„I zdumiewali się na naukę jego, bo (z) władzą było słowo jego. I w synagodze był człowiek mający ducha demona nieczystego i zakrzyknął głosem wielkim: Hej! Co nam i tobie, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś zgubić nas? Znam cię, kto jesteś, Święty Boga. I skarcił go Jezus mówiąc: Włóż kaganiec i wyjdź z niego. I rzuciwszy go demon na środek, wyszedł z niego nic (nie) zaszkodziwszy mu”. (Według Łukasza 4, 32 – 35)

„I przykazał im wiele, aby nikt (nie) poznał tego; i powiedział, (by) dać jej zjeść. I wyszedł stamtąd, i przychodzi do ojczyzny jego, i towarzyszą mu uczniowie jego. I (gdy stał się) szabat, zaczął nauczać w synagodze; i liczni słuchający zdumiewali się mówiąc: Skąd temu to, i (co to za) mądrość dana temu, i moce takie przez ręce jego stające się?” (Według Marka 5, 43 – 6, 2)

„Nie więc martwcie się na jutro, bowiem jutro martwić się będzie o siebie. Wystarczające dniowi zło jego. Nie sądźcie, aby nie zostaliście osądzeni. (Jakim) bowiem sądem sądzicie, osądzeni zostaniecie, i w jakiej mierze mierzycie, odmierzone zostanie wam. Dlaczego zaś widzisz drzazgę w oku brata twego, zaś w twoim oku belki nie zauważasz?” (Według Mateusza 6, 34 – 7, 3)

„I dla tego prześladowali Judejczycy Jezusa, bo to czynił w szabat. Zaś [Jezus] odpowiedział im: Ojciec mój aż do teraz działa, i ja działam. Dla tego więc bardziej (usiłowali) go Judejczycy zabić, bo nie tylko (unieważniał) szabat, ale i ojcem własnym nazywał Boga, równym siebie czyniąc Bogu”. (Według Jana 5, 16 – 18)

 „I napełnili się wszyscy szałem w synagodze słysząc to; i powstawszy wyrzucili go na zewnątrz miasta i poprowadzili go aż do krawędzi góry, na której miasto zbudowane było ich, żeby strącić go. On zaś przeszedłszy przez środek ich poszedł. I zeszedł do Kafarnaum, miasta Galilei. I był nauczający ich w szabat(y)”. (Według Łukasza 4, 28 – 31)

„I wyśmiewali go. On zaś wyrzuciwszy wszystkich zabiera ojca dziecka i matkę, i tych z nim, i wchodzi, gdzie było dziecko. I chwyciwszy silnie rękę dziecka mówi jej: Talitha kum, co jest przetłumaczone: Dziewczynko, tobie mówię, podnieś się. I zaraz wstała dziewczynka i chodziła, była bowiem lat dwunastu. I zdumieli się [zaraz] zdumieniem wielkim”. (Według Marka 5, 40 – 42)

„Nie więc martwcie się mówiąc: Co jedlibyśmy? Lub: Co pilibyśmy? Lub: Czym odzialibyśmy się? Wszystkiego bowiem tego narody poszukują. Wie bowiem Ojciec wasz niebieski, że potrzebujecie tych wszystkich. Szukajcie zaś najpierw królestwa [Boga] i sprawiedliwości jego, a to wszystko dołożone będzie wam”. (Według Mateusza 6, 31 – 33)

„Zaś uleczony nie wiedział, kto jest, bowiem Jezus odsunął się od tłumu będącego w tym miejscu. Po tym znajduje go Jezus w świątyni i powiedział mu: Oto zdrowy stałeś się. Już nie grzesz, aby nie gorsze ci coś stało się. Odszedł (ten) człowiek i oznajmił Judejczykom, że Jezus jest (tym), (który uczynił) go zdrowym”. (Według Jana 5, 13 – 15)

„Naprawdę zaś mówię wam, liczne wdowy były w dniach Eliasza w Izraelu, kiedy zamknięte zostało niebo na lata trzy i miesięcy sześć, jak stał się głód wielki na całej ziemi, i do żadnej (z) nich posłany został Eliasz, jeśli nie do Sarepty Sydonu, do kobiety wdowy. I liczni trędowaci byli w Izraelu za Elizeusza proroka i żaden (z) nich oczyszczony został, jeśli nie Najman Syryjczyk”. (Według Łukasza 4, 25 – 27)

„I nie dopuścił nikomu z nim współtowarzyszyć, jeśli nie Piotrowi i Jakubowi, i Janowi, bratu Jakuba. I przychodzą do domu przełożonego synagogi, i ogląda zamęt, i płaczących i lamentujących wielu: i wszedłszy mówi im: Dlaczego zamęt czynicie i płaczecie? Dziecko nie umarło, ale śpi”. (Według Marka 5, 37 – 39)