„Powiedział zaś i inny: Będę towarzyszył ci, Panie. Najpierw zaś zezwól mi pożegnać się (z) (tymi) w domu mym. Powiedział zaś [do niego] Jezus: Nikt kto nałożywszy rękę na pług i patrzący na to, (co) z tyłu, zdatny jest królestwu Boga. Po zaś tym wyznaczył Pan innych siedemdziesięciu [dwóch] i wysłał ich po dwóch przed obliczem jego do każdego miasta i miejsca, gdzie miał sam przychodzić. Mówił zaś do nich: Wprawdzie żniwo wielkie, lecz pracownicy nieliczni. Poproście więc Pana żniwa, żeby pracowników (wysłał) na żniwo jego”. (Według Łukasza 9, 61 – 10, 2)

„I (gdy szli) oni po drodze, powiedział ktoś do niego: Będę towarzyszył ci, gdzie by(ś) poszedł. I powiedział mu Jezus: Lisy nory mają i ptaki nieba gniazda, zaś Syn Człowieka nie ma gdzie głowę skłoniłby. Powiedział zaś do drugiego: Towarzysz mi. On zaś powiedział: [Panie,] zezwól mi odszedłszy najpierw pogrzebać ojca mego. Powiedział zaś mu: Zostaw (by) martwi (pogrzebali) swoich martwych, ty zaś odszedłszy oznajmiaj królestwo Boga”. (Według Łukasza 9, 57 – 60)

„Stało się zaś, (gdy) (dopełniły się) dni wzięcia do góry go i on oblicze utwierdził (by) ruszyć do Jeruzalem, i wysłał zwiastunów przed obliczem jego. I wyruszywszy weszli do wsi Samarytan, (by) przygotować mu. I nie przyjęli go, bo oblicze jego było skierowane ku Jeruzalem. Zobaczywszy zaś uczniowie Jakub i Jan powiedzieli: Panie, chcesz, powiedzmy, ogień (zejdzie) z nieba i (strawi) ich? Odwróciwszy się zaś skarcił ich. I poszli do innej wsi”. (Według Łukasza 9, 51 – 56)

„Weszła zaś myśl w nich, kto byłby większy (z) nich. Zaś Jezus poznawszy myśl serca ich, wziąwszy dziecko postawił je przy sobie, i powiedział im: Który przyjmie to dziecko w imię me, mnie przyjmuje, i który mnie przyjmie, przyjmuje (tego), (który wysłał) mnie. Bowiem mniejszym wśród wszystkich was będący, ten jest wielki. Odpowiadając zaś Jan rzekł: Mistrzu, zobaczyliśmy kogoś w imię twe wyrzucającego demony i zabranialiśmy mu, bo nie towarzyszy z nami. Powiedział zaś do niego Jezus: Nie zabraniajcie, który bowiem nie jest przeciw wam, za wami jest”. (Według Łukasza 9, 46 – 50)

„Odpowiadając zaś Jezus rzekł: O pokolenie bez wiary i przewrotne, aż do kiedy będę przy was i będę znosił was? Doprowadź tu syna twego. Już zaś (gdy podchodził) on, szarpnął nim demon i potrząsnął. Skarcił zaś Jezus ducha nieczystego i uleczył chłopca i oddał go ojcu jego. Zdumieli się zaś wszyscy na wielkość Boga. (Gdy) wszyscy zaś (dziwili się) na wszystko, co uczynił, rzekł do uczniów jego: Włóżcie sobie wy w uszy wasze słowa te, bowiem Syn Człowieka ma wydawanym być w ręce ludzi. Oni zaś nie rozeznawali rzeczy tej i była zasłonięta od nich, aby nie pojęli jej, i bali się zapytać go o rzecz tę”. (Według Łukasza 9, 41 – 45)

„I głos stał się z chmury mówiący: Ten jest Syn mój wybrany, jego słuchajcie. I (gdy) (stał się) głos, znaleziony został Jezus sam. I oni zachowali milczenie i nikomu (nie) oznajmili w owych dniach niczego, co zobaczyli. Stało się zaś (w) następnym dniu, (gdy zeszli) oni z góry, wyszedł na spotkanie mu tłum liczny. I oto mąż z tłumu zawołał mówiąc: Nauczycielu, proszę cię, popatrz na syna mego, bo jedynak mi jest, i oto duch bierze go i nagle krzyczy, i trzęsie go z pianą i ledwo odstępuje od niego tłukąc go. I poprosiłem uczniów twych, aby wyrzucili go, i nie mogli”. (Według Łukasza 9, 35 – 40)

„I stało się (przy) (modleniu się) (jego) wygląd twarzy jego inny i szata jego biała promieniująca. I oto mężowie dwaj rozmawiali z nim, tymi byli Mojżesz i Eliasz, którzy dawszy się zobaczyć w chwale mówili (o) odejściu jego, które miał dopełnić w Jeruzalem. Zaś Piotr i (ci co) z nim byli, obciążeni snem; ocknąwszy się zaś zobaczyli chwałę jego i dwóch mężów stojących razem z nim. I stało się (gdy) (odłączali się) oni od niego, powiedział Piotr do Jezusa: Mistrzu, dobrze jest, (że) my tu (jesteśmy), i uczyńmy namioty trzy, jeden tobie, i jeden Mojżeszowi, i jeden Eliaszowi, nie wiedząc, co mówi. To zaś on (gdy mówił), stała się chmura i ocieniała ich. Przestraszyli się zaś, (gdy) (weszli) oni w chmurę”. (Według Łukasza 9, 29 – 34)

„(W) czym bowiem pomaga sobie człowiek, zyskawszy świat cały, siebie zaś zgubiwszy czy doznawszy straty? Który bowiem zawstydziłby się mnie i moich słów, tego Syn Człowieka zawstydzi się, kiedy przyjdzie w chwale jego i Ojca i świętych zwiastunów. Mówię zaś wam prawdziwie, są niektórzy (z) (tutaj) stojących, którzy nie skosztują śmierci, aż zobaczą królestwo Boga. Stało się zaś po słowach tych jakieś dni osiem, [i] wziąwszy ze sobą Piotra, i Jana, i Jakuba wszedł na górę pomodlić się”. (Według Łukasza 9, 25 – 28)

„On zaś upomniawszy ich, nakazał nikomu (nie) mówić tego, powiedziawszy, że: Ma Syn Człowieka wiele wycierpieć i zostać odrzuconym przez starszych, i arcykapłanów, i uczonych w piśmie, i zostać zabitym, i trzeciego dnia podnieść się. Mówił zaś do wszystkich: Jeśli ktoś chce za mną iść, niech się wyprze siebie i niech zabierze krzyż jego co dzień, i niech towarzyszy mi. Który bowiem chciałby życie jego uratować, zgubi je; który zaś zgubiłby życie jego ze względu na mnie, ten uratuje je”. (Według Łukasza 9, 21 – 24)

„Wziąwszy zaś pięć chlebów i dwie ryby spojrzawszy do góry w niebo błogosławił je i połamał i dawał uczniom, (by) podać tłumowi. I zjedli i nasyceni zostali wszyscy i zebrane zostało (to), (co zbyło) im, ułomków koszyków dwanaście. I stało się (gdy) (był) on modlący się samotnie, byli razem z nim uczniowie i zapytał ich, mówiąc: Kim ja, mówią tłumy, (jestem)? Oni zaś odpowiadając rzekli: Janem Chrzcicielem, inni zaś Eliaszem, inni zaś, że prorok jakiś (z) dawnych powstał. Powiedział zaś im: Wy zaś, kim ja, mówicie, (jestem)? Piotr zaś odpowiadając rzekł: Pomazańcem Boga. (Według Łukasza 9, 16 – 20)