Jezus wchodzi w zwykłe sytuacje życiowe, by dawać nieustannie nadzieję i pokazywać sens wszystkiego. Łk 7, 12 „Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego – jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta”.

Za Jezusem idą ludzie, dlatego, że Jego słowo jest pełne mocy. Łk 7, 11 „Wkrótce potem udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki”.

Jezus nieustannie lubi zadziwiać. Łk 7, 10 „A gdy wysłani wrócili do domu, zastali sługę zdrowego”.

Zadziwić Jezusa, patrząc, jak zrobił to setnik, to bezgranicznie ufać w Jego słowo. Łk 7, 9 „Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się i zwracając się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu”.

Wiara setnika i oczekiwanie na Słowo powinny nam nieustannie przypominać, czym jest ufność. Łk 7, 6 – 8 „Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół z prośbą: Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: Idź! – a idzie; drugiemu: Chodź! – a przychodzi; a mojemu słudze: Zrób to! – a robi”.

Przed Jezusem padają różne argumenty, mające pomóc w „załatwieniu sprawy”, ale to On podejmuje decyzje. Łk 7, 4 - 5 „Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę”.

Obecność Jezusa sprawia, że nigdy nie jesteśmy w beznadziejnej sytuacji. Łk 7, 2 – 3 „Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę”.

Jezusa poznajemy jako tego, który jest nieustannie w drodze – to dla nas zaproszenie do podjęcia aktywności. Łk 7, 1 „Gdy Jezus dokończył wszystkich tych mów do ludu, który się przysłuchiwał, wszedł do Kafarnaum”.

Brak mocnego fundamentu powoduje też wielki upadek. Łk 6, 49 „Lecz ten, kto słucha, a nie wypełnia, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy potok uderzył w niego, od razu runął, a upadek jego był wielki”.

Bez dobrego fundamentu wszystko może się rozwalić. Łk 6, 47 – 48 „Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, potok wezbrany uderzył w ten dom, ale nie zdołał go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany”.