„I ujrzałem jednego zwiastuna stojącego w słońcu, i krzyknął głosem wielkim mówiąc wszystkim ptakom latającym w środku nieba: Pójdźcież, zbierzcie się na wieczerzę wielką Boga, aby zjedliście ciała królów i ciała tysiączników i ciała silnych i ciała koni i siedzących na nich, i ciała wszystkich wolnych i niewolników, i małych i wielkich. I ujrzałem zwierzę i królów ziemi i wojska ich zgromadzone, (by) uczynić wojnę z siedzącym na koniu i z wojskiem jego. I ujęte zostało zwierzę, a z nim kłamliwy prorok, (ten), (który uczynił) znaki przed nim, którymi zwiódł (tych), (którzy wzięli) piętno zwierzęcia, i kłaniających się obrazowi jego. Żyjący rzuceni zostali oboje do jeziora ognia palącego się siarką. I pozostali zostali zabici mieczem siedzącego na koniu, wychodzącym z ust jego, i wszystkie ptaki zostały nasycone z ciał ich”. (Objawienie Jana 19, 17 – 21)

„I mówi mi: Napisz: Szczęśliwi na wieczerzę wesela baranka zaproszeni. I mówi mi: Te słowa prawdziwe Boga są. I padłem przed stopami jego, (by) pokłonić się mu. I mówi mi: Patrzał, nie! Współsługą twoim jestem i braci twych mających świadectwo Jezusa. Bogu pokłoń się. Bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa. I ujrzałem niebo otwarte, a oto koń biały i siedzący na nim [zwany] wiernym i prawdziwym, a w sprawiedliwości sądzi i wojuje. Zaś oczy jego [jak] płomień ognia i na głowie jego diademy liczne, mający imię napisane, którego nikt (nie) zna, jeśli nie on sam. A odziany płaszczem zanurzonym we krwi, i nazywa się imię jego Słowo Boga. A wojska w niebie towarzyszyły mu na koniach białych, odziane cienkim lnem białym, czystym. I z ust jego wychodzi miecz ostry, aby nim raził narody, i sam pasł będzie ich laską żelazną. I sam depcze tłocznię wina szału gniewu Boga, Wszechwładcy. I ma na płaszczu i na biodrze jego imię napisane: Król królów i Pan panów”. (Objawienie Jana 19, 9 – 16)

„Po tych usłyszałem jakby głos wielki tłumu licznego w niebie, mówiących: Alleluja! Wybawienie i chwała i moc Boga naszego, bo prawdziwe i sprawiedliwe wyroki jego, bo osądził prostytutkę wielką, która niszczyła ziemię rozpustą jej, i pomścił krew sług jego z ręki jej. I drugie rzekli: Alleluja! I dym jej wznosi się na wieki wieków. I upadli starsi, dwudziestu czterech, i cztery istoty żywe, i pokłonili się Bogu siedzącemu na tronie, mówiąc: Amen, Alleluja. I głos od tronu wyszedł mówiący: Wielbicie Boga naszego, wszyscy słudzy jego, [i] bojący się go, mali i wielcy. I usłyszałem jakby głos tłumu licznego, i jakby głos wód wielu, i jakby głos grzmotów silnych mówiących: Alleluja, bo zakrólował Pan, Bóg [nasz], wszechwładca. Radujmy się i weselmy się, i (od)dajmy chwałę mu, bo przyszło wesele baranka, i żona jego przygotowała siebie. I dane zostało jej, aby odziała się cienkim lnem błyszczącym, czystym, bowiem cienki len czynami sprawiedliwymi świętych jest”. (Objawienie Jana 19, 1 – 8)

„I kupcy ziemi płaczą i boleją nad nią, bo ładunku ich nikt (nie) kupuje już: ładunku złota i srebra i kamienia drogiego i pereł i cienkiego lnu i purpury i jedwabiu i szkarłatu; i wszelkiego drzewa cytrusowego, i wszelkiej rzeczy z kości słoniowej, i wszelkiej rzeczy z drewna najdroższego i miedzi i żelaza i marmuru, i cynamon i amonum i wonności i pachnidła i kadzidła i wina i oliwy i czystej mąki pszennej i zboża i bydląt i owiec i koni i powozów, i ciał i dusz ludzi. I lato twego pożądania duszy odeszło od ciebie i wszystko świetne i wspaniałe przepadło od ciebie, i już nie nie nie je znajdą. Kupcy tych, (ci) (którzy wzbogacili się) z niej, z daleka staną z powodu strachu (przed) męczarnią jej, płacząc i bolejąc, mówiący: Biada, biada, miasto wielkie, odziana cienkim lnem, i purpurą, i szkarłatem, i wyzłocona złotem, i kamieniem drogim i perłą, bo (w) jednej godzinie zostało spustoszone takie bogactwo. I każdy sternik i każdy na miejscu żeglujący i marynarze i ilu (na) morzu pracują, z daleka stanęli i krzyczeli widząc dym pożaru jej, mówiąc: Które podobne (temu) miastu wielkiemu? I rzucili pył na głowy ich i krzyczeli płacząc i bolejąc, mówiący: Biada, biada, miasto wielkie, na której wzbogacili się wszyscy mający statki na morzu dzięki drogości jej, bo (w) jednej godzinie została spustoszona. Ciesz się nad nią, niebo, i święci i wysłannicy i prorocy, bo osądził Bóg sąd wasz (przeciw) niej. I podniósł jeden zwiastun silny kamień jak młyński wielki, i rzucił w morze mówiąc: Tak (z) rozmachem będzie rzucona, Babilon wielkie miasto, i nie zostanie znaleziona już. I głos cytrzystów i śpiewaków, i fletnistów, i trębaczy nie będzie słyszany w tobie już, i wszelki rzemieślnik wszelkiego rzemiosła nie zostanie znaleziony w tobie już, i głos kamienia młyńskiego nie będzie słyszany w tobie już. I światło lampki nie ukaże się w tobie już, i głos pana młodego i panny młodej nie będzie słyszany w tobie już. bo kupcy twoi byli wielmożami ziemi, bo czarnoksięstwem twym zwiedzione zostały wszystkie narody, i w tobie krew proroków i świętych została znaleziona, i wszystkich zabitych (w ofierze) na ziemi”. (Objawienie Jana 18, 11 – 24)

„Po tych ujrzałem innego zwiastuna schodzącego z nieba, mającego władzę wielką, i ziemia oświetlona została od chwały jego. I krzyknął silnym głosem mówiąc: Upadła, upadła Babilon wielka, i stała się mieszkaniem demonów, i strażnicą wszelkiego ducha nieczystego, i strażnicą wszelkiego ptaka nieczystego, [i strażnicą wszelkiego zwierzęcia nieczystego] i znienawidzonego, bo z wina szału rozpusty jej wypiły wszystkie narody, i królowie ziemi z nią uprawiali rozpustę, i kupcy ziemi z mocy przepychu jej wzbogacili się. I usłyszałem inny głos z nieba mówiący: Wyjdźcie, ludu mój z niej, aby nie współuczestniczyliście w grzechach jej, i od plag jej aby nie wzięliście. Bo spoiły się jej grzechy aż do nieba, i przypomniał sobie Bóg czyny niesprawiedliwości jej. Oddajcie jej, jak i ona oddała, i podwójne według czynów jej. W kielichu, który zmieszała, zmieszajcie jej podwójnie. Ile wsławiła siebie i żyła w przepychu, tyle dajcie jej męczarni i boleści. Bo w sercu jej mówi, że: Siedzę (jako) królowa, i wdową nie jestem, i boleści nie zobaczę. Dla tego w jednym dniu nadejdą plagi jej: śmierć i boleść i głód, i ogniem zostanie spalona, bo silny Pan, Bóg, (który osądził) ją. I zapłaczą i uderzą się (w piersi) nad nią królowie ziemi, (którzy) z nią (uprawiali rozpustę), i (którzy żyli w zbytku), kiedy zobaczą dym pożaru jej, z daleka stojący z powodu strachu (przed) męczarnią jej, mówiący: Biada, biada, miasto wielkie, Babilonie, miasto silne, bo (w) jedną godzinę przyszedł wyrok twój”. (Objawienie Jana 18, 1 – 10)

„I rzekł mi zwiastun: Dla czego zdziwiłeś się? Ja powiem ci tajemnicę kobiety i zwierzęcia niosącego ją, mającego siedem głów i dziesięć rogów. Zwierzę, które ujrzałeś, było i nie jest, i ma wychodzić z czeluści, i na zgubę idzie. I zdziwią się zamieszkujący na ziemi, których nie jest zapisane imię do zwoju życia od założenia świata, (a) widzący zwierzę, że było i nie jest i będzie obecne. Tu rozum, mający mądrość. Siedem głów siedmioma górami są, gdzie kobieta siedzi na nich. I królowie siedmiu są. Pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie przyszedł, i kiedy przyjdzie, trochę on ma pozostać. A zwierzę, które było i nie jest, i on ósmym jest, i od siedmiu jest, i ku zgubie idzie. A dziesięć rogów, które zobaczyłeś, dziesięcioma królami są, którzy królestwa jeszcze nie wzięli, ale władzę jak królowie (na) jedną godzinę otrzymują ze zwierzęciem. Ci jedno mniemanie mają, a moc i władzę ich zwierzęciu dają. Ci z barankiem wojować będą, a baranek zwycięży ich, bo Panem panów jest i królem królów, a ci z nim powołanymi i wybranymi i wiernymi. I mówi im: Wody, które ujrzałeś, gdzie prostytutka siedzi, ludami i tłumami są i narodami i językami. A dziesięć rogów, które ujrzałeś, i zwierzę, ci znienawidzą prostytutkę i spustoszoną uczynią ją i nagą, i ciała jej zjedzą, i ją spalą ogniem. Bowiem Bóg dał w serca ich, (by) uczynić mniemanie jego, i uczynić jednym mniemaniem, i dać królowanie (nad) nimi zwierzęciu, aż dokonane zostaną słowa Boga. A kobieta, którą zobaczyłeś, jest miastem wielkim mającym królowanie nad królami ziemi”. (Objawienie Jana 17, 7 – 18)

„I przyszedł jeden z siedmiu zwiastunów mających siedem czasz, i zaczął mówić ze mną mówiąc: Pójdźże, pokażę ci sąd (nad) prostytutką wielką, siedzącą nad wodami wielu, z którą uprawiali rozpustę królowie ziemi, i upili się zamieszkujący ziemię od wina rozpusty jej. I odniósł mnie na pustkowie w duchu. I ujrzałem kobietę siedzącą na zwierzęciu szkarłatnym, pełnym imion bluźnierstwa, mającym głów siedem i rogów dziesięć. A kobieta była odziana purpurą i szkarłatem, i wyzłocona złotem, i kamieniem drogim, i perłami, mająca kielich złoty w ręce jej pełen obrzydliwości i nieczystości rozpusty jej. I na czole jej imię napisane, tajemnica: Babilon wielki, matka prostytutek i obrzydliwości ziemi. I ujrzałem kobietę pijaną od krwi świętych i od krwi świadków Jezusa. I zdziwiłem się zobaczywszy ją, zadziwieniem wielkim”. (Objawienie Jana 17, 1 – 6)

„I szósty wylał czaszę jego na rzekę wielką Eufrat. I wysuszona została woda jej, aby przygotowana została droga królów od wschodu słońca. I ujrzałem z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia i z paszczy kłamliwego proroka duchy trzy nieczyste jak żaby. Były bowiem duchy demonów czyniące znaki, które wychodzą do królów zamieszkiwanej (ziemi) całej, (by) zgromadzić ich na wojnę dnia wielkiego, Boga wszechwładcy. Oto przychodzę jak złodziej. Szczęśliwy czuwający i strzegący szat jego, aby nie nagi chodził i widzieliby nieprzystojność jego. I zgromadziły ich na miejsce zwane (po) hebrajsku Harmagedon. I siódmy wylał czaszę jego na powietrze. I wyszedł głos wielki z przybytku od tronu mówiący: Stało się. I stały się błyskawice i głosy i grzmoty, i trzęsienie stało się wielkie, jakie nie stało się od (kiedy) człowiek stał się na ziemi. Tak wielkie trzęsienie, tak wielkie. I stało się miasto wielkie na trzy części, i miasta narodów upadły, i Babilon wielki przypomniany został przed Bogiem (by) dać mu kielich wina szału gniewu jego. I każda wyspa uciekła, a góry nie zostały znalezione. I grad wielki jak ważący talent zeszedł z nieba na ludzi. I zaczęli bluźnić ludzie Bogu za plagę gradu, bo wielka jest plaga jego bardzo”. (Objawienie Jana 16, 12 – 21)

„I usłyszałem wielki głos z przybytku mówiący siedmiu zwiastunom: Idźcie i wylewajcie siedem czasz gniewu Boga na ziemię. I odszedł pierwszy i wylał czaszę jego w ziemię. I stał się wrzód zły i złośliwy na ludzi mających piętno zwierzęcia i kłaniających się obrazowi jego. I drugi wylał czaszę jego w morze. I stała się krew jak martwego, i każdy dech życia umarł, (te) w morzu. I trzeci wylał czaszę jego w rzeki i źródła wód. I stała się krwią. I usłyszałem zwiastuna wód mówiącego: Sprawiedliwy jesteś, Będący i Był, świątobliwy, bo te osądziłeś, bo krew świętych i proroków wylali, i krew im dałeś wypić; godni są. I usłyszałem ołtarz mówiący: Tak, Panie Boże, Wszechwładco, prawdziwe i sprawiedliwe sądy twe. I czwarty wylał czaszę jego na słońce. I dane zostało mu spalić ludzi ogniem. I spaleni zostali ludzie upałem wielkim, i zaczęli bluźnić imieniu Boga, mającego władzę nad plagami tymi, i nie zmienili myślenia, (by) dać mu chwałę. I piąty wylał czaszę jego na tron zwierzęcia; i stało się królestwo jego zaciemnione, i gryźli języki ich z bólu, i zaczęli bluźnić Bogu nieba za bóle ich i za wrzody ich, i nie zmienili myślenia od czynów ich”. (Objawienie Jana 16, 1 – 11)

„I ujrzałem inny znak na niebie wielki i zadziwiający, zwiastunów siedmiu mających plag siedem ostatnich, bo w nich dokona się gniew Boga. I ujrzałem jakby morze szklane zmieszane z ogniem, i zwyciężających zwierzę, i obraz jego, i liczbę imienia jego, stojących nad morzem szklanym, mających cytry Boga. I śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Boga, i pieśń baranka, mówiąc: Wielkie i zadziwiające czyny twe, Panie Boże, Wszechwładco; sprawiedliwe i prawdziwe drogi twe, królu narodów. Kto nie bać się będzie, Panie, i wysławi imię twe? Bo jedyny świątobliwy, bo wszystkie narody przyjdą i pokłonią się przed tobą, bo sprawiedliwe czyny twe ujawnione zostały. I po tych ujrzałem, i otwarty został przybytek namiotu świadectwa w niebie, i wyszli, siedmiu, zwiastunowie mający siedem plag z przybytku, odziani lnem czystym, lśniącym i opasani wokół piersi pasami złotymi. I jedna z czterech istot żywych dała siedmiu zwiastunom siedem czasz złotych, napełnionych gniewem Boga, żyjącego na wieki wieków. I napełniony został przybytek dymem od chwały Boga i od mocy jego i nikt (nie) mógł wejść do przybytku, aż dokonane zostanie siedem plag siedmiu zwiastunów”. (Objawienie Jana 15, 1 – 8)