„Współpracując zaś i zachęcamy aby nie na pusto łaskę Boga przyjąć wy mówi bowiem: Porą godną przyjęcia dosłyszałem cię i w dniu zbawienia pomogłem ci. Oto teraz pora bardzo godna przyjęcia, oto teraz dzień zbawienia żadnego w niczym (nie) dając przedmiotu potknięcia się, aby nie została zhańbiona służba, ale w wszystkim poleciwszy siebie samych jako Boga sługi: w wytrwałości wielkiej, w utrapieniu, w koniecznościach, w uciskach, w chłostach, w strażnicach, w niepokojach, w trudach, w bezsennościach, w poszczeniach, w nieskalaności, w poznaniu, w wielkoduszności, w łagodności, w Duchu łagodności, w Duchu Świętym, w miłości nieobłudnej, w słowie prawdy, w mocy Boga; przez oręż sprawiedliwości (strony) prawej i lewej, przez chwałę i brak szacunku, przez obelgę i uznanie; jakby zwodzący, a prawdomówni; jakby niepoznawani, a uznawani, jakby umierający, a oto żyjemy; jakby karceni, a nie uśmiercani; jakby zasmucani, zawsze zaś radujący się; jakby ubodzy, wielu zaś ubogacający; jakby nic mający, a wszystko nabywający”. (Do Koryntian II 6, 1 – 10)