu dziecko. Powiedział zaś tak Bóg, że będzie nasienie jego mieszkającym obok w ziemi cudzej; i uczynią niewolnikiem je, i będą krzywdzić (przez) lat czterysta”. (Dokonania wysłanników 7, 4 – 6)