„Pomazaniec zaś, przybywszy (jako) arcykapłan (tych) (które stały się) dóbr, przez większy i dojrzalszy namiot nie ręką uczyniony, to jest nie tego stworzenia, ani przez krew kozłów i cieląt, przez zaś własną krew wszedł raz na zawsze do Świętych, wieczne odkupienie znalazłszy. Jeśli bowiem krew kozłów i byków i popiół jałówki obsypując (tych) (którzy uczynili się nieczystymi) uświęca ku ciała czystości, jak wielce bardziej krew Pomazańca, który przez Ducha wiecznego siebie samego ofiarował (jako) niewinnego Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych czynów ku służyć Bogu żyjącemu”. (Do Hebrajczyków 9, 11 – 14)