„Zaś istotnie wdowa i osamotniona położyła nadzieję w Bogu i pozostaje przy błaganiach i modlitwach nocą i dniem; (ta) zaś szukając rozkoszy żyjąca umarła. I to nakazuj, aby nienaganne byłyby. Jeśli zaś ktoś (o) swoje i najbardziej domowe nie troszczy się, wiarę odrzucił i jest (od) niewierzącego gorszy. Wdowa niech zostanie zaangażowana nie mniej (niż) lat sześćdziesiąt (która się stała), jednego męża kobieta, w pracach pięknych poświadczana: czy wychowała dzieci, czy okazała gościnność, czy świętych nogi obmyła, czy trapionych wsparła, czy każdą pracą dobrą zajęła się”. (Do Tymoteusza I 5, 5 – 10)