Gdy moje życie wreszcie było na oczekiwanym torze, drugie dziecko w drodze (obydwie ciąże wystarane i wymodlone) życie rozpadło mi się na milion kawałków. Depresja, myśli samobójcze, strach, lęk przed każdą minutą życia. Byłam wrakiem człowieka z 2 miesięcznym dzieckiem przy piersi i 6 latkiem przy boku. Śmierć była wtedy dla mnie jedynym sposobem „na życie”. I wtedy usłyszałam: „Jezu Ty się tym zajmij”. Ale jak to? Miałam się pogodzić z tym, co mnie spotkało? To Pan dla mnie to przygotował? To moje życie, ja chcę nim kierować. Ale sprawa totalnie nie była w zasięgu ogarnięcia przez nikogo, tu na ziemi. Działać mógł tylko On. Kiedy wreszcie po setkach, tysiącach razach modlitwy "Ty się tym zajmij” powiedziałam Ok. Boże . Działaj. Ja nie mogę nic, Ty możesz przecież wszystko. Oddaję się Tobie cała w pokorze i miłości. Skoro tak ma być, ok przyjmuję to.