„Dlatego i doznawałem przeszkód wiele, (by) przyjść do was; teraz zaś już nie miejsca mając w okolicach tych, pragnienie zaś mając (by) przyjść do was od wielu lat, gdy (może) pójdę do Hiszpanii; mam nadzieję bowiem przechodząc obejrzeć was i przez was zostać wyprawionym tam, jeśli wami najpierw po części nasycony zostanę teraz zaś idę do Jeruzalem służąc świętym. Znalazła upodobanie bowiem Macedonia i Achaja wspólnotę pewną uczynić sobie względem ubogich świętych, (tych) w Jeruzalem”. (Do Rzymian 15, 22 – 26)

„Mam więc dumę w Pomazańcu Jezusie (co do tych) względem Boga; nie bowiem odważę się (o) czymś mówić, czego nie sprawił Pomazaniec przeze mnie ku posłuszeństwu pogan, słowem i czynem, przez moc znaków i cudów, przez moc Ducha [Boga]; tak że ja od Jeruzalem i kołem aż do Ilirii wypełnić dobrą nowinę Pomazańca, tak zaś uważając za szacowne, (by) głosić dobrą nowinę nie gdzie został wymieniony Pomazaniec, aby nie na cudzym fundamencie budowałbym, ale jak jest napisane: Którym nie zostało oznajmione o Nim, zobaczą, i którzy nie usłyszeli, zrozumieją”. (Do Rzymian 15, 17 – 21)

„Jestem przekonany zaś, bracia moi, i sam ja co do was, że i sami napełnieni jesteście dobrocią, wypełnieni całym poznaniem, mogący i jedni drugim kłaść do rozumu. Odważniej zaś napisałem wam po części, jako nadto przypominający wam z powodu łaski, danej mi przez Boga, ku być ja publicznym sługą Pomazańca Jezusa względem pogan, spełniającym święte obrzędy (co do) dobrej nowiny Boga, aby stałaby się ofiara pogan bardzo godną przyjęcia, uświęconą przez Ducha Świętego”. (Do Rzymian 15, 14 – 16)

„Dlatego dobierajcie jedni drugich, tak jak i Pomazaniec dobrał was, ku chwale Boga. Mówię bowiem, (że) Pomazaniec sługą stać się obrzezania dla prawdy Boga, ku umocnić obietnice ojców, zaś poganie za litość oddać chwałę Bogu; tak jak jest napisane: Przez to wyznawać będę cię wśród pogan, i imieniu Twemu będę śpiewać. I znowu mówi: Ucieszcie się, poganie, z ludem Jego. I znowu: Wielbicie, wszyscy poganie, Pana, i zacznijcie chwalić Go wszystkie ludy. I znowu Izajasz mówi: Będzie korzeń Jessego, i wstający, (aby) przewodzić poganom; na nim poganie oprą nadzieję. Zaś Bóg nadziei oby wypełnił was całą radością i pokojem podczas wierzyć, ku obfitować wy w nadziei przez moc Ducha Świętego”. (Do Rzymian 15, 7 – 13)

„Jesteśmy winni zaś my, mocni, bezsilności niemocnych nosić, i nie sobie samym przypodobać się. Każdy (z) nas (temu) tuż obok niech przypodoba się ku dobru ze względu na budowanie; i bowiem Pomazaniec nie sobie samemu przypodobał się; ale tak jak jest napisane: Obelgi lżących cię spadły na mnie. Jakie bowiem wcześniej zostały napisane, ku naszej nauce zostały napisane, aby przez wytrwałość i przez zachętę Pism nadzieję mielibyśmy. Zaś Bóg wytrwałości i zachęty oby dał wam to samo myśleć wśród jedni drugich według Pomazańca Jezusa, aby jednomyślnie przez jedne usta oddawalibyście chwałę Bogu i Ojcu Pana naszego, Jezusa Pomazańca”. (Do Rzymian 15, 1 – 6)

„Zatem więc (te) pokoju ścigajmy i (te) budowania, (tego) ku jedni drugim; nie ze względu na potrawę obalaj dzieło Boga. Wszystko czyste, ale złe (dla) człowieka, (tego) poprzez potknięcie się jedzącego. Piękne nie zjeść mięsa i nie wypić wina, i nie przez co brat twój potyka się. Ty wiarę, [którą] masz, dla ciebie samego miej przed Bogiem. Szczęśliwy nie sądzący siebie samego, w czym aprobuje; zaś rozróżniający sobie, jeśli zje, jest zasądzony, bo nie z wiary; wszystko zaś, co nie z wiary grzechem jest”. (Do Rzymian 14, 19 – 23)

„Jeśli bowiem z powodu potrawy brat twój jest zasmucany, już nie według miłości chodzisz. Nie potrawą twą tego gub, za którego Pomazaniec umarł. Nie niech będzie spotwarzane więc wasze dobre. Nie bowiem jest królestwo Boga zjedzeniem i wypiciem, ale sprawiedliwością, i pokojem, i radością w Duchu Świętym; bo w tym służący Pomazańcowi bardzo podobającym się Bogu i wypróbowanym (dla) ludzi”. (Do Rzymian 14, 15 – 18)

„Jest napisane bowiem: Żyję ja, mówi Pan, że (dla) mnie zegnie wszystko kolano. I każdy język wyzna Bogu. Zatem [więc] każdy (z) nas o sobie samym słowo da [Bogu]. Już nie więc jedni drugich sądźmy; ale to osądźcie raczej, (by) nie kłaść potknięcia się bratu lub obrazy. Wiem i jestem przekonany w Panu, Jezusie, że nic pospolitym z powodu siebie samego; jeśli nie (dla) liczącego sobie, (że) coś pospolitym być, dla niego pospolitym”. (Do Rzymian 14, 11 – 14)

„Ten [bowiem sądzi dzień obok dnia, ten zaś sądzi każdy dzień; każdy we własnej myśli niech się dopełnia. Myślący (o) dniu dla Pana myśli; i jedzący (dla) Pana je, dziękuję bowiem Bogu; i nie jedzący (dla) Pana nie je, i dziękuje Bogu. Nikt bowiem (z) nas dla siebie samego (nie) żyje, i nikt dla siebie samego (nie) umiera; jeśli bowiem żyjemy, (dla) Pana żyjemy, jeśli umieramy, (dla) Pana umieramy. Jeśli więc żyjemy, jeśli także umieramy, Pana jesteśmy. Na to bowiem Pomazaniec umarł i ożył, aby i (nad) martwymi i (nad) żyjącymi zapanowałby. Ty zaś dlaczego sądzisz brata twego? Lub i ty dlaczego masz za nic brata twego? Wszyscy bowiem staniemy przy trybunie Boga”. (Do Rzymian 14, 5 – 10)

„Zaś będącego bez siły (we) wierze dobierajcie, nie ku rozróżnianiom rozważań. Ten wierzy, (że) zjeść wszystko, (ten) zaś będący bez siły jarzyny je. Jedzący nie jedzącego nie niech ma za nic, zaś nie jedzący jedzącego nie niech sądzi, Bóg bowiem go dobrał. Ty kim jesteś, sądząc cudzego domownika? Własnemu panu trwa lub pada; zostanie postawiony zaś, jest mocny bowiem Pan postawić go”. (Do Rzymian 14, 1 – 4)