„Jeśli zaś szukając, (by) zostać uznanymi za sprawiedliwych, w Pomazańcu znaleźliśmy się i sami (jako) grzesznicy, czy Pomazaniec grzechu sługą? Nie może stać się! Jeśli bowiem co obaliłem, to znowu buduję, (jako) przestępcę mnie samego polecam”. (Do Galatów 2, 17 – 18)

„My z natury Judejczykami i nie z pogan grzesznikami, wiedząc [zaś], że nie jest uznawany za sprawiedliwego człowiek dzięki czynom Prawa, jeśliby nie przez wiarę Jezusa Pomazańca, i my w Pomazańca Jezusa uwierzyliśmy, aby zostalibyśmy uznani za sprawiedliwych dzięki wierze Pomazańca i nie dzięki czynom Prawa, bo dzięki czynom Prawa nie zostanie uznane za sprawiedliwe każde ciało”. (Do Galatów 2, 15 – 16)

„Gdy zaś przyszedł Kefas do Antiochii, w twarz mu stanąłem przeciw, bo obwiniony był. Przed bowiem przyjść niektórzy od Jakuba z poganami jadł razem; gdy zaś przyszli, powstrzymał się i oddzielał samego siebie, bojąc się (tych) z obrzezania. I zaczęli być obłudni razem z nim [i] pozostali Judejczycy, tak że i Barnaba dał się razem odprowadzić ich obłudzie. Ale gdy zobaczyłem, że nie prosto kroczą względem prawdy dobrej nowiny, powiedziałem Kefasowi przed wszystkimi: Jeśli ty Judejczykiem będąc na sposób pogan i nie na sposób judejski żyjesz, jak pogan zmuszasz, (by) żyć na sposób judejski?” (Do Galatów 2, 11 – 14)

„Od zaś (tych) uważanych, (że) być czymś jakimi niegdyś byli, nic mi (nie) przewyższa; oblicza Bóg człowieka nie bierze mnie bowiem (ci) uważani nic (nie) dodatkowo nałożyli, ale przeciwnie, zobaczywszy, że mam powierzoną dobrą nowinę nieobrzezania tak jak Piotr obrzezania, (Ten) bowiem, (który zaczął działać w) Piotrze ku wysłannictwu obrzezania, zaczął działać w i mnie ku poganom, i poznawszy łaskę daną mi, Jakub i Kefas i Jan, (ci) uważani, (że) kolumnami być, prawice dali mnie i Barnabie wspólnoty, aby my ku poganom, oni zaś ku obrzezaniu; jedynie (o) ubogich aby przypominalibyśmy sobie, (w) czym i wykazałem gorliwość, (by) samo to uczynić”. (Do Galatów 2, 6 – 10)

„Następnie po czternastu latach znowu wszedłem do Jerozolimy Barnabą, wziąwszy razem i Tytusa; wszedłem zaś według objawienia; i wyłożyłem im dobrą nowinę, którą ogłaszam wśród pogan, na oddzielne zaś (tym) uważanym, aby nie jakoś na puste biegłbym lub pobiegłem. Ale ani Tytus, (ten) razem ze mną, Hellenem będący, (nie) został zmuszony, (by) dać się obrzezać; z powodu zaś błędnie wprowadzanych kłamliwych braci, którzy nieszczęśliwie weszli, (by) na szkodę przyjrzeć się wolności naszej, którą mamy w Pomazańcu Jezusie, aby nas zniewoliliby; tym ani na godzinę (nie) ustąpiliśmy podporządkowaniem się, aby prawda dobrej nowiny przetrwałaby względem was”. (Do Galatów 2, 1 – 5)

„Następnie przyszedłem do okolic Syrii i Cylicji. Byłem zaś nie poznawany twarzą (dla) (społeczności) wywołanych Judei, (dla tych) w Pomazańcu, jedynie zaś słyszącymi byli, że: Ten ścigający nas niegdyś teraz głosi dobrą nowinę wiarę, którą niegdyś niszczył, i oddawali chwałę przeze mnie Bogu”. (Do Galatów 1, 21 – 24)

„Następnie po latach trzech wszedłem do Jerozolimy, (by) poznać Kefasa, i zatrzymałem się przy nim dni piętnaście; innego zaś (z) wysłanników nie zobaczyłem, jeśli nie Jakuba, brata Pana. Co zaś piszę wam, oto przed Bogiem, że nie kłamię”. (Do Galatów 1, 18 – 20)

„Gdy zaś znalazł upodobanie [Bóg], (który oddzielił) mię od łona matki mej i (który powołał) przez łaskę Jego, (by) objawić Syna Jego we mnie, aby głosiłbym dobrą nowinę (o) Nim wśród pogan, zaraz nie dodatkowo nałożyłem ciałem i krwią, ani (nie) wszedłem do Jerozolimy do (tych) przede mną wysłanników, ale odszedłem do Arabii, i znowu wróciłem do Damaszku”. (Do Galatów 1, 15 – 17)

„Usłyszeliście bowiem (o) moim obracaniu się niegdyś w judaizmie, że w nadmiarze prześladowałem (społeczność) wywołanych Boga i niszczyłem ją, i posuwałem się naprzód w judaizmie ponad wielu współrówieśników w pokoleniu mym, obficiej fanatykiem będąc ojczystych mych przekazów”. (Do Galatów 1, 13 – 14)

„Teraz bowiem ludzi przekonywam czy Boga? Czy szukam ludziom przypodobać się? Jeśli jeszcze ludziom przypodobałbym się, Pomazańca niewolnikiem nie byłbym. Daję poznać bowiem wam, bracia, dobrą nowinę ogłoszoną jako dobrą nowinę przeze mnie, że nie jest według człowieka; ani bowiem ja od człowieka (nie) przyjąłem jej, ani (nie) zostałem nauczony, ale przez objawienie Jezusa Pomazańca”. (Do Galatów 1, 10 – 12)