„Piszę wam, dzieci, że odpuszczone są wam grzechy z powodu imienia jego. Piszę wam, ojcowie, że poznaliście (tego co) od początku. Piszę wam, młodzieńcy, że zwyciężyliście złego. Napisałem wam, dzieci, że poznaliście Ojca. Napisałem wam, ojcowie, że poznaliście (tego co) od początku. Napisałem wam, młodzieńcy, że silni jesteście i słowo Boga w was pozostaje i zwyciężyliście złego. Nie miłujcie świata ani (tego co) w świecie. Jeśli ktoś miłuje świat, nie jest miłość Ojca w nim. Bo wszystko, (to) w świecie: pożądanie ciała, i pożądanie oczu, i samochwalstwo (tego) życia, nie jest z Ojca, ale ze świata jest. I świat przemija, i pożądanie jego, zaś czyniący wolę Boga pozostaje na wiek”. (Jana I 2, 12 – 17)

„Umiłowani, nie przykazanie nowe piszę wam, ale przykazanie stare, które macie od początku. Przykazaniem starym jest słowo, które usłyszeliście. Zarazem przykazanie nowe piszę wam, które jest prawdziwe w nim i w was, że ciemność przemija i światło prawdziwe już ukazuje się. Mówiący, w świetle (że jest), a brata jego nienawidzący, w ciemności jest aż do teraz. Miłujący brata jego w świetle pozostaje i potknięcie w nim nie jest. Zaś nienawidzący brata jego w ciemności jest i w ciemności chodzi, i nie wie, gdzie idzie, bo ciemność oślepiła oczy jego”. (Jana I 2, 7 – 11)

„Dzieci me, to piszę wam, aby nie zgrzeszyliście. I jeśli kto zgrzeszyłby, orędownika mamy przy Ojcu, Jezusa Pomazańca sprawiedliwego. I on przebłaganiem jest za grzechy nasze, nie za nasze zaś jedynie, ale i za całego świata. I (po) tym poznajemy, że poznaliśmy go, jeśli przykazania jego strzeżemy. Mówiący, że: Poznałem go, i przykazań jego nie strzegący, kłamcą jest i w nim prawda nie jest. Który zaś strzegłby jego słowa, prawdziwie w tym miłość Boga doskonała się staje. (Po) tym poznajemy, że w nim jesteśmy. Mówiący, w nim (że) (trwa), winien, jako on chodził, i sam [tak] chodzić”. (Jana I 2, 1 – 6)

„I jest ta (oto) wieść, którą usłyszeliśmy od niego i oznajmiamy wam, że Bóg światłem jest i ciemność w nim nie jest żadna. Jeśli rzeklibyśmy, że wspólnotę mamy z nim i w ciemności chodzilibyśmy, kłamiemy i nie czynimy prawdy. Jeśli zaś w świetle chodzilibyśmy, jak on jest w świetle, wspólnotę mamy ze sobą nawzajem i krew Jezusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli rzeklibyśmy, że grzechu nie mamy, siebie samych zwodzimy i prawda nie jest w nas. Jeśli wyznawalibyśmy grzechy nasze, wierny jest i sprawiedliwy, (tak że) odpuści nam grzechy i oczyści nas ze wszelkiej niesprawiedliwości. Jeśli rzeklibyśmy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcą czynimy go i słowo jego nie jest w nas”. (Jana I 1, 5 – 10)

„Co było od początku, co usłyszeliśmy, co zobaczyliśmy oczyma naszymi, co ujrzeliśmy i ręce nasze obmacały, o Słowie życia; i życie uczyniło się widocznym, i zobaczyliśmy i zaświadczamy i oznajmiamy wam życie wieczne, które było przy Ojcu i uczyniło się widocznym nam; co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy, oznajmiamy i wam, aby i wy wspólnotę mieliście z nami. I wspólnota zaś nasza z Ojcem i z Synem jego, Jezusem Pomazańcem. I to piszemy my, aby radość nasza była wypełniona”. (Jana I 1, 1 – 4)

„Dlatego, umiłowani, tych oczekując, postarajcie się, (by) niesplamionymi i nienagannymi przez Niego zostać znalezieni w pokoju, i (tę) Pana naszego wielkoduszność (za) zbawienie uznawajcie, tak jak i umiłowany nasz brat Paweł, według danej mu mądrości napisał wam, jak i we wszystkich listach, mówiąc w nich o tym, w których są w pomyśleniu trudne pewne, które (ci) nieuki i nie postawieni mocno przekręcają, jak i pozostałe pisma, na własną ich zgubę. Wy więc, umiłowani, wcześniej poznając strzeżcie się, aby nie (tym) występnych łudzeniem razem odprowadzeni wypadlibyście ze swojego mocnego postawienia, wzrastajcie zaś w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Pomazańca. Jemu chwała i teraz, i na dzień wieku. [Amen.]” (Piotra II 3, 14 – 18)

„Jedno zaś to nie niech ukrywa się (przed) wami, umiłowani, że jeden dzień przed Panem jak tysiące lat i tysiące lat jak dzień jeden. Nie zwleka Pan obietnicy, ponieważ niektórzy (za) zwlekanie uznają, ale jest wielkoduszny względem was, nie chcąc, (by) jacyś zginąć, ale (by) wszyscy do zmiany myślenia dojść. Przyjdzie zaś dzień Pana jak kradnący. W nim niebiosa ze świstem przelecą, elementy zaś paląc się rozwiązane zostaną, i ziemia i (te) na niej dzieła znalezione zostaną. (Skoro) te tak wszystkie (rozwiązywane są), jakimi trzeba być [wy] w świętych zachowywaniach się i nabożnościach, czekając i spiesząc się (na) przybycie Boga dnia, poprzez który niebiosa płonąc rozwiązane zostaną i elementy paląc się stapiają się. Nowych zaś niebios i ziemi nowej według obietnicy Jego oczekujemy, w których sprawiedliwość zamieszkuje”. (Piotra II 3, 8 – 13)

„Ten już, umiłowani, drugi wam piszę list, w których rozbudzam waszą przez przypomnienie nieskażoną myśl, (by) przypomnieć sobie (o) wcześniej powiedzianych słowach przez świętych proroków i (o tym) wysłanników waszych przykazaniu Pana i Zbawiciela; to najpierw wiedząc, że przyjdą w ostatnich dniach [w] szyderstwie szydercy, według własnych pożądań ich idący i mówiący: Gdzie jest (ta) obietnica przybycia Jego? Od kiedy bowiem ojcowie zasnęli, wszystko tak trwa od początku stworzenia. Ukrywa się bowiem (przed) nimi to chcącymi, że niebiosa były od dawna i ziemia z wody i wpośród wody stanąwszy Boga słowem, z powodu których (ten) wtedy świat wodą zatopiony zginął; (te) zaś teraz niebiosa i ziemia (przez) to samo słowo przechowane są (dla) ognia, strzeżone na dzień osądzenia i zguby bezbożnych ludzi”. (Piotra II 3, 1 – 7)

„Ci są źródłami bezwodnymi i tumanami przez nawałnicę popędzanymi, dla których mrok ciemności jest strzeżony. Nadmiernie wielkie bowiem czczości głosząc, łowią na przynętę przez pożądania ciała (dla) rozpasań (tych) mało uciekających od (tych) w łudzeniu obracających się; wolność im obiecując, sami niewolnikami będąc zniszczenia; przez co bowiem ktoś jest pokonany, temu dał się uczynić niewolnikiem. Jeśli bowiem uciekłszy od skalań świata przez uznanie Pana [naszego] i Zbawiciela, Jezusa Pomazańca, (przez) te zaś, znowu wplątawszy się, są pokonani, stały się im (te) ostatnie gorszymi (od tych) pierwszych. Lepiej bowiem byłoby (dla) nich nie uznać drogi sprawiedliwości, niż uznaszy odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania. Przytrafiło się im (to) (z) prawdomównego przysłowia: Pies, (który zawrócił( do swoich wymiocin, i Świnia, (która się obmyła) ku kałuży błota”. (Piotra II 2, 17 – 22)

„Ci zaś, jak nierozumne istoty żywe, zrodzone zgodnie z naturą ku schwytaniu i zniszczeniu, w czym nie rozeznają się krzywdząco mówiąc, w zniszczeniu tych samych i zniszczeni zostaną, doznając niesprawiedliwości (jako) zapłatę niesprawiedliwości; (za) przyjemność uznający (tę) w dzień rozpustę; plamy i hańby oddające się rozpuście ich, wspólnie ucztując z wami; oczy mający napełnione cudzołożnicą i niepowstrzymane (od) grzechu; łowiący na przynętę dusze nie postawione mocno; serce wyćwiczone (w) zachłanności mający; przekleństwa dzieci; pozostawiając prostą drogę, zabłąkali się, uległszy drodze Balaama, (syna) Bosora, który zapłatę niesprawiedliwości umiłował, zawstydzenie zaś miał (za) swoje przekroczenie prawa: bydlę spod jarzma, bez głosu, przez człowieka głos przemówiwszy, powstrzymało proroka odejście od rozsądku”. (Piotra II 2, 12 – 16)