„I zwiastunowi w Tiatyrze zgromadzenia napisz: Te (rzeczy) mówi Syn Boga, mający oczy jego jak płomień ognia, a stopy jego podobne spiżowemu kadzidłu. Znam twe czyny i miłość i wiarę i służbę i wytrwałość twą, i czyny twe ostatnie większe (od) pierwszych. Ale mam przeciw tobie, że dopuszczasz kobietę Jezabel, nazywającą siebie prorokinią, i naucza i zwodzi moje sługi, (by) uprawiać rozpustę i zjeść ofiarowane wizerunkom (bożków). I dałem jej czas, aby zmieniła myślenie, i nie chce zmienić myślenia z rozpusty jej. Oto rzucam ją na łoże, a cudzołożących z nią w ucisk wielki, jeśli nie zmienią myślenia od czynów ich. I dzieci jej zabiję śmiercią. I poznają wszystkie zgromadzenia, że ja jestem badający nerki i serca, i dam wam każdemu według czynów jego. Wam zaś mówię, pozostałym w Tiatyrze, ilu nie mają nauki tej, którzy nie poznali głębin Szatana, jak mówią, nie rzucam na was innego ciężaru. Lecz co macie, utrzymajcie aż (kiedy) przyjdę. I zwyciężający i strzegący aż do końca czynów mych, dam mu władzę nad narodami, i paść będzie je laską żelazną, jak naczynia gliniane są kruszone. Jak i ja wziąłem od Ojca mego, i dam mu gwiazdę poranną. Mający ucho niech usłyszy, co duch mówi zgromadzeniom”. (Objawienie Jana 2, 18 – 29)