św. Faustyna:
"Życie duchowne należy prowadzić na serio i szczerze". (388)

św. Faustyna:
"Skrucha serdeczna natychmiast duszę przemienia". (388)

św. Faustyna:
"Co z największego zbrodniarza zrobiła łaska i rozmyślanie". (388)

św. Faustyna:
""Rozumiem dusze, które cierpią przeciw nadziei, ponieważ doświadczyłam na sobie tego ognia. Jednak Bóg nie da [cierpieć] ponad siły. Często żyłam nadzieją przeciw nadziei i posunęłam
swoją nadzieję do zupełnego zaufania Bogu"". (386)

św. Faustyna:
"Czuję w sobie siłę większą niż ludzką, czuję odwagę i siłę przez łaskę, która we mnie mieszka". (386)

św. Faustyna:
"Czuję, że mi Bóg pozwoli uchylić zasłony, aby nie wątpiła ziemia o Jego dobroci". (386)

św. Faustyna:
"Dni w życiu nie są jednostajne; kiedy czarne chmury zasłonią mi słońce, starać się będę, jak orzeł, przedzierać przez fale i dać poznać innym, że nie gaśnie słońce". (385)

św. Faustyna:
"Pocieszać będę nieustannie najsłodsze Serce Eucharystyczne, grać będę pieśni wdzięczne na strunach serca swego, cierpienie jest najwdzięczniejszym tonem. Pilnie wyczuwać będę, czym dziś Serce Twoje rozradować mogę". (385)

św. Faustyna:
"Z radością i ochotą przyłożyłam usta do goryczy kielicha, który biorę ze Mszy świętej codziennie, [tę] cząstkę, którą mi przeznaczył Jezus na każdy czas, i tej nie oddam nikomu". (385)

św. Faustyna:
"Ile razy wspomniałam na wielkie miłosierdzie Boże i na niewdzięczność dusz, tyle razy ból przebijał serce moje, i zrozumiałam, jak to bardzo rani najsłodsze Serce Jezusa. Z gorącym sercem odnowiłam akt swój ofiarowania się za grzeszników". (384)