„Jezus: Córko moja, rozważ te słowa: A będąc w ciężkości – dłużej się modlił”. (157)

„Jezus: Córko moja, nie opuszczaj Komunii św., chyba wtenczas, kiedy wiesz dobrze, że upadłaś ciężko, poza tym niech cię nie powstrzymują żadne wątpliwości w łączeniu się ze mną w mojej tajemnicy miłości. Drobne twoje usterki znikną w mojej miłości, jak źdźbło słomy rzucone na wielki żar. Wiedz o tym, że zasmucasz mnie bardzo, kiedy mnie opuszczasz w Komunii świętej”. (156)

„Zdarza się od jakiegoś czasu, że ja czuję w duszy, jak się kto za mnie modli, odczuwam to natychmiast w duszy; i znowuż, jak jakaś dusza prosi mnie o modlitwę, chociaż mi tego nie mówi, ja także odczuwam w duszy”. (155)

„Nagle ujrzałam Pana, który mi powiedział: Wiedz o tym, że jeżeli zaniedbasz sprawę malowania tego obrazu i całego dzieła miłosierdzia, odpowiesz za wielką liczbę dusz w dzień sądu”. (154)

„W czasie benedykcji ujrzałam Go (Jezusa) w wielkiej piękności, Jezus spojrzał się łaskawie na mnie i rzekł: Córko moja, nie lękaj się cierpień, ja jestem z Tobą”. (151)

„I powiedziałam do niej (św. Teresy od Dz. Jezus): Tereniu święta, powiedz mi, czy będę w niebie? – Odpowiedziała mi, że: Będzie siostra w niebie. – A czy będę święta? – Odpowiedziała mi, że: Będzie siostra święta. – Ale, Tereniu, czy ja będę tak święta jak Ty, na ołtarzach? – A ona mi odpowiedziała: Tak, będziesz święta jak i ja, ale musisz ufać Panu Jezusowi”. (150)

„Powiedziała mi (matka M.): Ja patrzę na siostrę jak na ukrzyżowaną, jednak zauważyłam, że Pan Jezus coś w tym ma. Niech siostra będzie wierna Panu”. (149)

„Nieraz doznawałam tak różnych prześladowań i cierpień, że sama matka M. powiedziała, że – na siostry drodze cierpienia wprost spod ziemi wyrastają”. (149)

„Kiedy Pan sam chce być przy duszy i prowadzić ją, usunie wszystko co zewnętrzne”. (149)

„Dusza szlachetna i delikatna może być nawet najprostsza, ale o uczuciach delikatnych; taka dusza we wszystkim upatruje Boga, wszędzie Go znajduje, umie Boga znaleźć nawet pod najtajniejszymi rzeczami. Wszystko dla niej ma znaczenie, wszystko sobie wysoce ceni, za wszystko Bogu dziękuje, ze wszystkiego wyciąga korzyść dla duszy, a wszystką chwałę odnosi do Boga”. (148)